ΣΥΡΙΖΟΑΛΗΤΑΡΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Eγκλειστος στο Μέγαρο Μαξίμου

Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ


Ο Λουίς Μπουνιουέλ γύρισε τον «Αγγελο Εξολοθρευτή» το 1962 στο Μεξικό. Είναι η ιστορία μιας ομήγυρης αριστοκρατών που συγκεντρώνονται για ένα δείπνο και ανακαλύπτουν πως δεν μπορούν να βγουν από το σπίτι όπου βρέθηκαν. Κανείς δεν τους εμποδίζει, πλην όμως, όποτε κάποιος πάει να ανοίξει την πόρτα της εξόδου, μετανιώνει και γυρίζει πίσω. Προσοχή δεν είναι θρίλερ, ούτε ηθικοπλαστικό δράμα. Είναι δημιούργημα του κωμικοτραγικού σουρεαλιστή Μπουνιουέλ. 

Το θυμήθηκα με το γεύμα που παρέθεσε ο Τσίπρας στους νέους υποψήφιους ευρωβουλευτές στον κήπο του Μεγάρου Μαξίμου. Και σκέφτηκα ότι το πρόβλημά του δεν είναι μόνον πρακτικό, αφού εκεί αισθάνεται προστατευμένος από τα λεωφορεία της αστυνομίας. Σκέφτηκα ακόμη ότι ίσως και να ήταν ειλικρινής όταν δήλωνε ότι δεν υπάρχουν ΜΑΤ μπροστά στο Μέγαρο Μαξίμου. Μπορεί ο ίδιος να μην τα βλέπει όντως. Οπως όταν αραδιάζει χονδροειδή ψεύδη, δεν αντιλαμβάνεται ότι λέει ψέματα, επειδή πολύ απλά δεν βλέπει την αλήθεια. Κοινώς, το πρόβλημα του Τσίπρα δεν είναι μόνον πρακτικό, ήτοι πολιτικό. Είναι κατ’ εξοχήν ψυχολογικό.

 

Σαν τους χαρακτήρες του Μπουνιουέλ, μια αόρατη δύναμη τον εμποδίζει να βγει από το Μέγαρο Μαξίμου και τον κρατάει έγκλειστο εκεί μέσα. 

Είναι το μαγνητικό πεδίο της εξουσίας; 

 Πέστε το όπως θέλετε. Το θέμα είναι ότι τον περιβάλλει μια πολυάριθμη ομάδα από ομοιοπαθείς – υπουργοί, σύμβουλοι, Καρανίκες, Φλαμπουράρηδες και Κουίκ. Τον κάνουν να αισθάνεται ασφαλής, κυρίως διότι αντιλαμβάνεται ότι και αυτοί πάσχουν από το ίδιο σύνδρομο του εγκλεισμού. Είναι μια παράμετρος που έχουμε την τάση να αγνοούμε όποτε τίθεται το θέμα της ημερομηνίας των εθνικών εκλογών. Η πολιτική κρίση σηκώνει τα χέρια της ψηλά και παραδίδεται σε υπέρτερες δυνάμεις. Καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι θα κάνει εκλογές τον Μάιο διότι δεν θα αντέξει την ήττα στις ευρωεκλογές, όμως δεν υπολογίζουμε το γεγονός ότι μπορεί ο ίδιος να κρίνει ότι πρέπει να βγει από το Μαξίμου τον Μάιο, μπορεί και να το επιθυμεί, όμως δεν μπορεί να βγει από το Μαξίμου. Μόλις πάει να περάσει την εξώπορτα, κάποια αόρατη δύναμη τον εμποδίζει να κάνει το βήμα και γυρίζει πίσω.

 

Αλλοι πάλι εκτιμούν ότι ο Τσίπρας φέρεται σαν τον κατάδικο που ακόμη και την τελευταία στιγμή μπροστά στο ικρίωμα ελπίζει πως κάτι θα γίνει και θα τη γλιτώσει. 

Αλλοι θεωρούν ότι θέλει να απολαύσει έως την τελευταία ημέρα τα αγαθά της εξουσίας. 

Μπορεί, αν και θα μπορούσε να συνεχίσει να τα απολαμβάνει και ως αντιπολίτευση. Σε αντίθεση με τα καθεστώτα που θαυμάζει, στις δημοκρατίες η αντιπολίτευση μια χαρά περνάει. Αποκλείεται να μην το έχει σκεφτεί. Γι’ αυτό και πιστεύω ότι...

 το πρόβλημά του είναι ότι δεν μπορεί να βγει από το Μέγαρο Μαξίμου. Σαν τους χαρακτήρες του Μπουνιουέλ.