Πόσο αξιόπιστοι είναι οι τεχνικοί σύμβουλοι, ο οποίοι ξεκίνησαν με βυτίο 25 τόνων, πέρασαν σε δεξαμενή 2,5 τόνων, έφτασαν σε μπιτόνια 15L, για να καταλήξουν (πιθανόν) στο τέλος σε μπουκαλάκια των 100ml με ασετόν για τα νύχια; Ευθύνες έχουν; #Τεμπη_τραγωδια#Τεμπη_εργαλειοποιηση
— Miranda Prada (@MirandaPrada_) March 4, 2025
Aπό ξυλόλιο σε δεξαμένη 40 τόνων..10 τόνων..4 τόνων..2,5 τόνων σε 4ο,3ο,2ο βαγόνι..περάσαμε σε αιθυλική αλκοόλη με μπιτόνια σε κόκπιτ μηχανής τρένου με τον μηχανοδηγό ανίδεο να πεθαίνει άκαυτος..παίρνεις το πτυχίο Ηλ.μηχανικού & το κάνεις περιτύλιγμα για σουβλάκια! #Τεμπη pic.twitter.com/iI27JsxmeS
— Κωστας Τσεκαιος (@CimbrianMarius) March 4, 2025
Toυ Σάκη Μουμτζή
Διάβασα το άρθρο του κ. Ανδρέα Δρυμιώτη για τη συγκάλυψη και το μπάζωμα.
Ακολουθώντας τους κανόνες της απλής λογικής απέδειξε πως συγκάλυψη και μπάζωμα πάνε μαζί. Από τη στιγμή που η κυβέρνηση δεν είχε κανένα κίνητρο για συγκάλυψη, καταρρέει και το αφήγημα του μπαζώματος ως συνειδητής προσπάθειας να αποκρυβούν στοιχεία. Και όπως ορθώς επισημαίνει ο κ. Δρυμιώτης, τις πρώτες ώρες ο χώρος ήταν χώρος δυστυχήματος και όχι χώρος εγκλήματος.
Συγχρόνως, διαφορετικά ρεπορτάζ απέδειξαν –όπως και τα τρία βίντεο– ότι δεν υπήρξε εύφλεκτο υλικό που μεταφερόταν παράνομα. Το τελικό κτύπημα σε αυτόν τον μύθο έδωσαν οι φωτογραφίες του χώρου όπου υποτίθεται βρίσκονταν 2,5 τόνοι αυτού του υλικού-φαντάσματος.
Το ερώτημα είναι ένα: Πόσο επηρεάζουν την κοινή γνώμη τα λογικά επιχειρήματα;
Με τι εσωτερικές διαδικασίες οι πολίτες διαμορφώνουν τις πεποιθήσεις τους;
Μήπως τελικά επικρατεί η λογική της αγέλης, που ουδεμία σχέση έχει με τη λογική επεξεργασία των δεδομένων;
Η πρωτοφανής μαζικότητα των συγκεντρώσεων σε όλη την Ελλάδα αποδεικνύει πως τελικά αυτό που μετράει είναι η παράσταση του πλήθους για το πώς εξελίχθηκαν τα γεγονότα και όχι η εξέταση των γεγονότων. Κάτι σαν την παράσταση νίκης των δημοσκόπων. Είναι η αίσθηση που πλανάται στην ατμόσφαιρα.
Ενα παρεπόμενο ερώτημα είναι γιατί δημιουργήθηκε αυτή η αίσθηση και όχι κάποια άλλη;
Απαντώ ρωτώντας: Σε όλη αυτή την πορεία της τραγωδίας άκουσε κανένας τους χαροκαμένους συγγενείς να αναφέρονται στις ευθύνες του σταθμάρχη και των δύο συναδέλφων του που εγκατέλειψαν τη θέση τους;
Δεν θα έπρεπε να αναδείξουν τους βασικούς υπεύθυνους της απώλειας των αγαπημένων τους προσώπων;
Κάποιος δημοσιογράφος, από τους λαλίστατους και πολυπράγμονες, προσπάθησε να πάρει μια συνέντευξη από τον συγκεκριμένο σταθμάρχη;
Ας μας το πει, και ας πει ότι αυτός το προσπάθησε και ο σταθμάρχης, για ευνόητους λόγους, αρνήθηκε.
Γιατί τα γράφω αυτά;
Διότι όταν βγάζουμε από το κεντρικό κάδρο των ευθυνών τούς βασικούς υπευθύνους, είναι μοιραίο…
να επικεντρωνόμαστε στην αναζήτηση δευτερευόντων αιτίων, σημαντικών μεν, αλλά που δεν θα συνέτρεχαν αν οι βασικοί υπεύθυνοι εκτελούσαν απλώς τα καθήκοντά τους. Φυσικά, όταν τα δευτερεύοντα αίτια ακουμπούν τις πολιτικές ευθύνες το θέμα αποκτά πρόσθετο ενδιαφέρον, καθώς εμπλέκονται πλέον και άλλοι παράγοντες. Και κάπως έτσι φτάσαμε στο σημείο η λογική προσέγγιση των γεγονότων να έχει μπει στο περιθώριο και να έχει επικρατήσει ο θυμός, κάτι το οποίο έχει γίνει αποδεκτό και από όλους τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης, οι οποίοι έχουν παραιτηθεί από τον ρόλο τους. Δεν διαμορφώνουν, παρακολουθούν.
Συνεπώς, με όση τετράγωνη λογική και να αναπτύσσει τα επιχειρήματά του ο κ. Δρυμιώτης και όσοι κινούνται στο ίδιο μήκος κύματος, αντίθετο στο κυρίαρχο ρεύμα, το ακροατήριό τους είναι μικρό. Η πλειοψηφία των πολιτών πιστεύει και δεν ερευνά.
Και ο σταθμάρχης ποτέ δεν υπήρξε για αυτούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου