Ηταν άδικο. Η κοκκινόμαυρη «αφίσα» σοσιαλιστικού ρεαλισμού διά της οποίας το Κίνημα Αλλαγής προειδοποιούσε την κυβέρνηση ότι θα το βρει «απέναντί της μέσα και έξω από τη Βουλή» δεν ήταν καν αφίσα κανονική. Ηταν ένα μπανεράκι στην ιστοσελίδα του κόμματος – ακόμη μία απόδειξη του πόσο λίγο απέχει ο γραφιστικός ζήλος από τη σκέτη γραφικότητα.
Αν θέλει κανείς να ορίσει το μετεκλογικό ΚΙΝΑΛ, δεν χρειάζεται να καταφύγει στη μακέτα μιας σηκωμένης γροθιάς που γρήγορα αποσύρθηκε. Πέρα από την πάντα αμφιλεγόμενη αισθητική, υπάρχουν οι ρητές ανακοινώσεις του κόμματος.
Από αυτές τις διακηρύξεις προκύπτει η ολοένα και μεγαλύτερη εγγύτητα του ΚΙΝΑΛ με τον αντιπολιτευόμενο ΣΥΡΙΖΑ. Συναντά κανείς όχι μόνο τους ίδιους ισχυρισμούς, αλλά και τις ίδιες εκφράσεις – για τον στόχο των πλεονασμάτων που εγκαταλείπεται, για τις δεσμεύσεις έναντι του ΣΕΒ που υλοποιεί ο Μητσοτάκης, για την ανάπτυξη των λίγων.
Θα μπορούσε κανείς να αντιτείνει ότι η αντιπολιτευτική συγγένεια είναι αυτονόητη, αφού κοινός αντίπαλος είναι μια δεξιά οικονομική πολιτική.
Ομως η αυθόρμητη σύμπλευση ΣΥΡΙΖΑ - ΚΙΝΑΛ δεν περιορίζεται μόνο στα οικονομικά. Ιχνη της μπορεί να βρει κανείς στα εκπαιδευτικά και στα θέματα της ασφάλειας.
Δεν πρόκειται για σχεδιασμένη σύγκλιση κορυφής – σαν αυτές που επιχειρήθηκαν ανεπιτυχώς την προηγούμενη περίοδο.
Φαίνεται στο θέμα του εκλογικού νόμου. Η κάπως τελεσιγραφική τοποθέτηση του Μητσοτάκη στη ΔΕΘ προκάλεσε μια αντίδραση της Γεννηματά που την εξωθεί μάλλον στο στρατόπεδο της διατήρησης της συριζαϊκής απλής αναλογικής.
Σαν ο Μητσοτάκης να το κάνει επίτηδες. Σαν να θέλει να ενθαρρύνει τη διολίσθηση του ΚΙΝΑΛ προς τις συριζαϊκές θέσεις. Αδειάζει έτσι κι άλλος χώρος στο Κέντρο. Χώρος χειραφέτησης για το ακροατήριο, το οποίο, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, δεν συνέχεται από τα δογματικά ταμπού που το ΚΙΝΑΛ αναβιώνει σαν θέλγητρα «επαναπατρισμού».
Πώς αντανακλώνται αυτές οι μετατοπίσεις στο εσωτερικό του ΚΙΝΑΛ;
Το εσωκομματικό δίλημμα είναι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου