Προφανώς αρέσει στον πρωθυπουργό η λέξη «μεταδημοκρατία» και γι’ αυτό τη χρησιμοποιεί με κάθε ευκαιρία.
Το Google την ανιχνεύει στους λόγους του από το 2014, όταν έλεγε στη Βουλή: «Ο,τι και να κάνετε, ό,τι και να σκαρφιστείτε, όσο και να εκβιάζετε, δεν θα καταφέρετε να επιβάλετε στη χώρα ένα καθεστώς μεταδημοκρατίας» (7.12.2014).
Τελικώς εξελέγη πρωθυπουργός, αλλά τη «μεταδημοκρατία» δεν τη γλιτώσαμε. Ούτε σαν κατάσταση ούτε σαν λέξη. «Μέσα σε αυτή τη μεταδημοκρατική συνθήκη είμαστε υποχρεωμένοι να σκεφτούμε και να προτείνουμε μέτρα και συνταγματικές ρυθμίσεις», είπε στη Βουλή κατά τη συνταγματική αναθεώρηση (30.10.2018). Την ξαναθυμήθηκε στη συνέντευξή του τις προάλλες στον Alpha: «Ζούμε ένα πείραμα μεταδημοκρατίας στην Ελλάδα, με τα ΜΜΕ που στηρίζουν ένα κόμμα της αντιπολίτευσης, φτιάχνοντας μια πλαστή εικόνα καταστροφής και κατάρρευσης της κυβέρνησης» (13.5.2019).
Δεν ξέρουμε πώς εννοεί τη «μεταδημοκρατία» ο πρωθυπουργός, αλλά σίγουρα δεν τη βλέπει σε ένα σύστημα όπου προκηρύσσεται τσάτρα πάτρα ένα δημοψήφισμα, το οποίο διενεργείται μέσα σε μία εβδομάδα, με ένα ασαφές ερώτημα, γραμμένο κατά το ήμισυ σε ξένη γλώσσα, για κάποιες προτάσεις που δεν υπάρχουν στο τραπέζι, και όταν βγαίνει ένα αποτέλεσμα, το ερμηνεύει όπως θέλει ο πρωθυπουργός, κατ’ ουσίαν ανατρέποντάς το.
Δεν ξέρουμε αν ανήκει στη «μεταδημοκρατική συνθήκη» η συνύπαρξη στο ίδιο ψηφοδέλτιο της κ. Ελένης Κουντουρά των ΑΝΕΛ και του κ. Παναγιώτη Λάμπρου της ΑΚΟΑ ή η συμπόρευση του κ. Γιάννη Ραγκούση με τους εναγκαλισμούς του πρωθυπουργού με τον κ. Θύμιο Λυμπερόπουλο. «Ολαρία, ολαρά (...), ο γραμματέας μαζί με τον αλήτη κι η παρθένα με τον σατανά», που τραγουδούσε ο Διονύσης Σαββόπουλος.
Επίσης, δεν γνωρίζουμε σε ποια συνθήκη (προ-, μετα-, σκέτο δημοκρατική) ανήκει η προσπάθεια επηρεασμού της Δικαιοσύνης, η επιχείρηση άλωσης των ΜΜΕ, τα δύο μέτρα και σταθμά για τις διακοπές κυβερνητικών, το χάιδεμα πάσης φύσεως παρανόμων, αρκεί να δηλώνουν ότι κρατούν το «κόκκινο νήμα».
Ολα τα παραπάνω δείχνουν ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει –προς το παρόν τουλάχιστον– η απειλή της μεταδημοκρατίας, όπως την όρισε ο Βρετανός κοινωνικός επιστήμονας Κόλιν Κράουτς. Εχουμε όμως...
πρόβλημα ροκανίσματος της απλής Δημοκρατίας από την έλλειψη «θεσμικής αυτοσυγκράτησης».
Οπως γράφουν οι Στίβεν Λεβίτσκι και Ντάνιελ Ζίμπλατ στο βιβλίο τους «Πώς πεθαίνουν οι Δημοκρατίες» (εκδ. Μεταίχμιο), δεν είναι το καλό Σύνταγμα που προστατεύει τη Δημοκρατία: «Η μακροβιότητα του δημοκρατικού πολιτεύματος οφείλεται σε ορισμένους εθιμικούς και άγραφους κανόνες. Η τήρηση αυτών, αν και δεν αναφέρονται σε κάποιο συνταγματικό ή νομικό κείμενο, είναι ζωτικής σημασίας για την ευρωστία των θεσμών».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου