"Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟ-ΞΥΛΟΛΙΟ-ΚΑΘΑΡΜΑΤΟΠΛΗΚΤΟΣ ΝΕΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ : Γιατί ωρύονται οι σύντροφοι;;;

 Toυ ΙΩΣΗΦ ΦΟΥΣΕ

Γιατί ωρύονται οι σύντροφοι;;;

Γιατί ν' αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία κι η σύγχυσις;;;

Τις τελευταίες μέρες, οι έτσι κι αλλιώς αβροί στους χαρακτηρισμούς τους σύντροφοι, έχουν ξεσαλώσει…

Τόσες κατάρες δεν έχω ακούσει ούτε σε ταινία της ΚΛΑΚ Φιλμς. Βέβαια οι σύντροφοι κουβαλάνε την αισθητική αυτών των ταινιών. Νιώθουν σαν σύγχρονοι Ξανθόπουλοι, πτωχοί μεν πλην τίμιοι, που τα βάζουν με την ασύδοτη και έκλυτη πλουτοκρατία, αποτραβώντας από τα σαδιστικά νύχια της την γλυκιά Αγγελικούλα…
«Πετραδάκι, πετραδάκι για εσένα το χτισα, το φτωχό μας το τσαρδάκι»

Τι πάθανε αίφνης και συμπεριφέρονται σαν σκύλες της λύσσας που λυσίκομες στήσαν χορό στον Κιθαιρώνα;;;

Απλό…Το αφήγημα πνέει τα λοίσθια. Ξεψυχά, αργοσβήνει μόνο δίχως να χει καμιά συντροφιά…

Με τεχνητές αναπνοές προσπαθεί να συντηρηθεί. Με ΚΑΡΠΑ…και δως του οι σύντροφοι να δένουν τους καρπούς και να κάνουν μαλάξεις πάνω από το ακίνητο σώμα του αφηγήματος, με την ελπίδα η ευθεία γραμμή του καρδιογραφήματος να ξανασκιρτήσει. Όμως, φεύ, ό,τι γράφει δεν ξεγράφει…Αποχαιρετήστε το αφήγημα που χάνετε…

Πάνω που είχαν φορτώσει την καρδιά τους με ελπίδες, πετώντας χαρούμενοι στους ουρανούς με τα μαύρα τους φτερά και τη γαμψή τους μύτη, διαλαλώντας για κρυμμένους νεκρούς, εξαφανισμένα βαγόνια, τόνους ξυλολίου που πήγαιναν στο διυλιστήριο της Αλεξίας και σκοτωμένους γιους εισαγγελέων, τα σκάγια της αλήθειας τους βρήκαν στο φτερό και σωριάστηκαν με βρόντο στο έδαφος…

Και τώρα; 

Τι θα κάνουνε χωρίς ξυλόλιο;

Και αυτό τους τρελαίνει, τους οδηγεί στα μονοπάτια της παράνοιας, της ανείπωτης οργής, του ανεξέλεγκτου σχιζοφρενικού θυμού, και ωρύονται, χτυπιούνται, αφρίζουν, καταριώνται, πέφτουν σε επιληπτική κρίση…

Μόνο που δεν φταίμε εμείς. 

Δεν ήταν δικά μας τα σκάγια. Η αδυσώπητη πραγματικότητα τα εκτόξευσε, αυτή η πραγματικότητα που και στην πιο βαθιά σπηλιά και αν τη φυλακίσεις θα βρει τον τρόπο, τσουπ, να βρεθεί εκδικητικά μπροστά σου…

Και τώρα...

 

 τι θα γίνουν χωρίς ξυλόλιο;

Ήταν και αυτό μια κάποια λύσις…

Δεν υπάρχουν σχόλια: