Tης ΡΕΑΣ ΒΙΤΑΛΗ
Ωστε φτάσαμε ως εδώ; Να κορδώνονται πρόεδροι, για το ποια χώρα έχει
τις καλύτερες πουτάνες;
Τόσο ξεδιάντροπα σπάσαμε το limit up της
φθήνιας, της ασχήμιας;
Ετσι απλά;
Διάβασα και ξαναδιάβασα τα λόγια, του
–ό,τι νούμερο θες δώστου… Του δύο; Του τρία; «Πλανητάρχης»! Ταγός
υπερδύναμης! Ταγός κατεύθυνσης της ανθρωπότητας!
Διάβασα και ξαναδιάβασα τα λόγια του Βλάντιμιρ: «Θεωρώ απίθανο ο
Ντόναλντ Τραμπ να έσπευσε σε κάποιο ξενοδοχείο για να συνευρεθεί με
κορίτσια ελευθερίων ηθών. Παρότι τα δικά μας κορίτσια είναι
αναμφισβήτητα τα καλύτερα στον κόσμο».
Φαντάσου αναγνώστη!
Και κάπως έτσι, ήρθε στη σκέψη μου ένα ανέκδοτο.
Συναντιούνται δυο
φίλοι, μετά από πολλά χρόνια.
«Τι κάνεις βρε Γιώργο; Πώς πέρασαν τα
χρόνια! Θυμάμαι την κορούλα σου τη Μαίρη, τόση δα, με κοτσιδάκια! Είχα
μάθει ότι είχε παντρευτεί έναν ηθοποιό».
«Ετσι όπως τα λες! Είχε παντρευτεί ένα εξαιρετικό παιδί. Ηθοποιός. Κι
έπρεπε να με δεις πάντα, στην πρώτη σειρά του θεάτρου. Γλυκό παιδί,
ντροπαλό. Και παρ’ όλους τους πειρασμούς ήταν άριστος προς την κόρη μου
και μας. Ά-ρι-στος!».
«Μπράβο, μπράβο! Μεγάλη υπόθεση!».
«Βέβαια, μετά
από λίγο καιρό χώρισαν. Γιατί δεν ήταν όλες οι παραστάσεις κερδοφόρες
και δεν άντεξε η κόρη μου την οικονομική ανασφάλεια. Αλλά έχουν καλές
σχέσεις πάντα».
«Δεν πειράζει μωρέ, ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία που
χωρίζει. Καλά να είναι και θα βρει άλλον».
«Βρήκε! Έναν εφοπλιστή. Χρυσό
παιδί. Τι να σου λέω! Σεμνός, γελαστός πάντα. Και το χρήμα, να! Τι δεν
της αγόραζε; Και σε μας. Δεν έχω παράπονο. Μας χάρισε ένα σκαφάκι και
χαιρόμασταν θάλασσα και ψάρεμα».
«Μπράβο, μπράβο! Είδες μωρέ; Κανέναν
δεν αφήνει ο Θεός!».
«Βέβαια, χώρισε μετά από λίγο καιρό. Γιατί ήταν
τόσο πολυάσχολος που δεν τον έβλεπε το παιδί μου, ποτέ. Πόσο να αντέξει;
Αλλά διατηρούν πάντα άριστες σχέσεις».
«Εντάξει. Μη σκας!».
«Δεν σκάω.
Γιατί μετά παντρεύτηκε έναν εργολάβο οικοδομών. Τις χρυσές εποχές της
οικοδομής. Χρυσό παιδί, δουλευτάρης. Και κιμπάρης. Της έκτισε μια βίλα
στην Εκάλη… Τι να σου λέω! Και μια στη Μύκονο. Κι ένα σπίτι έκτισε και
για μας στην Αίγινα. Που το είχα καημό. Θυμάσαι; Δόξα τον Θεό!».
«Μπράβο, μπράβο! Τι άλλο θες;».
«Εντάξει, δεν λέω. Αλλά το παιδί μου δεν
ήταν ευτυχισμένο. Οταν δεν υπάρχει έρωτας… Αστα! Και χώρισαν. Και τώρα
παντρεύτηκε έναν γυμναστή. Χρυσό παιδί! Και κούκλος… Αλλά άστα τα δικά
μου, βρε Τάσο. Η δική σου κόρη, τι απέγινε;».
«Κι η δική μου Γιώργο μου,
πουτάνα έγινε. Αλλά δεν το κάνουμε και τόσο χαρά!».
Α ρε Βλαντιμίρ Πούτιν! Χώρα του Ντοστογιέφσκι, του Τολστόι, του
Τσέχωφ, πινελιά του Σαγκάλ. Χώρα των ονείρων, έστω τραγικών
ψευδαισθήσεων, για έναν άλλο κόσμο…. Κάποτε. Έστω κι αν όλα τα φτύσατε,
όλα τα ξεφτιλίσατε, όλα τα ξεσκίσατε… Α, ρε Βλάντιμιρ Πούτιν! Πτου και
ξανά πτου!
Ακολουθεί Τραμπ. Στην άλλη πλευρά της πλάστιγγας. Θα χορτάσουμε γαμήσια… Τον καιρό των πουτάνων.
ΥΓ.:
Ζητώ συγγνώμη, αν θίγω, τις εκδιδόμενες γυναίκες. Για μένα, το
επάγγελμά τους έχει έναν ιερό σκοπό να ξελαφρώνει σάρκες και ψυχές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου