ΣΥΡΙΖΑίικο ΠΑΣΟΚοΣΟΥΡΕΓΕΛΑΡΑΔΙΚΟ: Να το πούνε ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ

Toυ ΗΛΙΑ ΚΑΝΕΛΛΗ

Πριν από λίγο καιρό, συγκρούστηκαν δι' αντιπροσώπων ο πρόεδρός του, ο Αλέξης Τσίπρας, με τον άτυπο επικεφαλής της αριστερής κίνησης των 53+, Ευκλείδη Τσακαλώτο, για τον χαρακτήρα του επερχόμενου συνεδρίου. Θα είναι συνέδριο του αριστερού ΣΥΡΙΖΑ ή συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ και των συμμάχων του;  

Ο ΣΥΡΙΖΑ που θα προκύψει την επόμενη μέρα θα είναι ένα πολυσυλλεκτικό κόμμα ή θα παραμείνει αριστερό;

Τι λοιπόν είναι, ή έστω τι θα γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ; Κόμμα αρχών, της δημοκρατικής Αριστεράς, συγκροτημένο γύρω από μια συγκεκριμένη ιδεολογική πλατφόρμα - που διευρύνεται λόγω του μεγέθους του; Ή μήπως ένα αρχηγικό κόμμα στο όνομα αριστερών αρχών, μια συλλογικότητα που απλώς υπηρετεί τις επιδιώξεις του αρχηγικού πυρήνα του, τα επιμέρους στελέχη του οποίου απλώς πλαισιώνουν τον πυρήνα αυτόν από τον οποίο κατ' ουσία αντλούν τη δική τους θέση στην κομματική ιεραρχία, τη δική τους εξουσία;

Ο Τσακαλώτος θέλει να παραμείνει αριστερό. 

Ο Βούτσης, σε μια συνέντευξη που έδωσε σχετικώς, παροτρύνει τους συνέδρους να αποδεχθούν μια λελογισμένη διεύρυνση που θα περιλαμβάνει ιδεολόγους προερχόμενους «από το προοδευτικό Κέντρο ώς τη ριζοσπαστική Αριστερά». Από την περιοχή του Μπίστη και του Μουζέλη, π.χ., ώς την επικράτεια του Καρανίκα και του Θανάση Καρτερού.

Ο Τσίπρας, πάλι, από τη δική του σκοπιά, δεν τραβάει κανένα ζόρι. Εχει μεγάλη θητεία στην τέχνη της πολιτικής ευελιξίας - και αρκετή εμπειρία στον τρόπο να χρησιμοποιεί διαφόρους όσο είναι απαραίτητοι κι ύστερα να τους πετάει. Στο παρελθόν έχει συνεργαστεί με ό,τι να 'ναι, αρκούσε να τους εξασφάλιζε στήριξη και την ευχέρεια να κάνει τη δουλειά του. Διευρύνθηκε εύκολα προς την πλευρά των ΑΝΕΛ, άντεξε μια χαρά τη συμβίωση με τον Καμμένο και τους επιτελείς του, θεωρούσε asset τον Βαρουφάκη και μια χαρά ήταν όταν η Ζωή Κωνσταντοπούλου περιέφερε την Επιτροπή Αλήθειας Δημοσίου Χρέους. Εξαιρετικά ήταν όταν ήταν αντιμνημονιακός, σπουδαία ήταν κι όταν μετετράπη σε αντιμνημονιακό που εφάρμοζε το δικό του, το σκληρότερο όλων Μνημόνιο, μια χαρά ήταν κι όταν από αντισυστημικός μετετράπη σε φιλοξενούμενο στα κότερα των στυλοβατών του συστήματος.  

Ο δεξιός Παπαγγελόπουλος ήταν μια χαρά, αφού ήταν η εγγύηση της πρόσβασης του Μαξίμου στη Δικαιοσύνη.  

Η ιδεολογία της Ραχήλ Μακρή, όταν ακόμα έπαιρνε ψήφους, ήταν μια φυσιολογική σύμμαχος, κι οι εκπρόσωποι συμφερόντων κατά τα άλλα ποταμίσιοι δεν τον ενοχλούσαν όταν τους χρειαζόταν για «προοδευτικές πλειοψηφίες».

Στη σημερινή καμπή, ο Τσίπρας είναι πεισμένος ότι η διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να φέρει νέα στελέχη για να βάλουν πλάτη αναμένοντας μια νέα κυβερνητική θητεία. Δουλεύει λοιπόν προς αυτή την κατεύθυνση. Χίλιοι καλοί χωράνε. 

 Χρειάζεται ένα μεγάλο και πολυσυλλεκτικό κόμμα, ένα κόμμα σουπερμάρκετ, με διείσδυση στους μαζικούς χώρους. Η πολιτική στρατηγική του θα διαμορφωθεί εκ των ενόντων - και η βάσιμη ελπίδα του είναι να αποτύχει η ΝΔ. 

 Πώς θα λέγεται, ούτε που τον νοιάζει. Ας κάνουν δημοψήφισμα ή ας κάνουν κλήρωση, ας το λένε πράσινο, ας το λένε προοδευτικό, ας το λένε όπως να 'ναι. Σημασία έχει να είναι ένα κόμμα στα μέτρα του.

ΥΓ. Διαβάζω ότι Χρυσοβελώνη, Κουντουρά, Κόκκαλης και άλλοι έφτιαξαν δεξιά τάση μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Σούπερ. Μήπως ήρθε η ώρα το διευρυμένο κόμμα της άλλοτε ριζοσπαστικής Αριστεράς να το πουν ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ; 

Ταιριάζει και μετά τη χθεσινή ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ για τα Ιμια.

Μεγάλοι παίκτες, μεγάλα παιχνίδια

Τελικά ο Κώστας Γείτονας κι ο Αλέκος Φλαμπουράρης, που συναντήθηκαν τις προάλλες σε αίθουσα κεντρικού ξενοδοχείου, δεν έπαιξαν πρέφα - δεν θα μπορούσαν να παίξουν, άλλωστε, επειδή, όπως μου παρατηρεί έμπειρη περί τα χαρτοπαικτικά κυρία, η πρέφα θέλει τουλάχιστον τρεις. Αρα, έκαναν ακριβώς ό,τι έγραφε ο Δημήτρης Χόνδρος στο «ΒΗΜΑ». Συζητούσαν μια ανακωχή μεταξύ τους, ένα αντιδεξιό, δηλαδή αντινεοδημοκρατικό μέτωπο.

Τα σημάδια του μετώπου αυτού ήδη τα βλέπουμε. 

 Το ΚΙΝΑΛ πυκνώνει τον πολιτικό λόγο του κατά της κυβέρνησης, δίνοντας μεγαλύτερη έμφαση στη ρητορική παραδοσιακού ΠΑΣΟΚ - ρητορική εύκολη και εμπεδωμένη. Το επεισόδιο με τον υπουργό Ανάπτυξης Αδωνι Γεωργιάδη είναι ενδεικτικό. Είπε ο Γεωργιάδης: «Αυτοί που επλήγησαν από την κρίση δεν φταίνε και είναι σε θέση αδυναμίας, αυτοί πρέπει να προστατευτούν. Αλλά αυτοί που έχουν χρήματα και δεν πληρώνουνε, οι μπαταχτσήδες (…), αυτοί δεν πρέπει να προστατεύονται γιατί αυτό βλάπτει την οικονομία». Στο ΚΙΝΑΛ επιτίμησαν τον υπουργό που δεν σκέπτεται τους «αδύναμους πολίτες που θα τους πάρουν τα σπίτια τα funds».

Ο υπουργός όμως δεν είπε ό,τι ισχυρίστηκε το ΚΙΝΑΛ. Και το ΚΙΝΑΛ, κάνοντας δακρύβρεκτη αντιπολίτευση, δεν λέει πώς θα πάρει μπροστά το τραπεζικό σύστημα ως μοχλός ανάπτυξης.

Στην ουσία, δηλαδή, το ΚΙΝΑΛ...

 προσχωρεί απολύτως στη ρητορική ΣΥΡΙΖΑ. 

Μεγάλος παίκτης ο Φλαμπουράρης - κι ας μην παίζει πρέφα.