Οκ. Τσίπρας υπήρξε ηγέτης. Παρέλαβε ένα κόμμα που φυτοζωούσε στα περιθώρια της πολιτικής σκηνής και κατάφερε μέσα σε μερικά χρόνια να το φέρει στην εξουσία. Ή τουλάχιστον στην κυβέρνηση, διότι, όπως ο ίδιος έχει ομολογήσει κατά καιρούς, ακόμη και όταν ήταν στην κυβέρνηση του έλειπε ο πραγματικός έλεγχος της εξουσίας. Στο ιδιόλεκτο της Αριστεράς, το οποίο έμαθε να χειρίζεται εξ απαλών ονύχων, αυτό σημαίνει ότι όταν καταφέρεις να κερδίσεις ως γνήσιος αριστερός τις εκλογές, κάνεις ό,τι περνάει από το χέρι σου για να μην τις ξαναχάσεις. Εξ ου και το προσωνύμιο «Ο Aχαστος».
Το τελευταίο στάδιο κατάκτησης της εξουσίας είναι η κατάργηση των εκλογών, ώστε να αποφευχθεί ο κίνδυνος του «πισωγυρίσματος». Το ζήσαμε στη διάρκεια του εικοστού αιώνα με τα διάφορα σοσιαλιστικά καθεστώτα.
Ο κ. Τσίπρας μπορεί να είχε όλ’ αυτά στο μυαλό του όταν συνομιλούσε με το σκήνωμα του Φιντέλ Κάστρο στην κηδεία του, όμως η μοίρα του ήταν να γίνει ηγέτης σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία η οποία ανήκει σε έναν ευρύτερο συνασπισμό εθνών. Αξιοποίησε την κοινωνική αναταραχή που είχε προκαλέσει η πτώχευση και της οικονομίας και του πολιτικού συστήματος και έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να απαλλάξει τη χώρα του από τις δεσμεύσεις της απέναντι στην υπόλοιπη Ευρώπη. Απέτυχε, αλλά ο ίδιος δεν κατάλαβε πως αυτή η αποτυχία του σηματοδότησε και το όριο της πολιτικής του δύναμης. Και γι’ αυτό δεν κατάλαβε πώς έχασε τις εκλογές μερικά χρόνια αργότερα.
Eκτοτε κατάφερε να διαλύσει το κόμμα το οποίο τον είχε φέρει στην κυβέρνηση, να το διακωμωδήσει χρίζοντας ένα διάδοχο που θα αναδείκνυε, διά της αντιστίξεως, τη δική του σοβαρότητα. Και επιδόθηκε στην τέχνη του «rebranding» – ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.
Πολλοί αναρωτιούνται γιατί δεν αναγνώρισε την ήττα του, τα λάθη και τις αστοχίες που τον οδήγησαν σ’ αυτήν. Πολύ φοβάμαι πως αυτό οφείλεται στο ότι επτά χρόνια μετά την ήττα του, που στην αντιπολίτευση κατάφερε να τη μετατρέψει σε πανωλεθρία, δεν έχει ακόμη αντιληφθεί τα λάθη και τις αστοχίες του. Στην ομιλία του στη Θεσσαλονίκη δεν είπε ούτε μια λέξη αυτοκριτικής, ούτε για τον τρόπο που κυβέρνησε την Ελλάδα ούτε για τη διαχείριση του πολιτικού του χώρου.
Το χειρότερο είναι ότι ο ίδιος φαίνεται να πιστεύει ότι η πολιτεία του παραμένει υπεράνω κριτικής.
Πολλοί θέλουν να ξεχάσουν ότι ο Τσίπρας υπήρξε ηγέτης της χώρας. Ανάμεσά τους και πολλοί πρώην θαυμαστές του, συνεργάτες του, υποστηρικτές του.
Ο ίδιος όμως δεν το ξεχνάει. Είναι το επάγγελμά του. Και στην ηλικία του δεν αλλάζεις επάγγελμα.
Γι’ αυτό και ψάχνει απεγνωσμένα το κοινό που θα τον αναγνωρίσει ως ηγέτη.
Δυστυχώς δεν φτάνει να θεωρείς τον εαυτό σου ηγέτη.
Πρέπει...
να βρεις και κάποιους που θα σε αναγνωρίσουν.
Τι να κάνουμε;
Υπάρχουν και αποτυχημένοι επαγγελματίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου