Μολονότι οι ιδεολογικές καταβολές και οι πολιτικές αντιλήψεις του Αλέξη Τσίπρα πόρρω απέχουν από τις δικές μου, τον σέβομαι απεριόριστα —κι αυτό το εννοώ απολύτως— ως πρωθυπουργό της χώρας μας.
Πιστεύω πραγματικά ότι το ανώτατο θεσμικό αξίωμα του πρωθυπουργού επιτάσσει τον ανυπόκριτο σεβασμό προς το πρόσωπό του από όλους και όλες, ανεξάρτητα από τις προσωπικές πολιτικοκοινωνικές απόψεις του καθενός και της καθεμιάς.
Εκκινώντας από αυτήν την αφετηρία, θα περίμενα από τον ίδιον να είναι πιο ειλικρινής απέναντί μου, απέναντί μας, όταν τοποθετείται δημοσίως σε οποιοδήποτε θέμα.
Θλίβομαι όταν διαπιστώνω ότι ο Αλέξης Τσίπρας, πρώτιστα ως νέος άνθρωπος και πολίτης, δευτερευόντως δε ως πρωθυπουργός, σπεύδει να υποδυθεί ρόλους, να δείξει στους γύρω του κάτι άλλο από αυτό που είναι στην πραγματικότητα.
Στα δικά μου μάτια, αυτό συνέβη και χθες, όταν φρόντισε να δώσει —μέσω αναρτήσεως στο Twitter— δηκτική απάντηση σε σχόλιο του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης περί της φοβερής και τρομερής «ολιγαρκούς αφθονίας», στην οποία είχε αναφερθεί νωρίτερα ο ίδιος.
Δεδομένου ότι ο πρωθυπουργός βρίσκεται στο τιμόνι της πολιτείας ένα ικανό χρονικό διάστημα, θα έπρεπε να έχει συνειδητοποιήσει ότι...
οι πολίτες αυτής της χώρας, οι συμπολίτες του που διαθέτουν όντως κρίση, έχουν σαφή εικόνα για την προσωπικότητά του, την επιστημονική συγκρότησή του, την εν γένει παιδεία του.
Νομίζω ότι λιγοστοί στίχοι του μεγάλου Αλεξανδρινού (Κ.Π. Καβάφης, «Αλεξανδρινοί Βασιλείς») είναι οι πλέον ταιριαστοί για την εν λόγω περίσταση:
Οι Αλεξανδρινοί ένιωθαν βέβαια
που ήσαν λόγια αυτά και θεατρικά.
Αλλά η μέρα ήτανε ζεστή και ποιητική,
ο ουρανός ένα γαλάζιο ανοιχτό,
το Αλεξανδρινό Γυμνάσιον ένα
θριαμβικό κατόρθωμα της τέχνης,
των αυλικών η πολυτέλεια έκτακτη,
ο Καισαρίων όλο χάρις κ’ εμορφιά
(της Κλεοπάτρας υιός, αίμα των Λαγιδών)·
κ’ οι Αλεξανδρινοί έτρεχαν πια στην εορτή,
κ’ ενθουσιάζονταν, κ’ επευφημούσαν
ελληνικά, κ’ αιγυπτιακά, και ποιοι εβραίικα,
γοητευμένοι με τ’ ωραίο θέαμα —
μ’ όλο που βέβαια ήξευραν τι άξιζαν αυτά,
τι κούφια λόγια ήσανε αυτές οι βασιλείες.
που ήσαν λόγια αυτά και θεατρικά.
Αλλά η μέρα ήτανε ζεστή και ποιητική,
ο ουρανός ένα γαλάζιο ανοιχτό,
το Αλεξανδρινό Γυμνάσιον ένα
θριαμβικό κατόρθωμα της τέχνης,
των αυλικών η πολυτέλεια έκτακτη,
ο Καισαρίων όλο χάρις κ’ εμορφιά
(της Κλεοπάτρας υιός, αίμα των Λαγιδών)·
κ’ οι Αλεξανδρινοί έτρεχαν πια στην εορτή,
κ’ ενθουσιάζονταν, κ’ επευφημούσαν
ελληνικά, κ’ αιγυπτιακά, και ποιοι εβραίικα,
γοητευμένοι με τ’ ωραίο θέαμα —
μ’ όλο που βέβαια ήξευραν τι άξιζαν αυτά,
τι κούφια λόγια ήσανε αυτές οι βασιλείες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου