Το αιματηρό περιστατικό στην Τρίπολη, με δύο 13χρονους μαθητές, δεν είναι τυχαίο. Είναι το αποτέλεσμα μιας πολιτικής που επί χρόνια αποδομεί την οικογένεια, τις σταθερές αξίες, και την ουσιαστική παιδεία, προωθώντας ιδεολογικές ατζέντες αποσυνδεδεμένες από τις πραγματικές ανάγκες… pic.twitter.com/h7qC17R9OO
— Ασπασία Κουρουπάκη-Ανδρεάκου (@AspaKouroupaki) October 10, 2025
Μελλοντικός πρωθυπουργός και υπουργικό συμβούλιο 🤦♂️😂😂 https://t.co/TBoACHl0IG
— Greeksburg (@Greeksburg) October 1, 2025
Ενα από τα τελευταία πολεμικά επεισόδια κατεγράφη σε Επαγγελματικό Λύκειο του Περιστερίου. Ομάδα νέων καταδρομέων επιτέθηκε σε μαθητές. Ο οπλισμός τους ήταν σχετικά ελαφρύς, σκουπόξυλα, τούβλα, νεράντζια και αυγά. Το επεισόδιο έληξε με τον ελαφρύ τραυματισμό μιας καθηγήτριας η οποία ανέλαβε, μαζί με συναδέλφους της, τον ρόλο της ειρηνευτικής δύναμης. Εντέλει παρενέβη και η αστυνομία η οποία συνέλαβε έναν δεκαπεντάχρονο καταδρομέα από το Μπαγκλαντές. Ελπίζω να τον αφήσουν να πάει σπίτι του όσο είναι καιρός, πριν δημιουργηθεί κίνημα συμπαράστασης για την απελευθέρωσή του, με παλαιστινιακές σημαίες.
Θα μου πείτε, σιγά τα ωά. Ούτε σπασμένα κεφάλια υπήρξαν ούτε συντριπτικά κατάγματα ούτε καν παρέμβαση του ΕΚΑΒ. Ενα κοινότοπο επεισόδιο, απ’ αυτά που συμβαίνουν καθημερινά πια στα σχολεία μας. Τα παιδιά θα είχαν τους λόγους τους για να πλακωθούν, κάποια ανάρτηση στο Διαδίκτυο, ένα γκολ που ήταν οφσάιντ, ή απλώς αυτή η αδυσώπητη έκκριση ορμονών, που όλους μάς έχει ταλαιπωρήσει στον καιρό της εφηβείας μας. Εξάλλου τα παιδιά μεγαλώνουν σε έναν κόσμο που αποδεικνύει καθημερινά πως το δίκαιο ανήκει στον ισχυρότερο.
Ας σταματήσουμε πια να πέφτουμε από τα σύννεφα. Πάντα έτσι γινόταν. «Τα παλιόπαιδα τα ατίθασα» είναι ο τίτλος μιας από τις ωραιότερες συλλογές του Τσιφόρου. Η εφηβεία ήταν πάντα ατίθαση, στα όρια του ανεξέλεγκτου. Απλώς οι κοινωνίες είχαν επεξεργασθεί μηχανισμούς ελέγχου, που προετοίμαζαν τον έφηβο για να ενταχθεί στην κοινωνική ζωή.
Πρώτος μηχανισμός, η οικογένεια.
Δεύτερος, το σχολείο.
Τρίτος, η κοινωνική τάξη.
Οχι, τα πράγματα δεν ήταν πάντα έτσι. Το παιδί φοβόταν τον γονιό του, όπως και ο μαθητής τον δάσκαλό του.
Σήμερα η σχέση έχει αντιστραφεί.
Τα αποτελέσματα είναι ορατά διά γυμνού οφθαλμού: απ’ την έξαρση της ενδοοικογενειακής βίας έως την ανασφάλεια που αισθάνεται ο δάσκαλος στην τάξη και την οποία μοιράζεται με την ανασφάλεια που αισθάνονται οι μαθητές απέναντι στους συμμαθητές τους. Οπως η οικογένεια δεν είναι χώρος που εξασφαλίζει την ασφάλεια του παιδιού, έτσι και το σχολείο δεν είναι ασφαλής χώρος.
Αν πω ότι παλιά ήταν καλύτερα, θα χαρακτηρισθώ ως γέρων συντηρητικός. Κι όμως, παλιότερα ήταν καλύτερα. Και σήμερα, έπειτα από δεκαετίες «προοδευτικών» μεταρρυθμίσεων αντιλαμβανόμαστε ότι το μόνο που καταφέραμε είναι να μεταφέρουμε την κοινωνική ανασφάλεια στον χώρο του σχολείου. Με πρώτη και κύρια υπεύθυνη την απαξίωση της πειθαρχίας.
Ανησυχούμε για το δημογραφικό, για τη συρρίκνωση του ελληνικού πληθυσμού. Και καλά κάνουμε. Ομως, ως συνήθως το προσεγγίζουμε από την εύκολη πλευρά του, την ποσοτική.
Ηρθε η ώρα να ...
εξετάσουμε, ανάμεσα στα υπόλοιπα ανασταλτικά, και την αδυναμία μας να δημιουργήσουμε συνθήκες ασφαλείας στον χώρο ο οποίος υποτίθεται ότι τις εξασφαλίζει στα παιδιά μας.
Λυπάμαι που το επαναλαμβάνω: παλιότερα ήταν καλύτερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου