Δυο χρόνια τώρα έχουμε τον κορονοϊό που αναστάτωσε την καθημερινότητα, αλλά και την οικονομία μας, κι αντί σιγά σιγά να επιστρέψουμε στη κανονικότητα, μας ήρθε ένα ακόμη χαστούκι, αυτή τη φορά από τον Πούτιν και τις «αυτοκρατορικές» του βλέψεις.
Σε κανονικές συνθήκες αυτά που συμβαίνουν στην Ουκρανία θα ήταν απλά ένας ακόμη περιφερειακός πόλεμος, όπως πολλοί άλλοι, που απλά θα τον παρακολουθούσαμε επιδερμικά στη τηλεόραση μετά από το… Μάστερ Σεφ.
Ο συγκεκριμένος όμως πόλεμος, εκτός από την απειλή ενός πυρηνικού ολέθρου, συνοδεύεται και με το φάντασμα της… πείνας.
Ναι, εν έτει 2022 η αναπτυγμένη και πολιτισμένη Ευρώπη κινδυνεύει ξαφνικά από πυρηνική καταστροφή και πείνα!
Σαν να γυρίσαμε στον Μεσαίωνα ένα πράγμα…
Και αυτό το δεύτερο, η πείνα, είναι ένα πολύ πιθανό σενάριο επειδή τόσο η Ουκρανία όσο και η Ρωσία παίζουν σημαντικότατο παγκόσμιο ρόλο στην παραγωγή και προμήθεια τροφίμων.
Η Ρωσία είναι ο μεγαλύτερος εξαγωγέας σιτηρών στον κόσμο, και η Ουκρανία ο πέμπτος μεγαλύτερος.
Μαζί, οι δυο αυτές χώρες παράγουν και πουλάνε το 1/3 των παγκόσμιων σιτηρών!
Για να μην αναφερθώ στην παραγωγή ηλιέλαιου, ελαιοκράμβης, λιπασμάτων, κλπ.
Πάνω από 50 κράτη εξαρτώνται άμεσα από τις δυο αυτές χώρες προκειμένου οι κάτοικοί τους να… τρώνε!
Οι περισσότερες από αυτές είναι αναπτυσσόμενες, σε περιοχές όπως η Μ. Ανατολή, η Ασία, και η Αφρική, χωρίς δυνατότητες παραγωγής δικών τους σιτηρών κλπ.
Η πρώτη μεγάλη επίπτωση λοιπόν, που τη ζούμε κι εμείς εδώ, είναι η ραγδαία άνοδος των τιμών σε όλα σχεδόν τα είδη πρώτης ανάγκης (συν της ενέργειας), που ξεκίνησε και πριν από τη ρωσική εισβολή συνεχίζοντας ακάθεκτα, σαν προπομπός της επόμενης σκληρής συνέπειας, της πείνας που λέγαμε.
Το πόσο ακόμη θα διαρκέσει ο πόλεμος κανείς δεν το ξέρει, ίσως ούτε καν ο Πούτιν, ο οποίος μάλλον αλλιώς τα περίμενε.
Και εκτός από το ενδεχόμενο στερήσεων, πείνας, μαζικής μετανάστευσης, κλπ. θα δούμε σίγουρα και παγκόσμιες γεωπολιτικές ανακατατάξεις.
Όλα αυτά τα ζούμε επειδή ο Πούτιν προσπαθεί εδώ και χρόνια να επαναφέρει τη Μόσχα στην παλιά της θέση, όπως επί ΕΣΣΔ, ως ένα κέντρο παγκόσμιας ισχύος, και ως αντίβαρο δηλαδή στη Δύση την οποία προφανώς ως γνήσιος Ρώσος αντιπαθεί σφόδρα.
Ο μεγάλος του νταλκάς είναι να τοποθετηθεί ξανά η χώρα του επί ίσοις όροις απέναντι στη Δύση (και στην Κίνα αυτή τη φορά), άσχετα αν σε οικονομικό επίπεδο το ΑΕΠ της δεν είναι ικανό να την εντάξει ούτε καν στους G8.
Βασιζόμενος λοιπόν στη στρατιωτική και πυρηνική του ισχύ, θέλει να ελέγχει τις δικές του σφαίρες επιρροής, και σε «τοπικό» επίπεδο να κάνει ό,τι συμφέρει τη χώρα του, άσχετα αν οι γειτονικές χώρες, που έζησαν στο πετσί τους τη σοβιετική επιβολή, ακούνε Ρωσία και τρέχουν, πλην βεβαίως της Λευκορωσίας που στην ουσία αποτελεί υποχείριο και «επαρχία» της Μόσχας.
Όλα αυτά τα είδαμε πολύ πριν την εισβολή στην Ουκρανία, όπως π.χ. το 2008 με τη Γεωργία, το 2014 με την Κριμαία, το 2015 με τη ρωσική εμπλοκή στη Συρία, το 2021 στην Κεντρ. Αφρική, και τελευταία με την αναγνώριση των αποσχιθεισών περιοχών της ανατ. Ουκρανίας.
Το αν η εισβολή στην Ουκρανία θα βοηθήσει τους σχεδιασμούς του Πούτιν ή όχι, απομένει να το δούμε στην πράξη. Το ζήτημα όμως είναι πως κάτι ανάλογο έκανε κι ο Χίτλερ κάποτε με τους υπόλοιπους απλά να τον κοιτάνε, μέχρι που ξεθαρρεύοντας από την αδράνειά τους τίναξε τα πάντα στον αέρα (μαζί και τη χώρα του).
Προς το παρόν αυτό που βλέπουμε ως αποτέλεσμα των πουτινικών λεονταρισμών είναι η συσπείρωση των Ουκρανών, η σκληρή και αναπάντεχη πολεμική τους αντίσταση, η ιδεολογική ανασυγκρότηση της Ευρώπης, το φούντωμα των αντιρωσικών τάσεων σε παγκόσμιο επίπεδο, η επιστροφή των ΗΠΑ ως «επιστάτης» της περιοχής, και σε δευτερεύον επίπεδο το «κόρδωμα» του Ερντογάν, και ο αμφίσημος ρόλος της Κίνας.
Για να μην αναφερθώ στην πολύ σημαντική είδηση, εκείνη του επανεξοπλισμού του συνήθους υπόπτου, της Γερμανίας που προς το παρόν περνάει στο ντούκου.
Στην ουσία ο Πούτιν θεωρεί την Ουκρανία ένα «τεχνητό» κράτος, όπως σίγουρα θεωρεί και όλες τις υπόλοιπες πρώην σοβιετικές δημοκρατίες, έχοντας κατά νου να τις ελέγξει και αυτές αργά ή γρήγορα μέσω της στρατιωτικής επιβολής, με την ουκρανική εισβολή να λειτουργεί ως «πυξίδα», ή ως «μετρητής» της δυτικής αντίδρασης, να δει δηλαδή μέχρι που είναι διατεθειμένη να φτάσει η Δύση προκειμένου να περιορίσει την επανάκαμψη της πάλαι ποτέ ρωσικής κυριαρχίας στην ευρύτερη περιοχή.
Γι’ αυτό το λόγο, τα γειτονικά στη Ρωσία κράτη δε θα πρέπει να αισθάνονται ιδιαίτερα ασφαλή.
Οι λόγοι που επικαλέστηκε ο Τσάρος για να χτυπήσει την Ουκρανία (αποναζιστικοποίηση, ουδετερότητα, κλπ) θα μπορούσαν να ισχύουν και για άλλες πρώην σοβιετικές δημοκρατίες, οι οποίες σήμερα είναι «ανεξάρτητες», και δε συμμετέχουν στο ΝΑΤΟ.
Προς το παρόν όμως αυτό που βλέπουμε είναι μια στρατιωτική αποτυχία από πλευράς Ρωσίας, η οποία μάλλον περίμενε να κάνει περίπατο στην Ουκρανία.
Τώρα, η μόνη ελπίδα για να τερματιστούν οι εχθροπραξίες είναι να πετύχουν οι διαπραγματεύσεις.
Για να γίνει όμως αυτό ο Πούτιν χρειάζεται επιτυχίες στο πεδίο.
Χρειάζεται να σταθεροποιήσει δηλαδή την πολιορκία του Κιέβου, τον αποκλεισμό λιμανιών, και να ελέγξει πλήρως τις περιοχές που κατέλαβε ο στρατός του (με τεράστιες απώλειες).
Κάτι τέτοιο δεν το βλέπουμε.
Αυτό που βλέπουμε είναι μια στρατιωτική προχειρότητα, έναν ερασιτεχνισμό, την ίδια ώρα που οι οικονομικές κυρώσεις της Δύσης αρχίζουν να πλήττουν τον ρωσικό λαό, που παρά τον βομβαρδισμό προπαγάνδας που δέχεται, αρχίζει να συνειδητοποιεί πως ίσως ο βασιλιάς του να είναι τελικά… γυμνός.
Τα πρώτα χαστούκια τα έφαγαν οι λεγόμενοι «ολιγάρχες», με φήμες να μιλάνε ακόμη και για δηλητηρίαση του Αμπράμοβιτς, ο οποίος εξαρχής προσπάθησε ασμένως να διαχωρίσει τη θέση του από τους υπόλοιπους «συναδέλφους» του, αλλά και τον «προστάτη» του.
Θα ακολουθήσουν και οι υπόλοιπες ρωσικές οικονομικές και επιχειρηματικές ελίτ, που σιγά σιγά θα αρχίσουν και αυτές να αμφισβητούν τον «πατερούλη», αφού μάλλον όπως κάθε ελίτ παντού στον πλανήτη (και στην ιστορία) δεν έχουν καμία διάθεση να θυσιάσουν τα κέρδη και την καλοπέρασή τους για αναχρονιστικές ιδέες και οράματα, όπως είναι ο πατριωτισμός και η εθνική περηφάνια.
Παράλληλα δεν πρέπει να ξεχνάμε και το υψηλό κόστος του πολέμου, που επωμίζεται η Ρωσία, αφού χώρια από τις χιλιάδες νεκρούς στρατιώτες της, υπάρχει και η οικονομική αφαίμαξη αν σκεφτούμε π.χ. το πόσο κοστίζει ο κάθε πύραυλος που εκτοξεύεται, ή το κάθε άρμα που καίγεται…
Αυτή την ώρα ο Πούτιν (για μένα) μοιάζει παγιδευμένος, και θύμα της τάσης μεγαλείου του.
Εξ ου και οι πρωτοφανείς κυριολεκτικά απειλές για χρήση πυρηνικής βίας, ή οι σπασμωδικές αντιδράσεις του στυλ «θα δεχόμαστε μόνο πληρωμές σε ρούβλια».
Όσο συνεχίζεται η εισβολή τόσο τσιμεντώνεται η αντίσταση των Ουκρανών, και τόσο αυξάνεται (και οργανωτικά) η δυτική αλληλεγγύη.
Μπορεί να τα παρατήσει τώρα χωρίς να γίνει περίγελος;
Δύσκολα…
Συνεπώς...
θα συνεχίσει την εισβολή, στέλνοντας ακόμη περισσότερο στρατό, και μετατρέποντας τον «ουκρανικό περίπατο» σε ένα νέο Αφγανιστάν, ένα ρωσικό Βιετνάμ δηλαδή.
Με αποτέλεσμα να μη μπορούν να κρυφτούν τα φέρετρα που θα επιστρέφουν.
Κάτι που θα ενισχύσει την όποια εσωτερική αντιπολίτευση, η οποία σίγουρα σιγοβράζει, με ανοικτό ακόμη και το ενδεχόμενο να δούμε μέχρι και κινήσεις ανατροπής του από «δελφίνους», ή απλά μπουχτισμένους με τον άκρατο και ανεξέλεγκτο «πουτινισμό» που κυριαρχεί επί δεκαετίες.
Θυμόσαστε τον άλλοτε παντοδύναμο Καντάφι; Έ, κάπως έτσι.
Είναι να μην αρχίσει να ξετυλίγεται το κουβάρι… μετά όποιος προλάβει τον Κύριον οίδε…
ΥΓ-Ένα από τα περίεργα παρεπόμενα της όλης ιστορίας είναι και η απόφαση της Γερμανίας να προμηθευτεί από τους… Ισραηλινούς(!) το περίφημο αντιαεροπορικό σύστημα Iron Dome, προκειμένου να προστατευτούν οι Γερμανοί από τους Ρώσους!!!
Κάποιος μάλλον στριφογυρίζει στον τάφο του.
Έχει ο καιρός (περίεργα) γυρίσματα.
Θα τα δούμε όλα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου