Του ΑΝΔΡΕΑ ΣΤΑΣΙΝΟΥ
O αντιαμερικανισμός είναι μια ασθένεια εν υπνώσει. Από αυτές που η ανθρωπότητα έχει καταφέρει να ελέγξει.
Αν προσέχεις τον εαυτό σου, κοιμάσαι και τρέφεσαι καλά και ταξιδεύεις στις ΗΠΑ με πρωθυπουργικά αεροπλάνα, δεν εμφανίζεται, δεν σε επηρεάζει —τουναντίον μπορείς να σταθείς απέναντι σε έναν άνθρωπο σαν τον Ντόναλντ Τραμπ και να πεις ότι ο τρόπος που προσεγγίζει την πολιτική γίνεται για καλό.
Ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει να πάσχει από αυτή την ασθένεια. Παιδική που δεν αντιμετωπίστηκε εγκαίρως και του άφησε κουσούρι. Οταν μπήκε στο Μαξίμου, κάτι η φροντίδα, κάτι η νεότητα, τον έκαναν να την ελέγξει. Πήγαινε στη Νέα Υόρκη και ποζάριζε σαν γαμπρός στο Μανχάταν, υποδεχόταν τον Μπαράκ Ομπάμα και πήγαινε στον Λευκό Οίκο με την Μπέτυ για να φωτογραφηθεί με τη Μισέλ και να πει σε όλον τον πλανήτη ότι ο Τραμπ μπορεί να μοιάζει διαβολικός αλλά όλα είναι για το καλό μας.
Τα τελευταία χρόνια ο Αλέξης ήταν ο καλύτερος συνομιλητής της αμερικανικής πρεσβείας. Τόσους επαίνους από τη γωνιά Βασ. Σοφίας και Πέτρου Κόκκαλη δεν πρέπει να έχει ακούσει Πρωθυπουργός μεταπολεμικά και μιλάω για όλους. Αλλωστε, μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, ο Πάιατ ήταν αυτός που προώθησε τη Συμφωνία των Πρεσπών και γι’ αυτό έμεινε και έναν χρόνο επιπλέον. Για να εποπτεύει την κατάσταση μην και ο επόμενος χαλάσει τη συμφωνία που έφερε ο darling Τσίπρας.
Είναι λοιπόν κάπως παράξενο που ο ίδιος Αλέξης Τσίπρας αποφάσισε να πορευτεί χρονιάρα μέρα προς την αμερικανική πρεσβεία σε μια πορεία που κατά παράδοση δονείται από το σύνθημα «φoνιάδες των λαών, Αμερικάνοι». Που αποτελεί μια καταγγελία στον σκοτεινό ρόλο του αμερικανικού παράγοντα στη χώρα μας μετά τον πόλεμο. Που, είτε το θέλουμε είτε όχι, καταγράφεται από την Ουάσινγκτον ως συμβάν της εξωτερικής της πολιτικής —και εφέτος θα καταγραφεί ότι ένας πρώην Πρωθυπουργός της Ελλάδας βάδισε προς το κτίριο της διπλωματικής της αποστολής, ασχέτως αν κάπου στα μισά κουράστηκε ή βαρέθηκε και πήγε προς «Μεγάλη Βρετάννια» μεριά.
Αλλά είπαμε. Υπουλη ασθένεια ο αντιαμερικανισμός. Λίγες εβδομάδες μακριά από τη θαλπωρή του Μεγάρου Μαξίμου και ...
επανέρχεται, ο ασθενής ξανακυλάει και τον πιάνει μια ακατανίκητη ορμή να πάρει τους δρόμους κατά των φονιάδων των λαών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου