— Ανδρέας Πετρουλάκης (@anpetroulakis) March 30, 2025
Του ΑΡΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΗ
Η υπουργός Πολιτισμού δεν βρίσκεται στη θέση που βρίσκεται επειδή έχει ταλέντο στις δημόσιες σχέσεις ή φιλοδοξία ανέλιξης σαν αυτή που συνήθως χαρακτηρίζει τους επαγγελματίες πολιτικούς. Οσοι τη γνωρίζουν, συνήθως επισημαίνουν την τεχνοκρατική της γνώση για τα θέματα του υπουργείου της, δηλαδή την εποπτεία της επί των πολύπλοκων κρατικών μηχανισμών, που για να τους καταλάβεις δεν αρκεί να το θέλεις, αλλά πρέπει να έχεις περάσει πολύ χρόνο από τη ζωή σου εντός τους. Βρίσκεται λοιπόν στη θέση που βρίσκεται επειδή είναι από τους λίγους που μπορούν να βγάλουν άκρη σε ένα προνομιακό πεδίο του βαθέος Δημοσίου, όπου οι βυζαντινισμοί, οι ανταγωνισμοί και η γραφειοκρατία συχνά σαμποτάρουν και την παραμικρή απόπειρα εκσυγχρονισμού.
Αυτός είναι ο λόγος που ανά διαστήματα υποπίπτει σε επικοινωνιακά ατοπήματα, όπως συνέβη πριν από λίγες μέρες με το περιστατικό στην Αργολίδα. Επειδή κοιτάει το έργο της περισσότερο απ’ όσο κοιτάει το προφίλ της και την (παρα)πολιτική που πλαισιώνει τον ρόλο της.
Αυτός είναι όμως και ο λόγος που παραμένει στη θέση της παρά τα στραβοπατήματα και την ενδεχομένως χαμηλή δημοτικότητά της: επειδή χαλιναγωγεί το ενδοϋπουργικό σύστημα και θέτει σε κίνηση έργα που με κάποιον άλλο στο τιμόνι ίσως έμεναν σε εκκρεμότητα (βλ. Εθνική Πινακοθήκη). Με λίγα λόγια, η Λίνα Μενδώνη μπορεί να κατσαδιάζει, αλλά τουλάχιστον ξέρει τη δουλειά της.
Η επίπληξη που επιφύλαξε η υπουργός στην προϊσταμένη Αρχαιοτήτων Αργολίδας για την οικτρή κατάσταση στην οποία βρήκε τους τοίχους κτιρίου σε αρχαιολογικό χώρο της περιοχής ήταν απρεπής. Ο τύπος εν προκειμένω έρχεται πριν από την ουσία: Ο,τι είχε να πει η υπουργός στην υφισταμένη της, όσο δικαιολογημένο κι αν ήταν, μπορούσε και όφειλε να της το πει κατά τον θεσμικά ενδεδειγμένο τρόπο, και όχι δημοσίως – ειδικά με αυτό το ύφος. Οσο προσωπική κι αν είναι η επένδυση της Λίνας Μενδώνη στο έργο του υπουργείου, κατά την άσκηση των καθηκόντων της εκπροσωπεί το κράτος, όχι τον εαυτό της. Το κράτος, λοιπόν, δεν στήνει καβγάδες με τους υπαλλήλους του, δεν τους ταπεινώνει από θέση ισχύος και δεν ανοίγει εκ του προχείρου κουβέντες για δημόσιο χρήμα, λες και πρόκειται για ιδιωτική υπόθεση.
Αν η αμέλεια της προϊσταμένης Αρχαιοτήτων αποτελεί στερεότυπο δείγμα νοσηρής δημοσιοϋπαλληλικής οκνηρίας, η εκτός τόπου και χρόνου αντίδραση της υπουργού, ακόμη κι αν αντιτίθεται στην επίδικη παθογένεια, τυπικά την ενισχύει και τη διαιωνίζει. Η δυσλειτουργία δεν διορθώνεται με περισσότερη δυσλειτουργία και η αυστηρότητα που επέρχεται ως εκτόνωση νεύρων σε νεύρα καταλήγει, όχι σε επίλυση προβλημάτων.
Υπάρχει όμως και η ουσία της υπόθεσης.
Σε αυτήν την υπουργική επίσκεψη συνέβη μια πρωτοτυπία: οι υπάλληλοι δεν έτρεξαν να ωραιοποιήσουν το αποτέλεσμα της δουλειάς τους για να εντυπωσιάσουν την υπουργό, ούτε επιχείρησαν να δραματοποιήσουν συνδικαλιστικά τις αντιξοότητές της για να φέρουν την υπουργό σε δύσκολη θέση. Απλώς παρουσίασαν την παρακμή της αφροντισιάς και των γκραφίτι ως κανονικότητα. Η απάθεια της Αλκηστης Παπαδημητρίου μπροστά στην εικόνα υπανάπτυξης, η αποποίηση της ευθύνης και η απόδοση των βανδαλισμών –τι έκπληξη!– στην ανυπαρξία χρημάτων (για να καθαρίσουν οι τοίχοι χρειάζονται 45.000 ευρώ, ισχυρίστηκε κάπως αυθαίρετα) λειτούργησαν σαν προσομοίωση· η προσομοίωση έφερε τη Λίνα Μενδώνη για λίγο ενώπιον της εξοργιστικής πραγματικότητας του μέσου Ελληνα: οι ακατάλληλες υποδομές, οι ανήξεροι και νωθροί υπάλληλοι, η ανευθυνότητα, και τα κονδύλια (που ποτέ δεν είναι αρκετά αλλά είναι πάντα ευπρόσδεκτα) ως δικαιολογία-πασπαρτού, συνθέτουν την κλασική εμπειρία του πολίτη σε μια δημόσια υπηρεσία οποιουδήποτε είδους.
Από διαχειρίστρια μέρους της κρατικής υστέρησης, επομένως, η υπουργός Πολιτισμού έγινε για λίγα λεπτά αποδέκτης της και δεν μπόρεσε να συγκρατήσει την οργή της.
Τώρα ίσως καταλαβαίνει ...
πόσο δύσκολο είναι και για εμάς να συγκρατούμε τη δική μας σε καθημερινή βάση· τώρα ίσως ξέρει ότι, αν και απολαυστική, η κατσάδα δεν είναι ποτέ αρκετή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου