Εγώ τους είπα θα φύγω, αλλά αυτοί μου είπαν όχι μην φύγεις, αλλά εγώ τους είπα όχι θα φύγω δεν πάει άλλο ως εδώ, και μετά αυτοί μου είπαν εντάξει φύγε αλλά όχι για πολύ και μετά εγώ τους απάντησα εντάξει θα φύγω αλλά θα ξαναγυρίσω και μου λένε αυτοί δηλαδή μας απειλείς και εγώ… pic.twitter.com/MtcnShAoMW
— Simoni C. (@Simonaki_) October 6, 2025
Tης ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ ΜΠΙΝΑΖΗ
Ο πρώην πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ανακοίνωσε την παραίτησή του από το βουλευτικό αξίωμα, υποστηρίζοντας ότι η σημερινή Βουλή είναι «δημοκρατικά απογυμνωμένη» και ότι επιθυμεί να επιστρέψει στην «ελπιδοφόρα ανασφάλεια της κοινωνικής δράσης».
Πρόκειται για μια πολιτική πράξη που θα μπορούσε να θεωρηθεί θαρραλέα, αν δεν συνοδευόταν από ορισμένες αντιφάσεις.
Πρώτη αντίφαση
Ο κ. Τσίπρας υπήρξε πρωθυπουργός, αρχηγός κόμματος και αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αν σήμερα αισθάνεται ότι το Κοινοβούλιο έχει αποκοπεί από την κοινωνία, το ερώτημα είναι αναπόφευκτο: είχε εκείνος, όταν κατείχε το ύψιστο αξίωμα, πραγματική επαφή με την κοινωνία και τις ανάγκες της; Και αν όχι, γιατί η συνειδητοποίηση αυτή έρχεται εκ των υστέρων;
Δεύτερη αντίφαση
Στη δήλωσή του, ο πρώην πρωθυπουργός αναφέρεται σε μια «πλειοψηφία που ευθύνεται για τη δημοκρατική απογύμνωση της Βουλής», ενώ την ίδια στιγμή καλεί τους πολίτες να πιστέψουν στη «δύναμη και τις πράξεις των πολλών». Το σχήμα αυτό είναι εσωτερικά αντιφατικό: αν η πλειοψηφία μπορεί να εκφράζει τόσο τη φθορά όσο και τη λύση, τότε χάνεται η έννοια της πολιτικής ευθύνης.
Τρίτη αντίφαση
Αφήνει αιχμές για όσους «δεν μπορούν να παραμερίσουν τις ιδιοτέλειές τους» ώστε να υπάρξει αλλαγή. Ποιοι είναι αυτοί; Οι πολιτικοί του αντίπαλοι ή οι πρώην σύντροφοί του;
Αν εννοεί τους δεύτερους, τότε η επίκληση της συλλογικότητας ακυρώνεται. Γιατί η δημοκρατία προϋποθέτει τη διαφωνία, όχι τη στοίχιση πίσω από έναν ηγέτη.
Τέταρτη αντίφαση
Η αναφορά του ότι «δεν πιστεύει σε Μεσσίες» έρχεται επίσης σε αντίθεση με τη ρητορική του. Γιατί όταν κάποιος τοποθετεί τον εαυτό του απέναντι σε ένα σύστημα που «δεν μπορεί να αλλάξει» και καλεί την κοινωνία να τον ακολουθήσει, καταλήγει να περιγράφει ακριβώς αυτό που αρνείται: τη μεσσιανική λογική του σωτήρα.
Η χώρα έχει ανάγκη από πολιτικούς που μπορούν να συνδέσουν τη θεσμική ευθύνη με την κοινωνική ευαισθησία — όχι να επιλέγουν το ένα εις βάρος του άλλου.
Ο ρόλος του βουλευτή δεν είναι απλώς προνόμιο, είναι υποχρέωση: η υποχρέωση να παραμένεις μέσα στους θεσμούς, ακόμη κι όταν αυτοί δυσλειτουργούν, και να προσπαθείς να τους διορθώσεις.
Αν πράγματι η δημοκρατία είναι απογυμνωμένη, τότε το ζητούμενο δεν είναι η αποχώρηση, αλλά η ανασυγκρότηση. Το να εγκαταλείπει κανείς το πεδίο της θεσμικής πολιτικής στο όνομα μιας «ελευθερίας» εκτός θεσμών, μοιάζει περισσότερο με πολιτική υπεκφυγή παρά με ανανέωση.
Η Ελλάδα δεν χρειάζεται άλλους ηγέτες που υπόσχονται να αφουγκραστούν τον λαό εκ των υστέρων. Χρειάζεται...
ανθρώπους που γνωρίζουν να τον ακούν την ώρα που κυβερνούν — και να τον υπηρετούν, όχι να τον επικαλούνται αφού έχουν χάσει τη φωνή του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου