ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Ποια ήταν η βιωμένη κανονικότητα της χώρας που διέρρηξε η κρίση;
Επιμένω στη βιωμένη και όχι σε αυτή που ο καθένας από εμάς έχει στο μυαλό του ή επιθυμεί και τη συγκρίνει με αυτή που ζει.
Στην Ελλάδα το χρήμα έρεε άφθονο σαν τον καμπανίτη οίνο. Με το χρήμα αυτό φτιάχτηκαν αυτοκινητόδρομοι, γέφυρες, μετρό, αγοράστηκαν φρεγάτες, οργανώθηκαν Ολυμπιακοί Αγώνες. Oμως, δεν φτιάχτηκε ούτε ένα πανεπιστήμιο διεθνούς κύρους, ένα πανεπιστήμιο που θα μπορούσε να αξιοποιήσει τον πλούτο της χώρας, τη σχέση της με την κλασική αρχαιότητα.
Το χρήμα μοιράστηκε δημοκρατικά. Ο αστικός πληθυσμός έχτισε μεζονέτες και ο αγροτικός πληθυσμός πλούτισε, με αποτέλεσμα να εγκαταλείψει τη γη. Η κανονικότητά μας ήταν φτιαγμένη από καφετέριες και σκυλάδικα. Εκεί, σε αυτά τα «πολιτιστικά ιδρύματα», όπως τα είχε αποκαλέσει κάποιος αλήστου μνήμης υπουργός, δημιουργήθηκαν και τα νέα κοινωνικά πρότυπα.
Επιτυχημένος ήταν όποιος είχε δικαίωμα στο πρώτο τραπέζι πίστα. Οι υπόλοιποι απλώς προσπαθούσαν να γλιτώσουν από την ηχορύπανση και την αγένεια του γρήγορου πλούτου.
Κανονικότητα ήταν ο τζόγος. Και γι’ αυτό, όταν μας χτύπησε η κρίση, μας γοήτευσαν όσοι τζογάριζαν με τις τύχες της χώρας.
Το πρώτο εξάμηνο του 2015 είναι αποκαλυπτικό. Η κρίση μάς χτύπησε σαν hangover. Πονοκέφαλος, ζαλάδα και, το χειρότερο, να μην ξέρεις τι να κάνεις για να ξεφύγεις.
Δέκα χρόνια πέρασαν και οι πρωταγωνιστές τής τότε κανονικότητας ετοιμάζονται να συνταξιοδοτηθούν. Οι νεότεροι τους γύρισαν την πλάτη. Οσοι μπορούσαν σηκώθηκαν κι έφυγαν. Και όσοι έμειναν δεν πείθονται από τις υποσχέσεις για επιστροφή στην κανονικότητα. Αυτό που ζουν τις διαψεύδει καθημερινά.
Για ποια κανονικότητα αξίζει να παλέψει κανείς;
Αυτή που άφησε πίσω της η κρίση; Ή μήπως κάποιαν άλλη που πρέπει να την επινοήσουμε, ή να την κατακτήσουμε, όπως είχε πει προ καιρού στην «Κ» ο Κ. Τασούλας;
Η καταπονημένη και φοβισμένη Ελλάδα χρειάζεται έμπνευση για να κατακτήσει την κανονικότητά της. Και πρώτα απ’ όλα πρέπει να βγάλει από πάνω της τη σκουριά της υποκρισίας.
Η κρίση ανέδειξε τον χειρότερο εαυτό μας.
Η τζάμπα μαγκιά, η ανέξοδη επιθετικότητα, ο φθόνος, η κουτοπονηριά, η αγένεια, η αμορφωσιά έφτιαξαν ένα μείγμα εκρηκτικό, τον χαρακτήρα που ψάχνει ευκαιρία να θυμώσει.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, αυτά ορίζουν την κανονικότητα της ζωής μας.
Για ποια κανονικότητα να παλέψεις;
Σίγουρα όχι για την κανονικότητα του δημοκρατικού δικαιώματος στο σκυλάδικο, που μας οδήγησε στην κανονικότητα της ανέξοδης επιθετικότητας της κρίσης.
Ισως για την κανονικότητα εκείνου του πανεπιστημίου κλασικών σπουδών με διεθνή ακτινοβολία. Φοβάμαι όμως πως γι’ αυτή δεν χρειάζεται μόνον πολλή δουλειά.
Χρειάζεται και...
αλλαγή γενιάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου