ΣΥΡΙΖΟΣΟΥΡΓΕΛΑΡΑΔΙΚΟ: Τα δίδακτρα του Τσίπρα και ο Πελεγρίνης

Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ

Επιτέλους, υπάρχει δικαιοσύνη! Είναι δυνατόν ο Γραμματικάκης να κλείνει τη θητεία του στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με θεατρική παράσταση γύρω από τον εαυτό του και, την ίδια ώρα, ο Τεό να μένει άπραγος στα παρασκήνια; 

Είναι δυνατόν ο Τεό Πελεγκρέν, όπως είναι γνωστός στον κόσμο της παρισινής θεατρικής σκηνής, να κάθεται στον πάγκο με τα παλτά, όταν ο Γραμματικάκης κυριαρχεί στο σανίδι με το κασκόλ και το καπελίνο του;  

Αίσχος! Οταν μάλιστα αγνοείται ο θεατράνθρωπος τον οποίον ο μεγάλος (κατά πάσα έννοια – είναι 94 ετών) Μισέλ Πικολί αποκάλεσε «le grand Pele du theatre international». (Αυτό είπε και μετά έπεσε σε λήθαργο.) Τέτοια αδικία ούτε ο διάβολος ούτε ο Τσίπρας την ανέχεται! Εξ ου και ο Τεό προέκυψε υποψήφιος ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ.

Χαίρομαι και το δηλώνω ευθέως.  

Χαίρομαι γιατί το αξίζει να είναι υποψήφιος, αφού μάλιστα δεν υπάρχει ο κίνδυνος να εκλεγεί.  

«Υπάρχει μια παλιά σχέση με τον πρωθυπουργό και νομίζω ότι αυτή είναι που λειτούργησε», είπε εξηγώντας πώς επελέγη να κάνει ένα πέρασμα, σε μια παράσταση στην οποία άλλοι πρωταγωνιστούν. Εχει δίκιο, νομίζω, για την παλιά σχέση. Ο ρόλος του Πελεγρίνη ως πρύτανη του Καποδιστριακού ήταν βασικός για την ανατροπή του νόμου της Διαμαντοπούλου. Ο Πελεγρίνης εξευτελίστηκε προσωπικώς σε βαθμό αδιανόητο για πανεπιστημιακό, προκειμένου να καταστρέψει ό,τι είχε φτιαχτεί με τόσο κόπο στο πανεπιστήμιο. Η προσωπική του ευθύνη είναι τεράστια· και αν σήμερα ένας σταλινικός πρώην υπάλληλος του Λάτση διαλύει ό,τι βρίσκει στο διάβα του είναι επειδή θυσιάστηκαν κάτι... Κάτι, τέλος πάντων, σαν τον Πελεγρίνη. Χαλάλι του, λοιπόν, το ρολάκι του υποψηφίου. Παράσταση να είναι κι ας είναι ό,τι θέλει. Ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει. Αυτή είναι η λογική του Πελεγρίνη. Το θέατρο, η ανάγκη να εκτίθεται, είναι γι’ αυτόν σαν τις φυσικές ανάγκες του οργανισμού του...

Με την αφορμή της υποψηφιότητάς του, ο Πελεγρίνης παρουσίασε τον φιλοσοφικό συλλογισμό στον οποίο βασίζεται η εκτίμησή του για τον Τσίπρα: «Ο Τσίπρας ήταν αντιμνημονιακός, το πάλεψε έξι μήνες, δεν μπόρεσε να φτάσει εκεί που ήθελε και έκανε τη στροφή. Αυτή η στροφή οδήγησε την Ελλάδα εκτός μνημονίου. Το σημαντικό είναι αν αυτή η στροφή είχε αποτέλεσμα, και είχε». Ως εδώ, πες εντάξει. Οταν τον ρωτούν όμως για το οικονομικό κόστος εκείνων των έξι μηνών, απαντά: «Να δεχτώ ότι χάθηκαν αρκετά δισ. ευρώ. Το θέμα είναι ότι αν έμενε σε αυτή την αδιάλλακτη πολιτική, τα πράγματα θα ήταν χειρότερα για τη χώρα μας». Για να ενισχύσει μάλιστα το επιχείρημά του, προσθέτει ανοήτως: «Εσείς θα προτιμούσατε αυτό που έγινε με τον κ. Σαμαρά, με το που εκλέχτηκε, να μην κάνει καμία προσπάθεια και να παραδοθεί;». Μα, προφανώς, θα το προτιμήσει ο οιοσδήποτε στοιχειωδώς σώφρων πολίτης, διότι κοστίζει τουλάχιστον 100 δισ. λιγότερα!

Υποκλίνομαι, πάντως, στην αναισχυντία του Πελεγρίνη, ο οποίος, ενώ δεν ανέχεται να υπάρχουν πανεπιστήμια με δίδακτρα, την ίδια ώρα δεν έχει πρόβλημα να πληρώνουμε όλοι εμείς, τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας, 100 δισ. για τα δίδακτρα ενός μαθητευόμενου μάγου στην πρωθυπουργία. 

Με πλήρη επίγνωση της κάθε λέξης που ακολουθεί, φρίττω στη σκέψη ότι...

 ο Πελεγρίνης πήρε σύνταξη ως καθηγητής της Φιλοσοφίας. 

 Εξηγεί πάρα πολλά για το χάλι της χώρας...