Μπουρδέλο η «Ελλάς»#ανασχηματισμος_για_γελια #ανασχηματισμος_για_κλαματα #syrizanel_xeftiles pic.twitter.com/fudmBhRWLZ
— Politically Correct (@politorth) August 30, 2018
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ ΚΑΤΑΠΕΛΤΗΣ για το εθνοπατερο-κατσαπλιαδο-κηφηνοκρατούμενο κωλοχανείο μας...
Του Θάνου Τζήμερου
Το 2000, βάσει των στοιχείων του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (Organization for Economic Co-operation and Development – OECD), ο μέσος ετήσιος μισθός (average wage) προσαρμοσμένος βάσει του δείκτη ισοδυναμίας αγοραστικής δύναμης PPP (purchasing power parity) ήταν, στην Ελλάδα, 31.276 δολάρια.
Στη Λιθουανία ήταν $17.821, στη Λετονία $13.630, στην Εσθονία $14.678, στην Πολωνία $25.649 και στην Ουγγαρία $18.671.
Το 2023, στις χώρες της Βαλτικής και της Ανατολικής Ευρώπης είχε κάνει άλμα: Λιθουανία $46.818, Λετονία $36.925, Εσθονία $34.525, Πολωνία $39.300, Ουγγαρία $30.217. Ανάλογες ήταν οι επιδόσεις και των άλλων χωρών του πρώην ανατολικού μπλοκ.
Στην Ελλάδα, οπισθοχώρησε στα $28.727. Ο Έλληνας εργαζόμενος σήμερα έχει μικρότερη αγοραστική δύναμη από το 2000 και βλέπει την πλάτη των συναδέλφων του στις πρώην φτωχές σοσιαλιστικές οικονομίες.
Μα, ο average wage στην Ελλάδα του 2000 ήταν τεχνητά διογκωμένος λόγω του υπερδανεισμού και της οικονομικής φούσκας που προκάλεσε, θα ισχυρισθεί κάποιος.
Θα συμφωνήσω, αλλά πόσο διογκωμένος ήταν; Δυο φορές πάνω;
Η πραγματική αγοραστική μας δύναμη το 2000, αν δεν υπήρχαν τα δανεικά, ήταν μικρότερη από αυτή των Λιθουανών εργαζομένων;
Πώς αυτοί υπερδιπλασίασαν το πάχος του πορτοφολιού τους κι εμείς το βλέπουμε να είναι πετσί και κόκκαλο;
Η απάντηση είναι απλή: εκείνοι γνώρισαν την παράνοια του σοσιαλισμού και κατάλαβαν πού οδηγεί.
Εμείς έχουμε ξεσηκώσει όλες τις αποτυχημένες πατέντες τους και πιστεύουμε ότι μοιράζοντας επιδόματα θα φέρουμε ανάπτυξη. Ταυτόχρονα, προφυλάσσουμε ως κόρην οφθαλμού, όλα τα καρκινώματα της μεταπολίτευσης: σαδιστικά αργές διαδικασίες στις δημόσιες επενδύσεις, συναρμοδιότητες και διάχυση ευθυνών, εξουθενωτική καθυστέρηση της Δικαιοσύνης, ανασφάλεια Δικαίου, παρανοϊκή γραφειοκρατία που απλώς έγινε, εν μέρει, ψηφιακή, υψηλή φορολογία, νοοτροπία που δαιμονοποιεί το επιχειρείν και ποινικοποιεί την επιχειρηματική επιτυχία, ιδιοκτησία υπό διωγμόν, πολυνομία, αναξιοκρατία & ρουσφετοκρατία, αναθέσεις σε ημέτερους, υπερβολικά μεγάλος αριθμός ΔΥ που λειτουργεί ως στρατός κατοχής, κρατικοδίαιτος συνδικαλισμός, ανομία, ασυδοσία, ατιμωρησία, στα οποία προστέθηκαν και οι ορδές των εισβολέων με τις απαιτήσεις τους και ό,τι κουβάλησαν μαζί τους. Καμμία μεταπολιτευτική κυβέρνηση δεν προσπάθησε να χτυπήσει αυτές τις θεσμικές κακοήθειες, διότι σε αυτές στηρίζονται όλες.
Το πρόβλημα της χώρας δεν είναι η κυβέρνηση αλλά η κυβερνησιμότητα. Έχουμε έλλειμμα όχι μόνο από managers αλλά και από management. Κι ο Θεός να γίνει πρωθυπουργός, η Ελλάδα δεν είναι κυβερνήσιμη.
Σκέψου να οδηγείς ένα αυτοκίνητο, και, όταν στρίβεις το τιμόνι, οι ρόδες να ανταποκρίνονται μετά από μία ώρα ή από μία μέρα.
Σκέψου να πατάς γκάζι αλλά ένα άλλο σύστημα, που λειτουργεί ανεξάρτητα από τον οδηγό, να ακυρώνει την εντολή και να τραβάει χειρόφρενο.
Πόσο μακριά μπορείς να πας με ένα τέτοιο όχημα;
Ένα Δημόσιο με αυτά τα χαρακτηριστικά ελκύει κατά κανόνα ανθρώπους ελαχίστων προσόντων που το βλέπουν ως επαγγελματικοκοινωνικό καταφύγιο, αλλά απομακρύνει όσους έχουν τη θέληση και τις γνώσεις να το αλλάξουν.
Τον φαύλο κύκλο επιτείνουν οι πολύ χαμηλές αμοιβές της εκτελεστικής εξουσίας. Γιατί ένας επιτυχημένος μάνατζερ, με θέση CEO μεγάλης εταιρείας στον ιδιωτικό τομέα, με ετήσια αμοιβή που ξεκινάει από 1 εκατομμύριο ευρώ, να αναλάβει τις τεράστιες ευθύνες ενός Υπουργείου που διαχειρίζεται πολλαπλάσιο budget από αυτό της εταιρείας του, έχει πολύ περισσότερους εργαζομένους και εκατοντάδες εποπτευόμενους φορείς με €4.416 καθαρά τον μήνα, όση είναι η αμοιβή του εξωκοινοβουλευτικού υπουργού;
Αντίθετα με την λαϊκίστικη αντίληψη, οι αμοιβές υπουργών και πρωθυπουργού είναι παράλογα, αδικαιολόγητα μικρές. Ίσως να φαίνονται μεγάλες σχετιζόμενες με το επίπεδο των συγκεκριμένων ανθρώπων, που κατέχουν αυτά τα αξιώματα, αλλά ό,τι δίνεις, παίρνεις. Και αυτό διαιωνίζει τη μιζέρια θεσμών και ανθρώπων και σε ένα καθοδικό σπιράλ εθνικής παρακμής.
Η ανάπτυξη, άρα και τα λεφτά στην τσέπη των εργαζομένων, είναι συνάρτηση όλων των παραπάνω.
Έχουμε συνηθίσει να συζητάμε για τις "παθογένειες του Δημοσίου" μετά από πολύνεκρες καταστροφές. Όταν δεν υπάρχουν νεκροί, περνάμε στο "ντούκου" γεγονότα της δημόσιας ζωής, που, αν ήμασταν σοβαρή χώρα, θα χτυπούσαν συναγερμό διαρκείας. Θα αναφερθώ σε τρία χαρακτηριστικά παραδείγματα, που είναι και επίκαιρα.
1. Αποφάσεις του ΣτΕ που "παγώνουν" την Οικονομία
Το Σύνταγμα, στο άρθρο 24, ορίζει ότι "η προστασία του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος αποτελεί υποχρέωση του Κράτους". Μόνο που το φυσικό με το πολιτιστικό περιβάλλον δεν μπορούν να προστατευτούν μαζί! Κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα που συνιστά "πολιτισμό" επεμβαίνει και αλλοιώνει το περιβάλλον. Και αντιστρόφως: η φύση διεκδικεί τον χώρο της και, αν αφεθεί ανεξέλεγκτη, καταστρέφει ή "πνίγει" τα έργα των ανθρώπων. Όμως και ο άνθρωπος μέρος της φύσης είναι και έχει δικαίωμα να χτίζει κι αυτός τις "φωλιές" του. Το ζητούμενο λοιπόν είναι να βρεθεί το σημείο ισορροπίας ανάμεσα στις ανθρώπινες και στις υπόλοιπες φυσικές δραστηριότητες.
Ποιος είναι αρμόδιος γι΄ αυτό;
Θεωρητικώς το Υπουργείο Περιβάλλοντος. Γι΄ αυτό έχει υπουργό, υφυπουργούς, γενικούς γραμματείς, γι’ αυτό πληρώνει εκατοντάδες υπαλλήλους και ειδικούς επιστήμονες, γι΄ αυτό εκπονεί κάθε χρόνο δεκάδες μελέτες, γι’ αυτό συνεργάζεται με αντίστοιχα υπουργεία άλλων χωρών, γι΄ αυτό κοστίζει €2 δισ. τον χρόνο στον φορολογούμενο. Μπορεί κάποιες από τις αποφάσεις του να μην είναι του γούστου σου ή του γούστου μου, αλλά έτσι λειτουργεί η Δημοκρατία.
Υπάρχει κάποιος άλλος φορέας στη χώρα, που να είναι πιο εξειδικευμένος σε θέματα περιβάλλοντος από το Υπουργείο Περιβάλλοντος;
Όχι, θα απαντούσε κάθε νουνεχής άνθρωπος.
Ναι, απαντάει η ελληνική θεσμική παράνοια: είναι οι δικαστές του ΣτΕ! Άνθρωποι κλεισμένοι σε ένα γραφείο, με νομική μόνο κατάρτιση, χωρίς καμμία εξειδίκευση σε περιβαλλοντικά θέματα, που δεν έφυγαν ποτέ από τον μικρόκοσμο του άρθρου τάδε, παράγραφος δείνα, βάζουν, κάτω από τα μυωπικά γυαλιά τους, νόμους που αφορούν το περιβάλλον (δηλαδή σχεδόν όλους!) και αποφασίζουν: αν το ύψος των κτισμάτων στον Άλιμο είναι 21,50 μ. παραβιάζεται το Σύνταγμα! Αν είναι 19,50 μ. δεν παραβιάζεται! (Για να παίξουμε τη… συνταγματική κολοκυθιά: γιατί είναι συνταγματικά τα 19,50 μ., αφού το ΠΔ της 24.10.1925 με το οποίο εγκρίθηκε το σχέδιο του "εξοχικού συνοικισμού Αλίμου", όπως τροποποιήθηκε με το ΒΔ της 22-29.1.1971, προέβλεπε όριο ύψους τα 18 μέτρα; Και επιπλέον: αρτιότητα 600 τ.μ., πρόσωπο οικοπέδου 16 μ., βάθος 20 μ., πρασιά 6 μ., κάλυψη 33,3%, απόσταση οικοδομής από τα όρια 5 μ., από τα οποία τίποτε δεν ισχύει σήμερα! Και γιατί δεν είναι πιο… συνταγματικό το ΠΔ της 24-27.7.1 978 "Περί καθορισμού συντελεστών και όρων δομήσεως εις περιοχάς του Λεκανοπεδίου Αττικής" (Δ' 376), που ορίζει ανώτατο ύψος 17μ. για τον τομέα VII του Αλίμου, στον οποίο βρίσκεται το κτήριο που προκάλεσε την προσφυγή;)
Λεπτομέρειες της ελληνικής παράνοιας: ποιος προσέφυγε το ΣτΕ;
Ο Δήμος Αλίμου.
Ποιος εξέδωσε την επίδικη οικοδομική άδεια;
Ο Δήμος Αλίμου!
Ένας δημόσιος, δηλαδή, φορέας στρέφεται κατά… του εαυτού του και ένας άλλος δημόσιος φορέας που υποτίθεται ότι κρίνει τις παρανομίες της Διοίκησης, το θεωρεί αυτό πολύ λογικό, και βγάζει τη μεζούρα να μετρήσει στα πόσα εκατοστά προστατεύεται το περιβάλλον και στα πόσα όχι, παραβλέποντας τα υπόλοιπα περιβαλλοντικά κριτήρια που θέτει ο Νέος Οικοδομικός Κανονισμός (ΝΟΚ) που ισχύει εδώ και 12 χρόνια (ΦΕΚ Α 79/09.04.2012)! Κι ο πολίτης αποσβολωμένος κάθεται και κοιτάει, μην μπορώντας να πιστέψει ότι αυτά συμβαίνουν στον πραγματικό κόσμο. Κι όταν λέμε "πολίτης", εννοούμε 14.000 οικοδομικές άδειες που είναι ξαφνικά στον αέρα, διότι οι τύποι με τα μυωπικά γυαλιά που δεν έχουν βγει ποτέ από την επικράτεια του άρθρου τάδε, παράγραφος δείνα, έβγαλαν αντισυνταγματικό έναν νόμο που είχε εξασφαλίσει ευρύτατη πολιτική συναίνεση! (Ψηφίστηκε από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και έγινε αποδεκτός στη συνέχεια, με ελάχιστες τροποποιήσεις, και από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.)
Σε προηγούμενο άρθρο μου ("Έλα επενδυτή να σε τρελάνουμε") είχα αναφερθεί σε μια προγενέστερη βόμβα παραλογισμού που έριξε στην Οικονομία το ΣτΕ: Αν ένας δημόσιος δρόμος έχει χαρακτηρισθεί ως τέτοιος με Προεδρικό Διάταγμα, είναι δημόσιος. Αν έχει χαρακτηρισθεί με απόφαση Νομάρχη ή Περιφερειάρχη, δεν είναι! Κι ας τον συντηρεί το Δημόσιο με δικά του και με ευρωπαϊκά κονδύλια από το 1923! Μ’ αυτή την απόφαση πάγωσε η εκτός σχεδίου οικοδομική δραστηριότητα. Με την νέα παγώνει και η εντός σχεδίου!
Πόση φαιά ουσία χρειάζεται για να αντιληφθούμε τις επιπτώσεις αυτών των αποφάσεων στην εργασία και στα εισοδήματα εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων;
Στην εικόνα της χώρας σε ξένους πιθανούς επενδυτές;
Στο πώς θα επηρεαστεί το average wage του 2024 και του 2025;
Το ακατανόητο είναι ότι όλες οι δημόσιες συζητήσεις για το θέμα αναλώνονται στην αντιπαράθεση επιχειρημάτων για την συγκεκριμένη απόφαση. Αν θα πρέπει, δηλαδή, κτήρια που πληρούν υψηλές περιβαλλοντικές απαιτήσεις (και έχουν εξ αυτών αυξημένο κόστος κατασκευής) να παίρνουν μπόνους επιπλέον ύψους ή/και τετραγωνικών. Όμως καμμία νύξη δεν γίνεται για την ουσία του θέματος: είναι το ΣτΕ αρμόδιο να επιβάλλει τη δική του περιβαλλοντική αντίληψη χαρακτηρίζοντας αντισυνταγματικές όλες τις άλλες;
Η άποψή μου είναι: "όχι"! Αυτό που θα έπρεπε να αλλάξει θεσμικά είναι οι δικαιοδοσίες του ΣτΕ! Χθες! Διότι ακόμα κι αν κάτι χαρακτηρισθεί συνταγματικό από το ΣτΕ, δεν αποκλείεται, το ίδιο δικαστήριο, με άλλη σύνθεση, να το κρίνει αργότερα ως αντισυνταγματικό! (Αυτό ακριβώς συνέβη με το Πάρκο Τεχνολογίας και Έρευνας της Πάρνηθας, τινάζοντας στον αέρα τη δημιουργία της ελληνικής Silicon Valley, αφού είχαν αρχίσει οι εργασίες και είχαν ήδη δαπανηθεί πάνω από 10 εκατομμύρια ευρώ.)
Επομένως, πού βρίσκεται η ασφάλεια Δικαίου σ΄ αυτή τη χώρα;
Πουθενά! Στα σοβαρά κράτη, τα συνταγματικά δικαστήρια ή θεσμοί αντίστοιχοι του ΣτΕ (όπως το γαλλικό Conseil d'État, που υπήρξε το πρότυπο για την ίδρυση του ΣτΕ) δεν λειτουργούν ως υπερεξουσία, επιβάλλοντας τις αντιλήψεις των μελών τους επί παντός του επιστητού. Επικεντρώνονται στην επίλυση διαφορών κυρίως ανάμεσα σε δημόσιους φορείς, και, όταν αποφαίνονται επί της αντισυνταγματικότητας κάποιων νόμων, το κάνουν με πολλή φειδώ, με στενή ερμηνεία και σε ελάχιστες περιπτώσεις. Διότι κάθε άλλος χειρισμός είναι ο ίδιος αντισυνταγματικός, καθώς προσβάλλει το κράτος Δικαίου, το δικαίωμα του πολίτη σε οικονομική δραστηριότητα, στην ανάπτυξη της προσωπικότητάς του και στην προστασία της περιουσίας του.
Εάν πρέπει, οπωσδήποτε, για λόγους checks and balances, οι νόμοι να τίθενται στην κρίση ενός δικαστικού θεσμού, ας γίνεται αυτό αμέσως μετά την ψήφισή τους, ή, ακόμα καλύτερα, στη φάση της διαβούλευσης, όχι 12 χρόνια μετά! Όμως, αυτό που θα περάσει τελικά από όλα τα φίλτρα, να μην μπορεί να προσβληθεί από κανέναν! Για να ξέρει επιτέλους ο πολίτης τι μπορεί να κάνει και τι όχι, και να μην "παγώνει" ξαφνικά η Οικονομία, επειδή κάποιοι δικαστές "την είδαν"… Ρομπέν των δασών. Διότι τα σπίτια όλων μας, και το κτήριο του Συμβουλίου της Επικρατείας, είναι χτισμένα εκεί που κάποτε υπήρχαν δάση. Δάσος, και μάλιστα πυκνό, ήταν και οι προνομιούχες περιοχές στον Μαραθώνα που οικοπεδοποιήθηκαν για να φτιάξουν εξοχικά οι δικαστές, οι εισαγγελείς και οι δικαστικοί υπάλληλοι (ΦΕΚ 109 Δ'/1968 & ΦΕΚ 84 Δ'/1970). Έψαξα αλλά δεν βρήκα καμμία απόφαση του ΣτΕ που να χαρακτηρίζει αυτά τα χουντικά διατάγματα καταστροφικά για το περιβάλλον.
2. Ποιος είναι αρμόδιος, οέο;
Ο καρκίνος του διοικητικού μηχανισμού της χώρας ονομάζεται "συναρμοδιότητα", μια έννοια που, στη θεωρία του management, δεν υφίσταται καν. Η διοίκηση χτίζεται ως πυραμίδα και ο υπεύθυνος είναι ένας. Και όπου απαιτείται "οριζόντια" συνεργασία, τοποθετείται πάντα project leader. Η συναρμοδιότητα είναι αποκλειστικά νεοελληνική εφεύρεση, με έναν και μόνο σκοπό: το να μην είναι κανένας αρμόδιος! Έτσι, όμως, τίποτε δεν λειτουργεί. Και όταν προκύπτει η "στραβή στη βάρδια", ο κάθε "συνυπεύθυνος" τραβάει την ουρά του απ’ έξω και ο πολίτης πληρώνει τα σπασμένα. Αν επιβιώσει.
Το πώς αυτή η διάρθρωση οδηγεί σε καταστροφές και τραγωδίες, το είχα αναλύσει το 2018 με την ιδιότητα του Περιφερειακού Συμβούλου στο (δυστυχώς προφητικό) άρθρο μου "Ο επόμενος καμένος θα είσαι εσύ".
Το διαπιστώσαμε ξανά, ευτυχώς χωρίς νεκρούς, στην "Αθηναϊκή Ριβιέρα" που με τις πρόσφατες βροχές μετατράπηκε σε βοθρολίμνη. Ποιος ευθύνεται; Δήμοι της περιοχής, Υπουργείο Περιβάλλοντος και ΕΥΔΑΠ κατηγορούν ο ένας τον άλλον.
Το πρόβλημα είναι γνωστό από το 2000, είπε ο "υπεύθυνος" υπουργός. Αυτό σημαίνει ότι ήταν γνωστό και από το 2019, σωστά;
Είμαστε στον 6ο χρόνο της κυβέρνησης των "αρίστων". Πώς αντιμετώπισε το γνωστό πρόβλημα; Ακούστε, αυτολεξεί, τον "υπεύθυνο" υπουργό:
- "Δρομολογείται ένα μεγάλο έργο για έναν αγωγό που θα κινείται παράλληλα με την Αθηναϊκή Ριβιέρα."
- "Το σύνολο αυτού του πράγματος στην Αττική πρέπει να το αναλάβει η ΕΥΔΑΠ για να ξέρουμε έναν που θα είναι υπεύθυνος"
- "Χρειαζόμαστε περισσότερη ευελιξία για να είναι πιο γρήγορη η ΕΥΔΑΠ στους διαγωνισμούς που κάνει και αυτό θα το κάνουμε με νομοσχέδιο τον Ιανουάριο".
Ήγουν: τον Ιανουάριο του 2025, για ένα πρόβλημα γνωστό από το 2000, ΘΑ φέρουν νομοσχέδιο που ΘΑ ψηφιστεί και ΘΑ καθιστά την ΕΥΔΑΠ υπεύθυνη. Η ΕΥΔΑΠ ΘΑ κάνει διαγωνισμό, και όταν ολοκληρωθεί (με τις γνωστές ενστάσεις, προσφυγές κ.λπ.) ΘΑ ξεκινήσει το έργο που ΘΑ λύσει το πρόβλημα. Επί πεντέμισυ χρόνια, οι "άριστοι" απλώς το κοίταζαν, ή μάλλον δρομολογούσαν τη δρομολόγηση.
Πότε φαντάζεστε ότι θα ξεκινήσει το έργο; Και πότε θα ολοκληρωθεί; Θα ζούμε μέχρι τότε;
Χρειαζόμαστε μεταρρύθμιση της δημόσιας διοίκησης εκ βάθρων. Και εκ βόθρων.
3. Ποιο είναι το job description του "προέδρου";
Πλημμύρισε το ΣΕΦ. Έμπαζε νερά από την κακοσυντηρημένη στέγη.
Πόσο δύσκολο είναι να διαπιστώσει κάποιος τα προβλήματα στεγανότητας σε μια στέγη;
Καθόλου, αρκεί να ενδιαφερθεί γι΄ αυτό. Η πρόεδρος του ΣΕΦ τα προβλήματα τα ήξερε ήδη, διότι η οροφή έσταζε εδώ και χρόνια.
Ανέλαβε τα ηνία ενός εμβληματικού σταδίου, το 2019, με τον γνωστό μηχανισμό "αξιοκρατίας", με τον οποίο το κυβερνών κόμμα βολεύει, σε διάφορες δημόσιες θέσεις, τους πολιτευτές του που απέτυχαν να εκλεγούν. Και μετά την μετατροπή του ΣΕΦ σε κολυμβητήριο και τη ζημιά που θα πληρώσουμε, όπως πάντα, εγώ κι εσύ, μας λέει ότι "από το 1983 που τελείωσαν οι κατασκευαστικές του εργασίες (…) δεν έχει γίνει καμία διαδικασία επιδιόρθωσης, ανακαίνισης και ανακατασκευής, πέραν από το 2020, που ως διοίκηση, και για πρώτη φορά η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη έπεσε πάνω στο πρόβλημα όλων των αθλητικών εγκαταστάσεων…". Έπεσε πάνω στο πρόβλημα, αλλά δεν έπεσε δεκάρα τσακιστή για τη λύση του. Βέβαια, έπεσε και πολλή βροχή, να λέμε κι αυτά. Έβρεχε επί έντεκα ώρες, λέει η πρόεδρος. Προφανώς, οι προδιαγραφές της στέγης ήταν για να αντέξει το πολύ μέχρι δέκα. Όμως η "πρόεδρος" μας καθησυχάζει για την επισκευή: "Έχει δρομολογηθεί ήδη…". (Δεν ξέρω ποιος ανακάλυψε αυτόν τον νεολογισμό, αλλά το "δρομολογήθηκε" πρέπει να είναι το αγαπημένο ρήμα των πολιτικών. Περίμενε εσύ στη στάση. Κάποια στιγμή, μετά από 10 ή από 40 χρόνια θα περάσει το δρομολόγιο να σε παραλάβει. Όπως στο μετρό της Θεσσαλονίκης. Βέβαια μπορεί να μπεις Θεσσαλονικιός και να βγεις Βιετκόνγκ, από την καταπακτή, αλλά τι να κάνουμε, αυτά συμβαίνουν.)
Πέραν όμως από το κωμικόν του πράγματος και των ιδιότυπων Ελληνικών της προέδρου του ΣΕΦ, το ερώτημα είναι γενικότερο: ποιες είναι οι υποχρεώσεις ενός προέδρου δημόσιου φορέα, άμα τη αναλήψει των καθηκόντων του, αλλά και στη συνέχεια;
Οφείλει να συμπληρώσει μια, ας την πούμε, checklist, σημειώνοντας πού υπάρχουν προβλήματα και πού όχι;
Διότι δεν άκουσα την πρόεδρο απολογούμενη για την πλημμύρα να λέει "μα, εμείς τα είχαμε επισημάνει αυτά, είχαμε στείλει, είχαμε ξαναστείλει, είχαμε ξαναματαστείλει έγγραφα, τηλεφωνήσαμε, ξανατηλεφωνήσαμε λέγοντας κάντε κάτι γιατί θα πλημμυρίσουμε, αλλά αυτοί μας έγραφαν". Και δεν το λέει διότι ή δεν το έκανε ή το έκανε αλλά καλύπτει τους "παραπάνω" που την διόρισαν σ΄ αυτή τη θέση και από τους οποίους εξαρτάται η πολιτική της ανέλιξη.
Το πόσο κομματικά πειθαρχημένη είναι αποδεικνύεται και από την ηττοπαθή παραδοχή της στη συνέχεια, ότι...
"προτεραιότητες δόθηκαν προφανώς στο Ολυμπιακό Στάδιο".
Προφανώς, αλλά γιατί; Πόσων σταδίων την ευθύνη ανέλαβε η κυβέρνηση; Του 50% των υπαρχόντων; Του 20%;
Κι αν περιμένει στην ουρά το ΣΕΦ τόσα χρόνια, χωρίς να έχει φτάσει ακόμα στο γκισέ, πόσα χρόνια πρέπει να περιμένει το Αθλητικό Κέντρο Άνω Ραχούλας, που έχει σκουριάσει ολόκληρο;
Κάποιος από τους "άριστους" να μας ενημερώσει, για να μην τους κατηγορούμε άδικα. Προφανώς, όμως, εκατομμύρια για επιδόματα σε "ευπαθείς και ευάλωτες ομάδες" βρίσκονται και δίνονται ντούκου κάθε χρόνο, χωρίς εκεί να τεθεί ποτέ θέμα ιεράρχησης προτεραιοτήτων.
Μπαίνει, λοιπόν, το 2025 και θα ευχηθούμε να είναι καλό, γερό και δυνατό, την ίδια στιγμή που έχουμε μαύρα μεσάνυχτα για τα αίτια που ακύρωσαν τις ευχές μας όλα τα προηγούμενα χρόνια. (Ή τα γνωρίζουμε και εθελοτυφλούμε - δεν ξέρω τι είναι χειρότερο.)
Όμως, αυτά ακριβώς τα αίτια μάς κάνουν να βλέπουμε ακόμα με κιάλια την αγοραστική δύναμη που είχαμε το 2000.
Ελπίζω, το 2025, κυβερνώντες και κυβερνώμενοι, να αποκτήσουμε καλύτερες σχέσεις με την πραγματική ζωή και να κατανοήσουμε τις παραμέτρους που τη χειροτερεύουν ή τη βελτιώνουν. Μόνο με ευχές, δουλειά δεν γίνεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου