Γεννημένη τη δεκαετία του ’60, έχω να θυμάμαι, πιο πολύ από τους καβγάδες των ανθρώπων για ασήμαντες αφορμές, όπως για παράδειγμα ένα οποιοδήποτε τρακάρισμα, σκηνικά όπου πολλοί έμπαιναν αυτόματα στη μέση για να χωρίσουν τους μαχητές, κατευνάζοντας τα πνεύματα.
Οι σκηνές των ασπρόμαυρων ταινιών με ένα περίφημο, δήθεν εκφοβισμού «Βαστάτε με» ακριβώς αυτό διακωμωδούσαν, τη βεβαιότητα της σωτήριας επέμβασης του πλήθους.
Ηταν, άραγε, άγια τα χρόνια και καλοί οι άνθρωποι;
Οχι, βέβαια. Παράλληλα με αυτό που περιέγραψα, έχω να θυμάμαι τη βάρβαρη συμπεριφορά γονιών προς τα παιδιά τους. «Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο», με καμία επέμβαση πλήθους, τη σκληρή συμπεριφορά δασκάλων με χαιρέκακα μαρτύρια – τράβηγμα φαβορίτας, βέργα. Θυμάμαι την κτηνώδη αντιμετώπιση των ζώων ως πράγματα. Τη διαπόμπευση του «τρελού» του χωριού. Το λιώσιμο χαρακτήρων που καταχωρούνταν ως «διαφορετικοί» στα μάτια της κοινότητας. Την κτηνοβασία. Την αιμομιξία. Το «μικρές κοινωνίες, μεγάλες συνομωσίες». Τα εν οίκω μη εν δήμω… Αν και γνώριζε όλος ο «δήμος».
Είδα σοκαρισμένη το τραγικό, το αδιανόητο θέαμα ενός ανθρώπου να τον απωθούν στη θάλασσα χωρίς αίσθηση θάλασσας. Οι συμπεριφορές των ανθρώπων στο δευτερόλεπτό τους μπορούν να αφήσουν άναυδους ακόμα και τους ίδιους τους δράστες μιας φρίκης. Αυτό όμως που δεν μπορεί να χωρέσει σε μυαλό είναι ότι αναχώρησαν ως να είχαν ξεμπερδέψει από μια βαρετά ενοχλητική «δουλειά». Η σιωπή, η μη αντίδραση των συναδέλφων. Εκλεισαν. Σάλπαραν.
Ευτυχώς, η τεχνολογία της καταγραφής έπαιξε τον ευεργετικό της ρόλο. Και ευτυχώς, υπήρξαν άνθρωποι με αντανακλαστικά ανθρώπινα.
Ενα σωρό τερατουργήματα σε καθημερινότητα στην οθόνη μας, είναι λες και περνάμε καθ΄εκάστην τεστ ψυχής. Αν είναι στη θέση της στο σώμα μας ή όχι.
Ξεκίνησα το κείμενό μου καταγράφοντας δυο δίσκους μιας ζυγαριάς, μιας παλάντζας μιας παλιάς εποχής. Κάθε εποχή έχει και τα βαρβαρικά της. Τα αδιανόητα. Αλλά στον αντίποδά της έχει και καλούς και ευσυνείδητους και συμπονετικούς ανθρώπους.
Να σας εξομολογηθώ τι με απελπίζει σε ετούτη;
Οτι μπήκαν δραστήρια και τα παιδιά στο κόλπο της βίας.
Τα παιδιά ήταν κυρίως θύματα, τώρα αναβαθμίστηκαν σε δράστες. Ο ηλικιακός πήχυς χαμηλώνει, χαμηλώνει, χαμηλώνει… Πού θα φτάσει; Θα χτυπιούνται και μεταξύ τους τα μωρά στο μαιευτήριο;
Παιδιά παρακολουθούν συνομηλίκους τους να λιώνουν στο ξύλο και καταγράφουν τη σκηνή με κινητά. Μια φοβιστική ομερτά. Κορίτσια λαμβάνουν ηγετικές θέσεις. Μα, τα κορίτσια πάντα εξέπεμπαν ένα αρχέγονο μητρικό σήμα. Τι έγινε;
Ενας άνθρωπος στη θάλασσα. Σαν σακούλα. Κλείνει η μπουκαπόρτα, το πλοίο συνεχίζει την πορεία του. Ευτυχώς, τους γυρίζουν. Δεν θα περάσει έτσι. Δεν είναι σακούλα ο άνθρωπος.
Συλλυπητήρια στους συγγενείς του. Πώς να παρηγορήσουν τα απαρηγόρητα;
Τα παιδιά ετούτης της γενιάς σε θάλασσα βίας.
Το «πλοίο» συνεχίζει την πορεία του.
Φοβάμαι ότι...
κανένας δεν νιώθει το επείγον τού να το γυρίσουμε πίσω.
ΥΓ: «Θρηνούμε τον θάνατο ενός ανθρώπου αλλά θρηνούν και οι οικογένειες των ανθρώπων που πήγαν για το μεροκάματο και βρίσκονται κατηγορούμενοι για φόνο». Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης με τ’ όνομα. Έγκλημα στο έγκλημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου