Η Ρωσία έχει εξευτελιστεί. Ξεκίνησε έναν πόλεμο τον οποίο θα τελείωνε μέσα σε τρεις ημέρες. Σαράντα ημέρες μετά, ακόμη το παλεύει.
Ο εξευτελισμός της Ρωσίας, όμως, δεν είναι μόνο στρατιωτικός. Εχει συγκεκριμένο όνομα: Μπούτσα. Οι θηριωδίες που διαπράχθηκαν σε αυτή την ουκρανική πόλη από τους Ρώσους στρατιώτες επιβεβαιώνουν αυτή την αίσθηση εξευτελισμού, την οποία μπορεί να μη νιώθει ο ίδιος ο Πούτιν, αλλά μάλλον τη νιώθουν πολύ έντονα οι απλοί στρατιώτες του, που σκοτώνουν και σκοτώνονται στον δικό του πόλεμο.
Ενας στρατός χωρίς ουσιαστικό κίνητρο για να πολεμήσει, αλλά που έχει ριχτεί στο πεδίο της μάχης όπως όπως, ένας στρατός που αποχωρεί από περιοχές που έχει καταλάβει (βλέποντας προηγουμένως συντρόφους τους να σκοτώνονται ή να τραυματίζονται για το τίποτα), ένας τέτοιος στρατός δεν υπάρχει περίπτωση να μην ξεσπάσει εις βάρος του άμαχου πληθυσμού.
Βεβαίως, υπάρχει ένας αντίλογος εδώ: ίσως ο Πούτιν να θέλει να δούμε τον στρατό του να εξευτελίζεται, ενώ αυτός, στο μεταξύ, επιτυγχάνει τους σκοπούς του. «Κάτω από το προκάλυμμα της στρατιωτικής εισβολής, ο Πούτιν οργάνωσε γιγάντια ληστεία», λέει ο αναλυτής Ντέιβιντ Νάιτ Λεγκ στους ΝΥΤ. Το υπόλοιπο ουκρανικό έδαφος θα βυθιστεί στην οικονομική εξάρτηση, ως «αποθήκη ψυχών» εσωτερικών προσφύγων.
Σύμφωνα με την ανάλυση αυτή, ο Πούτιν παύει να παίζει τον ρόλο του χαμένου στον πόλεμο της Ουκρανίας.
Η άποψη αυτή προσφέρει εξήγηση για τη ρωσική στρατηγική στόχευσης αμάχων. Η μαζική σφαγή Ουκρανών πολιτών δημιουργεί αφόρητη πίεση στον πρόεδρο Ζελένσκι, προκειμένου να συμφωνήσει με τις εδαφικές και στρατιωτικές απαιτήσεις του Πούτιν. Επίσης, στο εσωτερικό της Ρωσίας, ο πόλεμος έχει ήδη εξυπηρετήσει τα πολιτικά συμφέροντα του Πούτιν: αντιφρονούντες έχουν φύγει από τη χώρα ή έχουν σωπάσει, όπως και ο Τύπος.
Αλλοι συγκρίνουν τη στρατιωτική τακτική που ο Πούτιν ακολούθησε με επιτυχία στον Τσετσενία, που μοιάζει με αυτή στην Ουκρανία, με τις σφαγές αμάχων.
Η σύγκριση με την Τσετσενία πάσχει ως προς τη μοναδική αντίσταση που έχουν προβάλει οι Ουκρανοί. Αυτοί, μόνοι τους αρχικά και στη συνέχεια με την αρωγή της Αμερικής, μετέβαλαν τις ισορροπίες σε αυτόν τον πόλεμο.
Η ανάλυση αυτή δεν αναιρεί την πλήρη ηθική και πολιτική ταπείνωση της Ρωσίας διεθνώς. Αν ωστόσο προσφέρει κάτι σημαντικό είναι ότι ...
μας βοηθά να μη βλέπουμε τον Πούτιν ως «παράφρονα», αλλά ως τον αδίστακτο πολιτικό που έχει το βλέμμα του στραμμένο στο παρελθόν.
Οπως ορθώς ειπώθηκε, έστω και μέσα στην αντιδημοκρατική της αγκύλωση, η ΕΣΣΔ κοίταζε (ή νόμιζε ότι κοίταζε) προς ένα μέλλον «σοσιαλιστικής ουτοπίας». Ο Πούτιν δεν κάνει ούτε καν αυτό: κοιτάζει μόνο προς τα πίσω.
Ετσι, όμως, δεν κερδίζεις ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου