Ρομπέν των χαζών. pic.twitter.com/KFytMVbdpN
— Alexandros Gavriilidis (@AlexGavriilidis) June 13, 2025
Toυ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΑΣΙΜΑΤΗ
Αν ήταν Ιούλιος ή, ακόμη χειρότερα, Αύγουστος, τότε βεβαίως θα αφιέρωνα τη στήλη ολόκληρη στην ανάλυση της ιδεολογικής πλατφόρμας, που παρουσίασε προχθές ο Αλέξης Τσίπρας στο συνέδριο του ιδρύματός του.
Ακόμη όμως η ειδησεογραφία είναι αρκετά πλούσια, ώστε να έχω την πολυτέλεια να μην ασχολούμαι με κουραστικές επαναλήψεις που δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον.
Τίποτα το καινούργιο δεν υπάρχει στο rebranding, όπως επικράτησε να το λέμε, που επιχειρεί ο Αλέξης Τσίπρας. Είναι μια άσκηση που ενδεχομένως έχει κάποιο ενδιαφέρον από την οπτική γωνία του μάρκετινγκ. Πώς, δηλαδή, πουλάω κάτι που δεν τρώγεται;
Από ιδεολογικής και πολιτικής σκοπιάς, όμως, η πλατφόρμα είναι για τα πανηγύρια.
Σε ένα σημείο της μόνο θα μείνω, για λίγο, επειδή είναι εκεί που ο Αλέξης Τσίπρας συναντάται με ένα άλλο ίνδαλμα της εγχώριας Αριστεράς (και δικό μου ίνδαλμα, δεν υπάρχει λόγος να το κρύβω, οι τακτικοί αναγνώστες το έχετε καταλάβει…).
Ο νέος πατριωτισμός κατά της ολιγαρχίας και της κλεπτοκρατίας, τον οποίο κήρυξε ο κ. Τσίπρας, βρίσκει σύμφωνη, είμαι βέβαιος, την κ. Θεοδώρα Τζάκρη. Θυμίζω ότι για τους πατριωτικούς αγώνες, που ξεκίνησαν από το 1821 κατά της κλεπτοκρατίας, ήταν που έβαλε τα κλάματα η κ. Τζάκρη στο συνέδριο των Κασσελίστας.
Δεν είναι συμπτωματική η ταύτιση, από την ίδια γραμμή παραγωγής έχουν προέλθει και οι δύο.
Απλώς, ο Τσίπρας είναι – υποτίθεται – η πολυτελής εκδοχή με τα αξεσουάρ και μια ιδέα από ξύλο τριανταφυλλιάς στο ταμπλό. Από εκεί και πέρα, είναι θέμα γούστου.
Προσωπικά, προτιμώ την κ. Τζάκρη, για τους λυγμούς, τα δάκρυα και, φυσικά, την αμίμητη προφορά.
Εκτός αν...
ο κ. Τσίπρας μάς πει τη δική του εκδοχή του πατριωτισμού στα αγγλικά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου