Ρετρό Χριστούγεννα στην πόλη: «Κουραμπιέδες 80 δραχμές η οκά»! Όταν η παλιά Αθήνα… μύριζε γιορτές! (ΦΩΤΟ) - https://t.co/w8vjRfuihW pic.twitter.com/GqQAd6Wbko
— Realbomb (@Realbombgr) December 17, 2016
Δεκέμβριος, γιορτές, Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, τα μπαλκόνια έχουν φωτιστεί με πολύχρωμα λαμπιόνια, μπαλκόνια στα οποία κανένας δεν βγαίνει να πιει τον καφέ του, μπαλκόνια που η μοναδική χρησιμότητα τους εδώ και πολλά χρόνια είναι το άπλωμα των ρούχων.
Μπήκε ο Δεκέμβριος, οι πλούσιοι έχουν φύγει ήδη για διακοπές, οι χρηματιστηριακές πράξεις έχουν ατονήσει, η κίνηση στους εμπορικούς δρόμους αυξάνεται σιγά σιγά, μαζί και οι Χριστουγεννιάτικες διαφημίσεις, οι οποίες προαναγγέλλουν τις γιορτές που έρχονται και οι οποίες, σαν μαχαίρια μπήγονται βαθιά στο μυαλό των μοναχικών ανθρώπων, και τους πάνε ένα βήμα πιο κοντά στον …ψυχίατρο.
Και όσο και αν φαίνεται παράξενο, μοναχικοί άνθρωποι δεν είναι μονάχα οι μόνοι, οι πιο πολλοί μοναχικοί βρίσκονται μέσα σε σπίτια με συγγενείς γύρω τους, με φίλους, με παρέες, η μοναξιά, δεν έχει σαν αναγκαία προϋπόθεση το να είσαι μόνος, τις πιο πολλές περιπτώσεις η πιο βασανιστική μοναχικότητα εμφιλοχωρεί σε μυαλά ανοιχτών ανθρώπων, σε ψυχές που αποζητούν την «παρέα», στους σύγχρονους τρόπους «συναναστροφών», που όμως είναι τόσο απρόσωποι, τόσο άγευστοι, άοσμοι και άχρωμοι, σαν να προσπαθείς να θαυμάσεις και να μυρίσεις ένα τριαντάφυλλο, από ασπρόμαυρη φωτογραφία.
Κάπως τέτοια ασπρόμαυρη διάθεση προκαλούν και όλες οι πολύχρωμες εικόνες των γιορταστικών φωτισμών των δρόμων, δρόμοι που από ψηλά τους βλέπεις φωτισμένους να λαμπιρίζουν, και στο έδαφος να είναι έρημοι, χωρίς κόσμο, χωρίς χαρούμενες φωνές, χωρίς δραστηριότητα γιορτινή, μόνο τα φωτεινά στολίδια στις κολώνες προσπαθούν να δείξουν ότι οι μέρες που έρχονται είναι διαφορετικές.
Πόσο διαφορετικές όμως, όταν ολόκληρο το παράθυρο σου στον κόσμο είναι μόλις 15 ίντσες, τι να δεις από ένα παράθυρο δεκαπέντε ιντσών, πόσο μεγάλα πράγματα μπορούν να περάσουν μέσα από ένα τόσο μικρό παράθυρο;
Ένα παράθυρο, που όσες ίντσες και να το κάνεις 43, 55, 65, δεν μπορεί να βγει από αυτό ένα χέρι να σου χαϊδέψει το μάγουλο, ένα χέρι να σφίξει το δικό σου, να καταλάβεις κάτι ζωντανό να σε ακουμπά, μία αγκαλιά να ανοίγει και να σε κλείνει μέσα της.
Για ποιο λόγο λες, όταν οι άνθρωποι έχουν μερικές μέρες αργίας όπως στις μεγάλες γιορτές, φεύγουν σε εκδρομές;
Γιατί δεν κάθονται σπίτι τους, να απολαύσουν την θαλπωρή, και την ζεστασιά του σπιτιού τους, της οικογένεια στους, των δικών τους ανθρώπων;
Μα γιατί οι αργίες στη ζωή μας είναι πια …κενό, είναι κάτι που δεν θέλουμε να έρθει, γιατί δεν έχουμε πια τρόπο να το ζήσουμε, με αποτέλεσμα να περιμένουμε πως και πώς να έρθει η εργάσιμη να μπούμε ξανά στη ρουτίνα της δουλειάς, εννιά με πέντε, να ξυπνήσουμε από τις εφτά για να ετοιμαστούμε, και να γυρίσουμε στις εφτά, για να ξεκουραστούμε για αύριο, και πάλι το ίδιο, και πάλι το ίδιο, για πάρα πολλά χρόνια, χωρίς να υπάρχει χώρος για όνειρα, για ελπίδα, για φιλοδοξία, χωρίς ελεύθερο χρόνο για σκέψη, που άλλωστε και όταν βρεθεί, η σκέψη βάζει μπροστά σου ένα πελώριο γιατί που σε στέλνει κατ ευθείαν στον ψυχίατρο.
Και όλα αυτά για έναν απλό λόγο.
Γιατί με τον σύγχρονο τρόπο ζωής, έχουμε ξεχάσει, πως είναι να χαιρόμαστε.
Όλα έχουν γίνει omg, και ουάου, πώς να εκφράσεις συναισθήματα με αυτές τις ανούσιες λέξεις;
Και όταν είναι Χριστούγεννα, και Πρωτοχρονιά, τα να σου περιγράψουν τα ουάου, omg, γιεεεες, οι καρδούλες και τα χεράκια;
Και το πιο τραγικά γελοίο στη ζωή μας, είναι το ότι όσο πιο πολύ αυξάνονται τα εισοδήματα μας, και η προσωπική μας περιουσία, τόσο περιορίζονται τα χαμόγελα, η ευχαρίστηση, η αληθινή πλευρά της ζωής.
Ας μην βαυκαλίζονται οι πολυταξιδεμένοι ότι ζουν, την μοναξιά τους προσπαθούν να αποφύγουν, κρύβοντας την, μέσα στα πολύωρα ταξίδια, και την κούραση, για να επιστρέψουν κάποια στιγμή, και να ανακαλύψουν ότι η μοναξιά τους, είναι εδώ, στο σπίτι και τους περιμένει.
Στην παλιά παράγκα την δεκαετία του 50, της οικογένειας με το αμφίβολο μεροκάματο του ενός εργαζόμενου, που ολόκληρο το σπίτι ήταν ένα δωμάτιο τέσσερα επί τέσσερα, οι μυρωδιές των μελομακάρονων και των κουραμπιέδων μέσα στις μαύρες λαμαρίνες του φούρνου που έφταναν στο σπίτι, προκαλούσαν χαρά, και ευεξία, τότε δεν υπήρχαν μελομακάρονα ή ντομάτες όλο το χρόνο, κάθε πράγμα στον καιρό του, και οι μυρωδιές από τα γλυκά τα Χριστούγεννα.
Στη παλιά παράγκα την δεκαετία του 50, τα δυο μικρά παιδιά, έβλεπαν τους γονείς τους τα γιορτινά βράδια, να βάζουν στο πικάπ την κομπαρσίτα, και να χορεύουν τανγκό, στη μέση του δωματίου, φορώντας τα καλά τους, και κοιτώντας ό ένας τον άλλον στα μάτια, με ένα βλέμμα που περιέγραφε όλη την ευτυχία του κόσμου.
Και στο τέλος του χορού, να αγκαλιάζουν σφιχτά τα παιδιά τους και όλοι μαζί να πηγαίνουν για ύπνο, στις άκρες του δωματίου τέσσερα επί τέσσερα που ήταν το διπλό κρεβάτι και τα δύο κρεβατάκια.
Τέσσερεις άνθρωποι, μα τόσοι πολλοί, και καθόλου μόνοι.
Γιατί, η μοναξιά, εξαφανίζεται, όταν...
υπάρχει η φυσική επαφή, η συντροφικότητα και η αγάπη, έννοιες που δυστυχώς δεν μπορούν να έρθουν κοντά μας, μέσα από τα παράθυρα των 15 ή των 55 ιντσών.
Αυτές τις γιορτές, …κλείστε τα παράθυρα, να γεμίσει η ζωή σας, φως!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου