Tου Παντελή Σαββίδη
Στην Ουάσιγκτον συνήλθαν οι ηγέτες των 32 χωρών μελών της Συμμαχίας για να εορτάσουν τα 75 χρόνια από της δημιουργίας της (τα 50χρονα γιορτάστηκαν πάλι στην Ουάσιγκτον και είχα πάει ως απεσταλμένος της ΕΡΤ3. Βρισκόμουν στο Βελιγράδι καλύπτοντας τους βομβαρδισμούς).
Το ΝΑΤΟ ανασυγκροτείται σε νέα βάση και οι περιφερειακοί σχεδιασμοί του απαιτούν και νέα οργάνωση και περισσότερους εξοπλισμούς που σημαίνει περισσότερα χρήματα. Συζητείται, ήδη, το ποσοστό του ΑΕΠ που θα επενδύσει κάθε χώρα να ανέρχεται στο 2,5% από 2% που ήταν μέχρι τώρα. Δίνονται περισσότερες αρμοδιότητες στους στρατιωτικούς του ΝΑΤΟ (κυρίως στον Ανώτατο Συμμαχικό Διοικητή Ευρώπης Saceure) και σχεδιάζεται, αν εκλεγεί ο Τράμπ στις ΗΠΑ, να υπάρξει μια αυτόνομη ευρωπαϊκή διάσταση εντός του ΝΑΤΟ που θα συνεργάζεται με το υπόλοιπο.
Όλα αυτά είναι πολύ σοβαρές εξελίξεις και πολύ κοστοβόρες αλλά στην χώρα μας τίποτε δεν συζητείται δημοσίως. Ούτε, φυσικά, σε κυβερνητικό επίπεδο. Θα αποφασίσει ο πρωθυπουργός και θα ανακοινώσει την απόφασή του. Έχουμε βαρεθεί τη δημοκρατία.
Δεξαμενές σκέψης όπως η βρετανική European Leadership Network (ELN) εστιάζουν αναλυτικά στο θέμα του νέου ΝΑΤΟ και συνιστούν να συζητηθούν το θέμα της οικονομικής συμμετοχής των χωρών μελών και οι άλλες αλλαγές αναλυτικά και στον δημόσιο διάλογο και στα κοινοβούλια των χωρών μελών.
Έχουν, φαίνεται, στο μυαλό τους οι άνθρωποι χώρες όπου η δημόσια σφαίρα λαμβάνεται υπόψη στην διαμόρφωση πολιτικής από τις κυβερνήσεις και στο κοινοβούλιο γίνεται σοβαρή συζήτηση για θέματα που αφορούν τις κοινωνίες όταν, κυρίως, είναι οικονομικά.
Στην Ελλάδα, είτε πρόκειται για την Ελλάδα του Μητσοτάκη είτε των προηγουμένων κυβερνήσεων αποφασίζει ένας μικρός πυρήνας με τον οποίο συνδιαλέγεται ο εκάστοτε πρωθυπουργός.
Ούτε στη δημόσια σφαίρα θα γίνει λόγος ούτε πολύ περισσότερο στη Βουλή.
Θα αποφασίσουν άλλοι για εμάς έστω και αν εκπροσωπούν το 11,5% του εκλογικού σώματος.
Ενδιαφέρεται κανείς για το πόσα χρήματα από το ΑΕΠ θα δοθούν;
Βεβαίως οι ανάγκες της ελληνικής άμυνας από τον μόνο κίνδυνο που αντιμετωπίζει η χώρα (την Τουρκία) καλύπτουν το μίνιμουμ ποσοστό του ΑΕΠ που ζητά το ΝΑΤΟ (2,5%) αλλά η αγορά οπλικών συστημάτων και η διάταξη του στρατού είναι διαφορετική όταν η κύρια στόχευση είναι η Τουρκία και διαφορετική όταν η άμυνα προσανατολίζεται στην πολιτική του ΝΑΤΟ.
Για να το αντιληφθείτε καλύτερα, αν το ΝΑΤΟ αποτελεί προτεραιότητα του ελληνικού στρατού τότε το να αποσυρθούν δυνάμεις από τα νησιά ή να αδειάσουν οι αποθήκες από οπλικά συστήματα είναι μια επιβεβλημένη ενέργεια. Αν, όμως, προτεραιότητα έχει ο κίνδυνο από την Τουρκία τα πράγματα διατάσσονται και οι προτεραιότητες ιεραρχούνται διαφορετικά.
Το τελευταίο σχόλιο που θα ήθελα να κάνω είναι ότι το ΝΑΤΟ είναι μια αμυντική συμμαχία η οποία ιεραρχεί τους κινδύνους με βάση τις αμερικανικές προτεραιότητες.
Αν είχε αρχές …
δεν θα επέτρεπε σε χώρα μέλος να διατηρεί casus belli εναντίον άλλης χώρας μέλους.
Η Ελλάδα απετράπη να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 μίλια με άμεση αμερικανική παρέμβαση το διάστημα 1994-95 όπως περιγράφει αναλυτικά ο Ναύαρχος Χρήστος Λυμπέρης σε σχετικό βιβλίο του.
Το τουρκικό casus belli ακολούθησε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου