Τρία είναι τα μεγάλα ζητούμενα που καθορίζουν την ζωή μιας κοινωνίας.
Το πρώτο είναι η ιδεολογία. Και ως ιδεολογία εννοούμε το πλαίσιο αρχών με το οποίο ζει και πορεύεται.
Το δεύτερο είναι η πρακτική καθημερινότητά της. Πως εφαρμόζει στην καθημερινή ζωή της αυτά που πιστεύει.
Και το τρίτο είναι ποια μέλη της στελεχώνουν τους θεσμούς της. Ποια τα ποιοτικά χαρακτηριστικά τους.
Στην Ελλάδα, απο γεννησιμιού του νεοελληνικού κράτους, η ιδεολογία που κυριάρχησε είναι ο μικροελλαδισμός. Το περιβολάκι μας εδώ που κάναμε την επανάσταση και όχι πολλά πολλά με τους απέξω. Ας λένε πως είναι και ομοεθνείς. Μπορεί να τους συμπεριλάβουμε στα ενδιαφέροντά μας αλλά το ντοβλέτι θα είναι δικό μας. Μια μίζερη αντίληψη που αναδύθηκε την επομένη της ίδρυσης του κράτους και κυριαρχεί ως σήμερα.
Υπήρξαν και άλλες αντιλήψεις αλλά ηττήθηκαν. Κυριάρχησε η μιζέρια.
Με βάση μια τέτοια ιδεολογία δομήθηκε το κράτος στην εξέλιξή του. Τα ρέματα που καλύφθηκαν και ό,τι άλλο κυριάρχησε ως επιλογή στην “οργάνωση” και δομή του κράτους, επηρεάστηκαν απο αυτήν την ιδεολογία. Οι υποδομές που σήμερα δείχνουν την ανικανότητά τους ήταν αποτέλεσμα αυτών των κυρίαρχων επιλογών.
Οι άνθρωποι που κλήθηκαν να διαχειριστούν αυτήν την ιδεολογία και τις επιλογές της ήταν ανάλογου διαμετρήματος και νοοτροπίας.
Δύσκολα να βρεις και να επιλέξεις κάποιον που υπερέβαινε τα εσκαμμένα. Άντε, ένας Βενιζέλος. Ο Καποδίστριας προϋπήρξε της επιβολής της. Αν κυριαρχούσε, δεν θα την είχαμε.
Οι υπόλοιποι πάνω κάτω διακατέχονταν απο την ίδια μίζερη αντίληψη. Και δημιούργησαν μια Ελλάδα ανάλογη των αντιλήψεών τους.
Σήμερα τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Αυτά που βλέπουμε να συμβαίνουν είναι το αποτέλεσμα επιλογών 200 χρόνων.
Δεν είναι της σημερινής κυβέρνησης.
Αλλά και η σημερινή κυβέρνηση, δείχνει πόσο ανίκανο είναι το προσωπικό που καλείται να διαχειριστεί μια χώρα με παθογένειες 200 χρόνων.
Οι ηγεσίες των σημερινών κομμάτων διαισθάνονται ότι κάτι σοβαρό πρέπει να αλλάξει. Το εξαγγέλλουν αλλά είναι πολύ μικρές και αδύναμες για να το υλοποιήσουν.
Δεν μπορούν να ξεπεράσουν τον μικροελλαδισμό τους. Την μικροελλαδική ιδεολογία τους. Το περιβολάκι τους.
Αποτέλεσμα;
Αυτό που παρατηρούμε τις τελευταίιες ημέρες. Το τελευταίο διάστημα. Στο Μάτι σφύριζαν αδιάφορα, στα Τέμπη έστειλαν τον ένα συρμό πάνω στον άλλο γιατί δεν ήξεραν ή γιατί αδιαφορούσαν, με τις φωτιές καταστρέφεται η μισή χώρα με τις πλημμύρες η άλλη μισή.
Και η δολοφονία του Αντώνη στο πλοίο για Ηράκλειο τα συμπυκνώνει όλα. Τον πέταξαν στη θάλασσα και παρακολουθούσαν πως πνίγεται. Παγεροί και αδιάφοροι. Αν δεν υπήρχαν οι βιντεολήψεις σήμερα όλοι θα πίστευαν πως ένας νέος άνθρωπος προσπάθησε να επιβιβαστεί στο πλοίο, δεν τα κατάφερε και έπεσε στη θάλασσα. Η δημοσιογραφία των πολιτών ξεπέρασε την δημοσιογραφία των επαγγελματιών.
Πρέπει να βιώνεις γερά την ζωώδη κατάστασή σου για να πετάς άνθρωπο στη θάλασσα, να τον βλέπεις να πνίγεται και να φεύγεις.
Αυτά είναι αναμενόμενα. Λογικές συνεπαγωγές ενός κράτους και μιας κοινωνίας που δομήθηκαν και εξελίχθηκαν όπως περιέγραψα.
Ξέρετε που βρίσκεται η τραγωδία;
Στο ότι το πολιτικό προσωπικό, όλο το πολιτικό προσωπικό, κυμαίνεται στην διανοητική εμβέλεια ενός Βαρβιτσιώτη ή ενός Μητσοτάκη.
Αλλά η εμβέλεια αυτή δεν αρκεί για να πάρει στροφή η κοινωνία και η χώρα. Θέλει άλλα πρόσωπα. Και αυτά τα πρόσωπα στην πολιτική δεν υπάρχουν και στην λοιπή κοινωνία δεν διακρίνονται.
Αποκάλυψη αυτής της αδυναμίας είναι η κυρία που δεν μπορεί να κάνει χωρίς το Costa Navarino ή ο διάττων αστέρας που απασχολεί την επικαιρότητα. Υπάρχει και μια άλλη ομάδα που συγκροτήθηκε στο Δημοκρίτειο. Αλλά αυτή μοιάζει ακόμη με φοιτητικό σύλλογο.
Και, όμως, η Ελλάδα έχει επιχειρηματίες αυτοδημιούργητους που δεν ήταν λαμόγια. Όπως ο Δ.Λ, ή ο Β.Γ ή Γ.Μ για να περιοριστώ σε μερικούς που γνωρίζω στη Βόρεια Ελλάδα. Επιχειρηματίες που πήραν τις μικρές επιχειρήσεις του πατέρα τους και με κόπο τις μεγάλωσαν. Τις έκαναν διεθνούς εμβέλειας.
Γιατί δεν τολμούν να διεκδικήσουν την σωτηρία της χώρας, πλαισιωμένοι απο άλλους εργαζόμενους, εργαζόμενους με ιδρώτα απο το αμόνι μέχρι το πανεπιστημιακό εργαστήριο;
Διότι ...
θα κατηγορηθούν απο μια κοινωνία που θεωρεί πως έχει θείω δικαίωμα να υπάρχει. Θα διακωμωδηθούν, θα καταδικαστούν και θα καταψηφιστούν.
Και ερχόμαστε και πάλι στην αρχή της δημιουργίας. Στη βάση ποιας παιδείας και ποιας ιδεολογίας δομήθηκε το κράτος και η κοινωνία;
Του μικροελλαδισμού.
Ε, με αυτήν θα πορευθούμε μέχρι να αλλάξει.
Αλλά δεν θα αλλάξει. Γι αυτήν γράφω τόσο καιρό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου