Τώρα θα κατεβείτε να κάνετε πορεία για free free πλαστελίνη από την Χαμάς ρε αριστερά βλαμμένα;; https://t.co/uZY3OJs0ww
— Mr President (@Mrpresidentgr) October 12, 2025
Toυ ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΚΑΜΠΑΡΔΩΝΗ
Είναι κάπως εύπιστοι όσοι νομίζουν πως θα επέλθει ειρήνη στη Γάζα χωρίς την κρίσιμη μεσολάβηση του Μπισμπίκη και τώρα, πια, του Τάκη Καραγκούνια που αποχώρησε από το «Exathlon». Και ιδίως όσοι πιστεύουν πως η Χαμάς θα παραδώσει τα όπλα – ήδη από την προηγούμενη βδομάδα θα έχουν ήδη κρύψει τα μισά, όπως κάποτε εδώ οι δικοί μας μετά τη Βάρκιζα (δήθεν πονηροί, όλοι).
Αλλά πέρα από την (αμυντικά) απρεπή πλάκα, να δούμε στα σοβαρά πώς θα προχωρήσει η ιστορία αυτή – διότι όσο καλά και να πάει, είτε με τη μεσολάβηση Τραμπ είτε του Αλλάχ, ίσως έχουμε ίδιο αποτέλεσμα. Εφόσον θα υπάρχουν φανατικοί, βαρεμένοι στον εγκέφαλο, δεν πρόκειται να ησυχάσει η περιοχή, εκτός κι αν εξαφανιστούν όλοι οι ζηλωτές (και το ξένο χρήμα), πράγμα αδύνατο.
Διότι η ακραία μουσουλμανίλα όπως και οι ακραίες ιδεολογίες συχνά εξελίσσονται σε βαριές ψυχώσεις, βοηθούντος και του χρυσίου. Οι μολυσμένοι δεν μπορούν να δουν ή να ερμηνεύσουν τίποτε παρά μόνο μέσα από τα φίλτρα της εμμονής και της ψύχωσης – όλα περνούν μέσα από εκεί, νυχθημερόν και ακατάπαυστα. Όπως βλέπεις κάτι γέρους στα προποτζίδικα που κάθονται όλη μέρα εκεί, πρωί-βράδυ, και κοιτούν να αναβοσβήνουν οι πίνακες από το Στοίχημαν και από άλλα παιχνίδια. Ακίνητοι, ασάλευτοι, καθηλωμένοι, κοιτούν συνέχεια τους ηλεκτρονικούς πίνακες, ποια νούμερα κερδίζουν και ποια όχι. Αφοσιωμένοι στο τίποτε. Κι αν δεν είχαν συχνοουρία λόγω γεροντικού προστάτη, δεν θα σηκώνονταν ποτέ.
Έτσι συμβαίνει. Άν σε περιαδράξει το δαιμόνιο του ζηλωτισμού ή της απόλυτης ιδέας, δύσκολα γλιτώνεις – μερικοί δεν απαλλάσσονται ποτέ ούτε καν στην ανακομιδή οστών τους. Επομένως, εφόσον θα υπάρχει κάποια Χαμάς και το δέον χρήμα και τα διάφορα συμφέροντα, δεν πρόκειται να ησυχάσει η κατάσταση – εκτός αν οι Ισραηλινοί τους αφανίσουν ολοκληρωτικά, πράγμα μάλλον δύσκολο.
Αλλά και οι μετριοπαθείς μουσουλμάνοι-Παλαιστίνιοι, ύστερα από όσα έχουν τραβήξει, τους ανθρώπους που έχουν χάσει και τις περιουσίες και τα πάντα, πώς θα συνεχίσουν, αίφνης, σαν να μη συνέβη τίποτε;
Πώς θα ξεχαστεί η κόλαση που έζησαν (με ευθύνη των δικών τους, κυρίως), πώς θα ξεχαστούν τα παιδιά, οι φίλοι, οι συγγενείς που σκοτώθηκαν, οι αναμνήσεις που καταστράφηκαν, οι γειτονιές, η παιδική ηλικία, οι παρέες, όλα εκείνα που μας κάνουν ανθρώπους με υπόσταση και μνήμη;
Διότι εν προκειμένω δεν πατάς το κουμπί να βγει η χοντρή, και η οδύνη είναι πολλαπλή και θα κρατήσει τρείς γενιές – άρα;
Δεν αρκεί ένα καινούργιο διαμέρισμα για να συνεχίσεις να ξυπνάς κάθε πρωί διαμελισμένος απ’ το πρόσφατο παρελθόν, πλην χαρωπός κι αμέριμνος.
Κι ανεξαρτήτως το πώς θα κατανείμει κανείς τις ευθύνες, στη Γάζα (όπως και στην Ουκρανία) έχουμε να κάνουμε με δυο λαούς που έχουν δεινοπαθήσει από τον πόλεμο, έχουν κατακρεουργηθεί, έχουν τσακιστεί ψυχικά, πνευματικά και οικονομικά, έχουν απολέσει κάθε συνέχεια και κανονικότητα, δεν προσβλέπουν, πια, σχεδόν πουθενά, και θα κληθούν να συνεχίσουν να ζούνε σε ένα ξένο, φρεσκοβαμμένο δυάρι μιας καινούργιας γειτονιάς. Γίνεται;
Κανένας θεός δεν σε σώζει, ούτε καν οι αντισυστημικοί, ο Χάρε Κρίσνα, ο Μίθρας κι ο Ιεχωβάς. Τα γεγονότα που μεσολάβησαν είναι αιμοσταγή. Μιλάμε για γέεννα, για αφανισμό. Δεν θα ξεχαστούν ούτε τα επόμενα εκατό χρόνια – υπάρχουν και τα βίντεο.
Πώς λοιπόν δυο λαοί που σφαγιάζονται μεταξύ τους θα συνυπάρξουν – προφανώς με ουδέτερο έδαφος μεταξύ τους και φράχτες, αλλά πάντα το αίμα θα εγείρεται εκατέρωθεν και θα ανακυκλώνονται το μίσος και το έγκλημα. Δύσκολο να ζήσουν κοντά ο ένας στον άλλον – η ξένη παρουσία πρέπει να είναι πανίσχυρη για δεκαετίες.
Δεν καθαρίζει κανείς με ημίμετρα και γλυκά, παρά χρειάζεται αυστηρότητα και πολύχρονη διαπαιδαγώγηση για να απαλυνθεί η μνήμη και να κρατηθούν τα πάθη μακριά. Το σαράκι της εκδίκησης.
Η λήθη θα χρειαστεί πολλά χρόνια – πέραν της υπαρξιακής λήθης που είναι απαραίτητη για να ζήσει κανείς ήρεμα ακόμα και στη Γενεύη, πέραν της υπαρξιακής παραμυθίας (τέχνη, θρησκεία, αθλητισμός κ.λπ.), εδώ θα απαιτηθεί κάτι παραπάνω για να μην αυτοκτονήσει κανείς ύστερα από όλα αυτά ή να τρελαθεί. Απέξω τα λέμε και τα θεωρούμε εύκολα, να κάνουμε ένα κράτος της Παλαιστίνης και τα λοιπά ή να γυρίσει ο Πούτιν στα λημέρια του.
Και ας πούμε ότι γίνεται εκ των ενόντων ένα κάποιο παλαιστινιακό κράτος ύστερα από λίγα χρόνια ή επιστρέφει η Ουκρανία στην προηγούμενη κατάσταση. Αλλά οι ψυχές;
Η πολλαπλώς βιωμένη κόλαση πώς αποτινάσσεται μέσα από τις ακρωτηριασμένες υπάρξεις, από τους δυο τσακισμένους λαούς, πώς θα μπορέσουν να επιβιώσουν άνθρωποι damaged for life, κατεστραμμένοι διά βίου;
Ως τι;
Ως αφηρημένα ζόμπι;
Και αυτό είναι η βαθύτερη πληγή, το παντοτινό συρίγγιο. Διότι κανείς λαός δεν είναι...
μια τηγανιά αθερίνες.
Η τραγική μοναδικότητα κάθε ανθρώπου, το συλλογικό δράμα και κυρίως το ότι, πια, δεν υπάρχει επί προσωπικού πραγματική διαφυγή – εκεί είναι το θέμα.
Κι ας πούμε ότι έστησαν ένα παλαιστινιακό κράτος, που είναι το πιο εύκολο της υπόθεσης. Άντε, λοιπόν, πήγαινε εσύ, μισός, πια, να ζήσεις εκεί, σε έναν τόπο σκοτωμένων που θα βράζει μέσα στις πιο τραγικές μνήμες τα επόμενα εκατό χρόνια. Γίνεται;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου