Αν η γιαγιά μου είχε ρόδες… pic.twitter.com/SzkycdUE6T
— Ιωσήφ Φουσέ (@JosephFouce) May 19, 2025
Πόσα διαμερίσματα βραχυχρόνιας μίσθωσης υπάρχουν στο κέντρο της Αθήνας;
Τα έχει μετρήσει κανείς;
Πόσα ηλεκτρικά πατίνια κυκλοφορούν στην Αθήνα; Και βάσει ποίων κανόνων;
Εχουν αριθμό κυκλοφορίας; Και πού κυκλοφορούν; Συνήθως ανταγωνίζονται τα δίκυκλα που κάνουν σλάλομ στα πεζοδρόμια ανάμεσα σε παρκαρισμένα αυτοκίνητα.
Πόσα δίκυκλα κυκλοφορούν στην Αθήνα;
Και για να περάσουμε στο άλλο άκρο: Πόσα τουριστικά λεωφορεία κυκλοφορούν κάθε μέρα στο κέντρο της πόλης; Ναι, αυτοί οι γίγαντες που βλέπουμε μπροστά στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου και στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο.
Πόσα τραπεζοκαθίσματα υπάρχουν στο κέντρο της Αθήνας;
Τα έχει μετρήσει ποτέ ο δήμος;
Πόσα βατά πεζοδρόμια υπάρχουν; Κι απ’ όσα είναι βατά, πόσα δεν κρύβουν κινδύνους για τους πεζούς· μια πλάκα που εξέχει, μια τρύπα που χάσκει, μια πινακίδα, και δεν ξέρω τι άλλο.
Το χάος, όταν θέλει να σε ταλαιπωρήσει, είναι άκρως επινοητικό. Μην ανησυχείτε. Δεν έχω σκοπό να συνεχίσω την περιγραφή του. Το ζείτε κι εσείς, όπως κι εγώ. Αυτό που με απασχολεί είναι η αντίληψη που έχουμε για την καθαγιασμένη ανάπτυξη.
Η Αθήνα πέρασε δύσκολες στιγμές. Το κέντρο της καταστράφηκε το 2008 κι ύστερα ήρθε η πτώχευση και το αποτέλειωσε. Μια καταθλιπτική κακοφωνία από κλειστά καταστήματα, εκνευρισμός, επιθετικότητα, άστεγοι. Ακολούθησε η πανδημία. Μια γενικευμένη παγωμάρα που έλυσε, αν μη τι άλλο, το κυκλοφοριακό. Ο εγκλεισμός τσίτωσε ακόμη περισσότερο τα νεύρα και την επιθετικότητα στραμμένη στον πιο κοντινό σου. Πέρασε κι αυτό. Και τώρα ήρθε η ανάπτυξη.
Τι ακριβώς θα πει ανάπτυξη;
Μα είναι απλό: άφθονες βραχυχρόνιες μισθώσεις, ξενοδοχεία, περισσότερα πούλμαν, άφθονα τραπεζοκαθίσματα, όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά και κυρίως ηλεκτρικά πατίνια. Τα υπόλοιπα παραμένουν πιστά στις παραδόσεις: νεύρα, επιθετικότητα και ανασφάλεια στην καθημερινότητα.
Προχωράμε υποτίθεται μπροστά, χωρίς να ξέρουμε προς τα πού προχωράμε, σαν υπνοβάτες.
Εχει γίνει ποτέ σοβαρός δημόσιος διάλογος για το μέλλον της πρωτεύουσας;
Περιστασιακά μιλάμε για τα τροχαία, για τη δημόσια τάξη, για την ασφάλεια στα πανεπιστήμια. Πάντα προσπαθώντας να μπαλώσουμε τις κακοτεχνίες που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε. Ποτέ όμως με προοπτική.
Αυτήν τη στιγμή το κέντρο της πόλης είναι αφημένο στους τουρίστες και στα τραπεζοκαθίσματα. Υπάρχει ένα σύνορο που το χωρίζει από το γκέτο των μεταναστών. Κι ένα άλλο που το χωρίζει απ’ τις συνοικίες των κυρ-Παντελήδων, οι οποίοι κι αυτοί συμπεριφέρονται σαν τουρίστες στο κέντρο.
Η ανάπτυξη είναι...
πολιτικό σχέδιο. Και δεν αναφέρομαι στον δήμο, ο οποίος ούτε τα σκουπίδια μπορεί να μαζέψει.
Είναι κεντρικό πολιτικό σχέδιο.
Υπάρχει κάποιος πολιτικός ο οποίος να έχει όραμα για την ανάπτυξη της Αθήνας;
Σταυρόλεξο για δύσκολους λύτες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου