Το μόνο πρόβλημα είναι ότι απλά δεν θα δύναται να βγάλει φωτογραφίες, στις οποίες το σαγόνι θα στηρίζεται στο χέρι… pic.twitter.com/r0VG2eZDl7
— Ιωσήφ Φουσέ (@JosephFouce) November 4, 2024
Toυ Ιωσήφ Φουσέ
Αυτό το όμορφο νέο κορίτσι, είναι μάλλον η συνεργάτιδα του ατζαμή που εξαϋλώθηκε από τη βόμβα που ο ίδιος έφτιαχνε!!!
Και έμεινε ισόβια ανάπηρη, αισθητικά αποκρουστική, με βίο αβίωτο για όσα χρόνια της μένουν…
Γιατί;
Καλό ερώτημα. Γιατί ας πούμε ο κόσμος είναι άδικος, ή έστω ενέχει πάμπολλα στοιχεία αδικίας…
Επ ‘αυτού κάτι έχω ακούσει σε ότι αφορά τα 5-10 χιλ χρόνια ανθρώπινου πολιτισμού σε οργανωμένες κοινωνίες…
Αν και ομολογουμένως, η ανθρώπινη ιστορία ναι μεν διακρίνεται από την πορεία ομόκεντρων κύκλων, εν τούτοις οι κύκλοι αυτοί μονίμως επεκτείνονται, αυξάνουν την ακτίνα τους, διευρύνουν τα όρια της ελευθερίας και των ευκαιριών…
Από αιώνα σε αιώνα, από γενιά σε γενιά…
Αυτόματα;
Προφανώς όχι. Απαιτείται η συνδρομή των οικονομικοκοινωνικών συνθηκών, των δομικών εξελίξεων, των μεντεσέδων που κάποιοι ξηλώνουν για να ανοίξει η βαριά σκουριασμένη πόρτα…
Ένα όμως είναι το ερώτημα: Αν βάλεις μια βόμβα, 5 βόμβες, 100 βόμβες, πόσο σπρώχνεις το κάρο της ιστορίας;
Αν σκοτώσεις έναν επώνυμο, δύο, πέντε, πενήντα, πόσο επιταχύνεις τις ωδίνες του κοινωνικού τοκετού…;;!
Στατιστικά να το δούμε. Τέτοιες πράξεις, σε ποια χώρα περιόρισαν τους βαθμούς της όποιας αδικίας;
Που και πότε τινάζοντας στον αέρα ένα κτίριο και 5–10 διερχόμενους επήλθε η οποιαδήποτε θετική κοινωνική αλλαγή;;;
Όλα αυτά τα αφελή παιδιά, που πετάνε τα νιάτα, την ομορφιά, τη ζωή και τη μοναδική ανθρώπινη διαδρομή για το τίποτα, 4 στίχους να διαβάσουν και να θυμούνται: ,
«…πως τόσος πόνος τόση ζωή
πήγαν στην άβυσσο
για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου