Του ΜΑΝΟΥ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΥ
Μπορεί στις δημοσκοπήσεις να μην πηγαίνει όσο καλά θα επιθυμούσε αλλά στα προεκλογικά σποτάκια ο ΣΥΡΙΖΑ ήδη κάνει τη διαφορά. Έτσι, μετά από εκείνη τη σπαρταριστή σειρά σποτ που βάφτισε τον Αλέκση «μπρόεδρο», οι σύντροφοι έβγαλαν ένα τρίπτυχο το οποίο θα μπορούσα να ονομάσω «Το Τρίγωνο της Θλίψης» αν δεν υπήρχε ήδη η (αρκετά καλή) ταινία του Ρούμπεν του Όσλουντ (ή όπως αλλιώς προφέρεται το όνομα του Σουηδού σκηνοθέτη και σεναριογράφου). Οπότε θα την πω το Τρίγωνο της Εφιαλτικής Δυστοπίας του Καθεστώτος Μητσοτάκη που Έχει Μετατρέψει τους Ανθρώπους σε Κατατονικά Ρομπότ*.
Κορυφαίο από τα τρία σποτ νομίζω πως είναι αυτό που αφορά τους αγρότες και στο οποίο παρακολουθούμε έναν αγρότη να φορτώνει το ημιφορτηγό του αγκινάρες (αν δεν κάνω λάθος) και να ξεκινά για την αγορά. Περνώντας όμως έξω από ένα καφενείο δεν μπορεί να αντισταθεί στους θαμώνες-σειρήνες, αφήνει τη δουλειά κατά μέρος και κάθεται να πιει ένα καφέ με τους συμπολίτες που (αν υποθέσουμε ότι είναι πολύ πρωί) πρέπει να βρίσκονται εκεί από το βράδυ ή από την προηγούμενη ημέρα ή να μη φεύγουν ποτέ και να είναι μέρος της διακόσμησης του καφενείου.
Έχοντας παρατήσει τη δουλειά (η αγορά μπορεί να περιμένει) ο αγρότης μας κάθεται στο καφενείο και ξεκινά την γκρίνια αναρωτώμενος «Θα τα πάρει κανείς;» για τα προϊόντα του.
Πρόκειται φυσικά για ερώτηση ρητορική καθώς, αν συνεχίσει να κάθεται στο καφενείο, κανείς δεν πρόκειται να τα πάρει.
Το ίδιο κι αν είναι προϊόντα που δεν έχουν ζήτηση, γεγονός που φαίνεται να μην απασχολεί τον συγκριμένο αγρότη ο οποίος, έχοντας προβλέψει την αποτυχία του, κάνει ό,τι πρέπει να κάνει κάθε Έλληνας που σέβεται τον εαυτό του: ρίχνει την ευθύνη της αποτυχίας αλλού με τη φράση «αφού κάνουν πλάτες στους μεγάλους, ρε Τάκη, δεν τα ξέρεις;», με αυτούς που «κάνουν πλάτες» να είναι πιθανότατα οι ίδιοι που έκοψαν τον υποψήφιο που προσπάθησε να πει τον πόνο του στον Αλέκση αλλά εκείνος ήδη τον ήξερε.
Με δεδομένο ότι μέχρι εδώ έχουμε το σύνηθες συριζαϊκό μοτίβο (καφενείο, αραλίκι και γκρίνια) δεν υπάρχει τίποτα το φοβερά αξιοσημείωτο.
Όμως η κατάληξη του σποτ είναι πραγματικά ιδιοφυής: Ένας από τους θαμώνες, φανερά συνταξιούχος, παρεμβάλλεται στην γκρίνια και με παράπονο λέει «Εγώ πάντως φοβάμαι να ζήσω έτσι άλλα 4 χρόνια».
Δεν είναι σαφές αν ο θαμώνας φοβάται να περάσει άλλα 4 χρόνια ακούγοντας την γκρίνια του συγχωριανού του ή αν φοβάται να περάσει άλλα 4 χρόνια αραχτός στο καφενείο αλλά...
και στις δύο περιπτώσεις η φράση είναι τόσο σαρκαστική (κατά λάθος, αλλά αυτό την κάνει ακόμα πιο απολαυστική) που, μαζί με όλο το υπόλοιπο καφενειακό σκηνικό κάνει αυτό το σποτ πολιτικής προπαγάνδας ένα μικρό αυτοσαρκαστικό αριστούργημα. Απολαύστε το και μπράβο του.
* Πιθανότατα υπεύθυνοι γι’ αυτό να είναι οι ηθοποιοί που μάλλον είναι ερασιτέχνες (αν και έχω δει και επαγγελματίες να είναι τόσο κακοί). Πάντως, και σε πλήρη αντίθεση με όλους τους υπόλοιπους, ο συμπολίτης που κάνει τον αγρότη στο σποτ είναι πραγματικά πολύ καλός με τον τρόπο που μόνο ένας καλός ερασιτέχνης (ή ένας φοβερά ταλαντούχος επαγγελματίας) μπορεί να είναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου