Γράφει ο Παναγιώτης Μιχ. Βασιλακόπουλος
«Καθένας έχει δικαίωμα να αναπτύσσει ελεύθερα την προσωπικότητά του και να συμμετέχει στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της χώρας, εφ’ όσον δεν προσβάλλει τα δικαιώματα των άλλων και δεν παραβιάζει το Σύνταγμα ή τα χρηστά ήθη» (αρ. 5 παρ. 1). Αυτή η συνταγματικά κατοχυρωμένη ελευθερία αφορά και δράσεις του «καθενός» και στην αλλοδαπή. Ο Ελληνας νομοθέτης δεν μπορεί, δηλαδή, κατ’ αρχήν να περιορίσει την όποια ανάπτυξη της προσωπικότητας και τη συμμετοχή του «καθενός» στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της χώρας της αλλοδαπής. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμβεί μόνον υπό τις προϋποθέσεις και τα κριτήρια κυρίως του άρθρου 8 του Ποινικού Κώδικα. Ενόσω δεν συμβαίνει τούτο, η ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας και στην αλλοδαπή δεν μπορεί να περιορισθεί με διατάξεις του εσωτερικού νομοθέτη, όταν μάλιστα στο κράτος της αλλοδαπής, η υπό συζήτηση συμπεριφορά με βάση τους εκεί ισχύοντες νόμους είναι σύννομη.
Το παραπάνω δικαίωμα ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας ανήκει στα δικαιώματα του ανθρώπου, τα οποία σύμφωνα με το άρθρο 25 του Συντάγματος «τελούν υπό την εγγύηση του κράτους», ενώ «οι κάθε είδους περιορισμοί που μπορούν κατά το Σύνταγμα να επιβληθούν στα δικαιώματα αυτά πρέπει να προβλέπονται είτε απ’ ευθείας από το Σύνταγμα είτε από το νόμο εφ’ όσον υπάρχει επιφύλαξη υπέρ αυτού και να σέβονται την αρχή της αναλογικότητας».
Σύμφωνα με το άρθρο 55 του Συντάγματος, το δικαίωμα του εκλέγεσθαι έχουν όσοι είναι Ελληνες πολίτες, έχουν τη νόμιμη ικανότητα να εκλέγουν και κατά την ημέρα της εκλογής, έχουν συμπληρώσει το 25ο έτος της ηλικίας τους. Επομένως, το δικαίωμα του εκλέγεσθαι διαπλέκεται προς την ικανότητα του εκλέγειν, η οποία μπορεί διά νόμου να περιορισθεί και «ως συνέπεια αμετάκλητης ποινικής καταδίκης για ορισμένα εγκλήματα» (αρ. 51). Από την άλλη, η ικανότητα του εκλέγεσθαι προϋποθέτει την ανυπαρξία των «κωλυμάτων και ασυμβιβάστων», που προβλέπονται στα άρθρα 56 και 57. Η ύπαρξή τους ως μόνη έννομη συνέπεια επάγεται την έκπτωση από το αξίωμα του βουλευτού και μόνον.
Οι αναφερόμενοι στις παραπάνω διατάξεις περιορισμοί είναι στενώς ερμηνευτέοι. Ο κοινός νομοθέτης ναι μεν έχει αρμοδιότητα να προσθέσει ως κωλύματα εκλογιμότητας περαιτέρω επαγγελματικές δραστηριότητες πέραν εκείνων που αναφέρονται στις συνταγματικές διατάξεις, δεν μπορεί όμως να προσθέτει κωλύματα ελευθέρως και κατά το δοκούν, πολλώ μάλλον, όταν αυτά στερούνται τόσον συστηματικής όσον και «αξιολογικής» αλληλουχίας και λογικής, ως προς κάποιο αποδεκτώς κατά το Σύνταγμα προστατευτέο έννομο αγαθό και τον τρόπο προσβολής του, πράγμα που θα συνιστούσε παραβίαση της αρχής της αναλογικότητας.
Απαράμιλλο δείγμα νομοθετικής κουτοπονηριάς, αλλά και πολιτικής δειλίας, αποτελεί αφενός μεν η εισαγωγή το 2016 (από τον ΣΥΡΙΖΑ) και η διατήρηση το 2023 (από τη Ν.Δ.) του άρθρου 8 παρ. 1 του ν. 3213/2003 περί ασυμβιβάστων εκλογιμότητας.
.
Σύμφωνα με το επίμαχο άρθρο, στα εκεί αναφερόμενα πρόσωπα (2) «απαγορεύεται η συμμετοχή στη διοίκηση ή στο κεφάλαιο εταιρειών, που έχουν έδρα είτε στην αλλοδαπή είτε αυτοπροσώπως, είτε με παρένθετα πρόσωπα…». Σύμφωνα δε με την παρ. 3 του ίδιου άρθρου, «άμεση ή διά παρένθετου προσώπου συμμετοχή σε εταιρεία, που έχει έδρα στην αλλοδαπή τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον δύο ετών και με χρηματική ποινή από 10.000 ευρώ έως 500.000 ευρώ…». (3)
Σύμφωνα λοιπόν με την παραπάνω διάταξη, αν ζούσαν οι Ωνάσης και Νιάρχος και είχαν την αφέλεια να υποβάλουν υποψηφιότητα έστω για… δήμαρχοι, θα όφειλαν προηγουμένως να μεταβιβάσουν το σύνολο της εν τη αλλοδαπή περιουσίας τους Κύριος οίδε πού. Το ίδιο ισχύει, π.χ., και για την Αθηνά Ωνάση αν (Θεός φυλάξοι) απεφάσιζε να υποβάλει υποψηφιότητα ας πούμε για δήμαρχος Λευκάδας.
Επίσης, τα μέλη της Ενώσεως Ελλήνων Εφοπλιστών μέσω δωρεών έχουν, ως γνωστόν, πολλαπλώς ευεργετήσει και εξακολουθούν αυτοπροαιρέτως (δηλαδή, χωρίς καμία νομική υποχρέωση) να ευεργετούν την πατρίδα. Αλλοι Ελληνες κατέχουν σημαντικό ποσοστό μετοχών αλλοδαπών τραπεζών αλλά και πολυάριθμα παγκοσμίως χαλυβουργεία. Αν όλοι αυτοί απεφάσιζαν να γίνουν βουλευτές ή ευρωβουλευτές θα ώφειλαν να μεταβιβάσουν την περιουσία τους.
Τα ίδια ισχύουν και ως προς τα μέλη του συνόλου του αποδήμου ελληνισμού σε Βόρεια και Νότια Αμερική, Αυστραλία, Καναδά, Αφρική κ.λπ. (δηλαδή στους Πανέλληνες που εξυμνεί ο Δ. Σαββόπουλος) στους οποίους σύσσωμη η πολιτική ηγεσία του τόπου με την «επιστολική ψήφο» προσφεύγει ως πολιτικός… «διακονιάρης»! Αν και αυτοί θελήσουν να ασκήσουν το δικαίωμα του εκλέγεσθαι θα πρέπει προηγουμένως να μεταβιβάσουν τα εν τη αλλοδαπή μετοχικά δικαιώματά τους.
Τέλος, όποιος Ελληνας αγοράζει και κατέχει μετοχές ξένων εταιρειών σε χρηματιστήριο υπόκειται στους ίδιους περιορισμούς.
Συμπέρασμα;
Με το ευθέως αντισυνταγματικό άρθρο 8 παρ. 1 του ν. 3213/2003…
οι «Τσιφτετέλληνες» θριάμβευσαν κατά των «Πανελλήνων» τη στιγμή που οι υπόλοιποι (οι «μη τσιφτετέλληνες», υπάρχουν και τέτοιοι) καθεύδουν!
*Ο κ. Παναγιώτης Μιχ. Βασιλακόπουλος είναι δικηγόρος Δ.Ν.
(1) Κατά την εξαιρετική διάκριση του Διονύση Σαββόπουλου.
(2) Πρωθυπουργός, αρχηγοί κομμάτων, υπουργοί, υφυπουργοί, βουλευτές, ευρωβουλευτές, γενικοί και ειδικοί γραμματείς, περιφερειάρχες, δήμαρχοι κ.ά. Περιέργως, ξέχασαν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας!
(3) Περιορίζομαι στα ζητήματα που
αφορούν την 1η παράγραφο του άρθρου 8 και δεν επεκτείνομαι στις offshore
εταιρείες της 2ας παραγράφου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου