Στο άκουσμα μισθολογικών αυξήσεων των σωμάτων ασφαλείας,1ος πετάχτηκε ο Άδωνις κ ζήτησε να συμπεριληφθούν κ όλοι οι υπόλοιποι.
— Ελεύθερος Πολιορκημένος 🇬🇷 (@AleaJactaEst101) April 2, 2025
Πρόκειται με διαφορά,για τον μεγαλύτερο πασόκο της κυβέρνησης.
Του Μιχάλη Τσιντσίνη
Οταν οι γιατροί πήραν αυξήσεις, ήταν αυτές «αυξήσεις Αδώνιδος»;
Ηταν ένα πριμ που η κυβέρνηση χορηγούσε στον υπουργό για να τονώσει το πολιτικό του κεφάλαιο;
Ή ήταν η αυτονόητη προσπάθεια της πολιτείας να ενισχύσει τα κίνητρα παραμονής των ιατρών στο δημόσιο σύστημα υγείας (προσπάθεια μάλλον πενιχρή σε σχέση με το δέλεαρ που προσφέρει σε έναν καλό επιστήμονα η ιδιωτική αγορά υγείας);
Κατά ανάλογο τρόπο, η πολιτεία, που επενδύει δισεκατομμύρια σε εξοπλισμούς, έκρινε λογικά ότι πρέπει να δώσει πιο ανταγωνιστικές αμοιβές στα στελέχη που θα χειρίζονται αυτά τα όπλα – καθώς οι αξιωματικοί, ιδίως στο Ναυτικό, χρειάζεται να έχουν μεγάλο απόθεμα αυταπάρνησης για να αντισταθούν στους πειρασμούς του ιδιωτικού τομέα.
Ηταν οι αυξήσεις στο στράτευμα, «αυξήσεις Δένδια»;
Ή μήπως οι αντιδράσεις των υπουργών Υγείας και Ναυτιλίας, που δημοσίως επιχείρησαν να υπαγορεύσουν στην κυβέρνηση τη μισθολογική πολιτική που πρέπει να ακολουθήσει, εκκινούν από τα προσωπικά ελατήρια που της αποδίδονται;
Οσοι ψάχνουν τέτοια ελατήρια, βλέπουν το ασυνήθιστο διάβημα του Γεωργιάδη και του Κικίλια ως «γινάτι των δεύτερων»:
Ο δεύτερος του Βόρειου Τομέα Αθηνών είδε τον πρώτο –Κωστή Χατζηδάκη– να αναβαθμίζεται σε αντιπρόεδρο της κυβέρνησης.
Ο δεύτερος της Α΄ Αθηνών είδε τον πρώτο –Κυριάκο Πιερρακάκη– επίσης να προβιβάζεται σε υπουργό Οικονομικών.
Μπορεί οι ίδιοι οι δεύτεροι να αποκόμισαν από τον ανασχηματισμό αυτό που επιθυμούσαν – ο Γεωργιάδης την παραμονή του στο Υγείας και ο Κικίλιας τον ελλιμενισμό του σε ένα χαρτοφυλάκιο πιο ασφαλές από την Πολιτική Προστασία. Ομως, όσοι ασχολούνται με τις διακυμάνσεις της μικροπολιτικής ψυχολογίας εξηγούν ότι «ριγμένο» σε κάνει να νιώθεις η τύχη του άλλου. Ακόμη κι ο σωσμένος νιώθει ριγμένος όταν τον προσπερνάει ο ανταγωνισμός.
Τα πράγματα θα ήταν πολύ απλά για την κυβέρνηση αν αφορούσαν την οικονομία των υπουργικών εγώ. Η παροχολογική Βαβέλ του Σαββατοκύριακου όμως έδειξε ένα ξεκούρδισμα πολύ ευρύτερο – που παρέσυρε και τη μισή κοινοβουλευτική ομάδα σε ένα πλειοδοτικό ντελίριο.
Εχει απομείνει στην κυβέρνηση πολιτικό σθένος για να αντισταθεί σε αυτή τη γενικευμένη πλειοδοσία, η οποία εκδηλώνεται πλέον και από τα ίδια της τα στελέχη με αναρτήσεις στα κοινωνικά δίκτυα;
Λίγες ημέρες πριν από την υποτροπή της ενδονεοδημοκρατικής φαγούρας, στις 26 Μαρτίου, το υπουργείο Οικονομικών επαιρόταν σε πανηγυρική του ανακοίνωση ότι οι αυξήσεις που έχουν γίνει από το 2023 για όλους τους εργαζομένους στο Δημόσιο (περιλαμβανομένου και του επιδόματος επικινδυνότητας που λαμβάνουν όλοι οι ένστολοι) έχουν δημοσιονομικό κόστος 2,07 δισ. ευρώ ετησίως. Σύμφωνα με το ίδιο ανακοινωθέν, το μισθολογικό κόστος του Δημοσίου αυξήθηκε από 18,824 δισ. το 2022 στα 20,929 δισ. το 2025.
Το ερώτημα δεν είναι πόσο θα φτάσει αυτό το νούμερο το 2027.
Το ερώτημα είναι ...
ποιος μπορεί να πει σήμερα με σιγουριά ότι θα το ελέγξει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου