Πώς
πάει το "καλοκαίρι της Μέρκελ";
Προς το παρόν, η Βρετανία φαίνεται να
γλίτωσε από τα χειρότερα. Όντως, δύο άνδρες από τη Μέση Ανατολή φάνηκε
πως προσπάθησαν να απαγάγουν έναν στρατιώτη κοντά στη βάση του Νόρφολκ,
σε κάτι που μάλλον ήταν απίθανο να έχει σχέση με έναν διαθρησκευτικό
διάλογο.
Η τυχερή όμως γεωγραφική θέση της Βρετανίας, η σχετική επιτυχία
της στον περιορισμό των όπλων και ο δικαιολογημένος σκεπτικισμός των
αδιάκριτων "ανοικτών συνόρων" σημαίνει ότι η χώρα γλίτωσε από αυτό για
το οποίο ολοένα και περισσότεροι κατηγορούν την Άνγκελα Μέρκελ,
χαρακτηρίζοντας το φετινό καλοκαίρι, "καλοκαίρι της τρομοκρατίας".
Πέρασαν
ήδη 15 ημέρες από τότε που ο Μοχάμεντ Λαχουαϊέζ Μπουλέλ φώναξε "Αλλάχ
ακμπάρ" και θέρισε με ένα φορτηγό τους ανθρώπους στην παραλία της
Νίκαιας, σκοτώνοντας 84.
Την επόμενη Δευτέρα, ο Μοχάμεντ Ριγιάντ, ο
οποίος είπε ότι ήταν από το Αφγανιστάν, αλλά είναι σχεδόν βέβαιο ότι
ήρθε από το Πακιστάν, φώναξε "Αλλάχ ακμπάρ" ενώ έσφαζε με ένα τσεκούρι
συνεπιβάτες του σε βαυαρικό τρένο.
Την επόμενη μέρα ένας άλλος Μοχάμεντ,
αυτή τη φορά ο Μοχάμεντ Μπουφακούτς, φώναξε "Αλλάχ ακμπάρ" και
μαχαίρωσε μια Γαλλίδα και τις τρεις κόρες της (ηλικίας οκτώ, 12 και 14)
κοντά στο Μονπελιέ.
Μπερδεύοντας λίγο τα πράγματα, ο δράστης της
Παρασκευής στο Μόναχο ήταν ένα παιδί Ιρανών, ονόματι Αλί Νταβίντ
Σονμπολί.
Λίγες μέρες μετά, ένας "Σύρος αιτών άσυλο" με ένα μεγάλο
μαχαίρι έσφαξε μια έγκυο γυναίκα μέχρι θανάτου στη Στουτγάρδη.
Την
επόμενη μέρα ένας άλλος "Σύρος αιτών άσυλο", ο Μοχάμεντ Νταλεέλ,
πραγματοποίησε βομβιστική επίθεση αυτοκτονίας έξω από ένα μπαρ στο
Άνσμπαχ της Βαυαρίας.
Και σχεδόν 24 ώρες αργότερα, δύο άνδρες που
φώναζαν το όνομα του Isis εισέβαλαν σε μια εκκλησία στη Ρουέν, πήραν τις
καλόγριες και το εκκλησίασμα όμηρους και έσφαξαν τον ιερέα με ένα
μαχαίρι.
Παρά το γεγονός ότι ο λαός ξέρει τι συμβαίνει, τα μέσα
μαζικής ενημέρωσης δείχνουν απρόθυμα να βρουν οποιαδήποτε σύνδεση μεταξύ
αυτών των γεγονότων.
Πράγματι, οι ίδιες εφημερίδες που κατηγορούν για
την υπερβολική άνοδο των "εγκλημάτων μίσους" όλους όσους ψήφισαν Brexit,
φαίνονται απρόθυμες να κατηγορήσουν γι' αυτές τις πραγματικές και
βίαιες επιθέσεις τα άτομα που τις έκαναν.
"Ένας Σύρος στον οποίο
αρνήθηκαν την χορήγηση ασύλου σκοτώθηκε σε έκρηξη στη Γερμανία" ήταν ο
τίτλος του Reuters σχετικά με το Άνσμπαχ, μετατρέποντας επιμελώς τον
βομβιστή αυτοκτονίας σε θύμα και το γερμανικό σύστημα ασύλου σε δράστη.
Και το Reuters συνέχιζε: "Ένας 27χρονος στον οποίο η Γερμανία αρνήθηκε
το άσυλο πριν από ένα χρόνο, σκοτώθηκε την Κυριακή, όταν μια βόμβα που
κουβαλούσε εξερράγη έξω από ένα μουσικό φεστιβάλ". Τι τρομερό να χάσει
τη βόμβα του με τέτοιο τρόπο…
Η πιο σύνθετη ιστορία του δράστη του
Μονάχου έδωσε την ευκαιρία σε όλους να παρουσιάσουν τις αγαπημένες τους
εξηγήσεις για τη βία. Ανεπαρκής πρόνοια, ακατάλληλες πολεοδομικές
συνθήκες και εκφοβισμός ήταν οι αιτίες που εξηγούσαν γιατί ο Αλί Νταβίντ
Σονμπολί άρχισε να πυροβολεί σε ένα McDonalds. Άλλοι ήταν λίγο-πολύ
πρόθυμοι να ισχυριστούν ότι ήταν πολεμιστής του Isis, όταν φαινόταν πως
δεν είναι. Το BBC ανέλυσε το θέμα αποκόπτοντας τον "Αλί" και όλα τα
ρεπορτάζ από την θρησκεία του. Αντ 'αυτού, οι εικασίες σχετικά με τη
μαζική δολοφονία κατά την πέμπτη επέτειο των τρομοκρατικών επιθέσεων του
Άντερς Μπρέιβικ στη Νορβηγία σήμαιναν ότι ο καθένας θα μπορούσε να
αγνοήσει τον μουσουλμάνο αυτόπτη μάρτυρα που άκουσε τον Σονμπολί να
φωνάζει "Αλλάχ ακμπάρ" και να βάλει τίτλο για τον Μπρέιβικ αντ' αυτού.
Πράγμα που σημαίνει ότι στην Ευρώπη του 2016, ένα παιδί με ιρανούς
γονείς μπορεί να παρουσιάζεται ως λευκός ρατσιστής, ενώ κανένας Μοχάμεντ
που φωνάζει "Αλλάχ ακμπάρ" δεν μπορούμε να πούμε ότι έχει κάποια σχέση
με το Ισλάμ.
Τμήματα των μέσων ενημέρωσης και της πολιτικής τάξης
φαίνονται αποφασισμένα να εμποδίσουν το κοινό να βγάζει οποιαδήποτε
συμπεράσματα. Αλλά οι περισσότεροι από εμάς ίσως να το έκαναν αυτό εδώ
και πολύ καιρό, και τα συμπεράσματα αυτά ενισχύονται σε καθημερινή βάση.
Προς το παρόν, το αποδεκτό είναι να κατηγορήσεις το Isis. Υπάρχει
λογική σε αυτό. Ο γερμανός εισβολέας στο τρένο είχε μια σημαία του Isis
στο σπίτι του, ο βομβιστής του Ανσμπαχ άφησε ένα βίντεο που ορκίζεται
πίστη στην ομάδα και τουλάχιστον ένας από τους δράστες της εκκλησίας στη
Ρουέν προσπάθησαν να ταξιδέψουν στη Συρία για να τους συναντήσουν. Ο
βαθμός στον οποίο η ομάδα εμπλέκεται ποικίλλει, και αναμφίβολα μιλούν
για τις δυνατότητές τους, αλλά και την ικανότητά τους να εμπνέουν.
Ωστόσο, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι ο πληθυσμός της Ευρώπης γνωρίζει
ότι το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο. Πριν το Isis υπήρχε η αλ-Κάιντα. Μετά
το Isis θα υπάρχει κάτι άλλο. Μια δημοσκόπηση που πραγματοποιήθηκε δύο
χρόνια πριν από τις επιθέσεις στο Charlie Hebdo έδειξε ότι το 74 τοις
εκατό του γαλλικού πληθυσμού πιστεύει πως το Ισλάμ είναι μια θρησκεία
δυσανεξίας, ασύμβατη με τις αξίες του γαλλικού κράτους.
Η αντίδραση των
περισσότερων πολιτικών με τα πορίσματα όπως αυτό, είναι ότι ο λαός δεν
γνωρίζει αρκετά για το Ισλάμ ή δεν έχει βιώσει αρκετά το Ισλάμ. Αντίθετα
πολλοί Γάλλοι - όπως και οι Χριστιανοί της Μέσης Ανατολής - έχουν
βιώσει αρκετά και δεν τους αρέσει. Οι κυρίαρχοι πολιτικοί δεν μπορούν
να συμφωνήσουν σε αυτό, αν μη τι άλλο επειδή αυτοί (και η Μέρκελ
ειδικότερα) είναι υπεύθυνοι για τη μαζική έξαρση της μουσουλμανικής
μετανάστευσης προς την Ευρώπη, που αλλάζει ριζικά το μέλλον της. Αλλά
αυτό είναι ένα κενό το οποίο θα πρέπει κάποια στιγμή να γεφυρώσουν.
Ένας
τρόπος για να γίνει αυτό είναι να είναι ειλικρινείς με το λαό, ακόμη
και όταν υπάρχει πολιτικό τίμημα. Ο πρωθυπουργός της Γαλλίας Μανουέλ
Βαλς επικρίθηκε έντονα επειδή είπε ότι οι Γάλλοι "πρέπει να μάθουμε να
ζούμε με την τρομοκρατία". Αλλά είχε δίκιο. Ο περιορισμός της
διαθεσιμότητας όπλων και εκρηκτικών υλών είναι το πιο σημαντικό βήμα για
τον περιορισμό της τρομοκρατίας. Αλλά δεν μπορείς να περιορίσεις τη
διαθεσιμότητα των μαχαιριών ή των φορτηγών, και παρόλο που πολλοί
επίδοξοι τζιχαντιστές μπορεί να αποθαρρύνονται από το γεγονός ότι μπορεί
να χάσουν τη ζωή τους σκοτώνοντας μόνο ένα θύμα, χρειάζονται μόνο
μερικές καινοτόμες επιθέσεις κάθε μήνα για να αλλάξει μια χώρα
σημαντικά. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ένα σχέδιο ασφαλείας που θα
μπορούσε να αποτρέψει μια άλλη επίθεση όπως αυτή στη Ρουέν. Η
"κατάσταση έκτακτης ανάγκης" του προέδρου Φρανσουά Ολάντ δεν έχει
σταματήσει πέντε τρομοκρατικές επιθέσεις τους τελευταίους οκτώ μήνες.
Αναγνωρίζοντας
το γεγονός αυτό, ο Βαλς, μεταξύ άλλων, προτίθεται να είναι σκληρός με
τον "ισλαμισμό". Αλλά όπως και κάθε άλλος ευρωπαίος πολιτικός ηγέτης,
δεν είναι διατεθειμένος να παραδεχθεί από πού προέρχεται. Και πάλι, ο
λαός είναι ένα βήμα μπροστά. Ξέρει ότι ο Ισλαμισμός προέρχεται από το
Ισλάμ. Η ακραία ερμηνεία μπορεί να είναι ένα πρόβλημα μειονότητας, αλλά
όταν μια ήπειρος αγωνίζεται να αφομοιώσει τους μουσουλμάνους που ήδη
είναι εδώ, υπάρχει ένας τεράστιος κίνδυνος στο να έρχονται τόσοι πολλοί
μετανάστες από εμπόλεμες περιοχές του κόσμου όπου η τζιχάντ ήδη
καλπάζει. Μερικοί από τους τρομοκράτες του φετινού καλοκαιριού
γεννήθηκαν εδώ. Άλλοι ήρθαν πρόσφατα.
Πολλοί από εκείνους που
αντιτίθενται στην πολιτική ανοικτών θυρών της Άνγκελα Μέρκελ, ήταν
αντίθετοι για αυτόν ακριβώς τον λόγο.
Αν η Ευρώπη θέλει να βοηθήσει τους
πραγματικούς πρόσφυγες, τότε μπορεί να τους βοηθήσει εκτός Ευρώπης,
όπως προσπάθησε να κάνει η Βρετανία. Δεν χρειάζεται να μετατρέψει την
Ευρώπη σε ένα απέραντο στρατόπεδο προσφύγων: δεν μπορούμε να το
αντέξουμε οικονομικά, και εκτός από κάποιους θορυβώδεις περιθωριακούς
εξτρεμιστές της μετανάστευσης, οι λαοί της Ευρώπης δεν το θέλουν.
Η
τραγωδία είναι ότι...
οι αρμόδιοι εξακολουθούν να αρνούνται να
αντιμετωπίσουν αυτό το πρόβλημα ή ακόμη και να βρουν μια αξιοπρεπή
πολιτική γλώσσα για αυτό που μετατρέπεται γρήγορα σε επείγον πολιτικό
πρόβλημα. Μόλις αυτή την εβδομάδα, ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ δήλωσε ότι όσο
άσχημη τροπή και αν παίρνει η τρομοκρατία, η Ευρώπη ποτέ δεν θα
εγκαταλείψει τα ανοιχτά σύνορα. Ο εκπρόσωπος του ΟΗΕ Πίτερ Σάδερλαντ
επανέλαβε την άποψή του, ότι όποιος θέλει να ζήσει στην Ευρώπη - ακόμη
και οι οικονομικοί μετανάστες - πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να έρθουν
εδώ. Το να μην τους προσφέρουμε το σπίτι μας, δήλωσε, είναι μια προσβολή
για τις ευρωπαϊκές αξίες.
Στη Γερμανία, εν τω μεταξύ, παρά τις
εκλογές του επόμενου έτους, δεν έχει προκύψει κανένας σοβαρός διάδοχος
της Άνγκελα Μέρκελ. Δεν πρόκειται να γυρίσει πίσω τώρα, να δει την
καταστροφή που έχει δημιουργήσει και να πει: "Ωχ, τι έκανα". Έτσι, ενώ ο
λαός συνεχίζει να κινείται προς τα δεξιά, οι εκπρόσωποί τους θα
συνεχίσουν την άτακτη φυγή προς τα αριστερά. Και η τρέλα του
"Merkelsommer" θα συνεχίσει να σέρνεται και στο φθινόπωρο. Που μπορεί να
μην είναι μόνο το φετινό φθινόπωρο, αλλά και το "φθινόπωρο" της
φιλελεύθερης Ευρώπης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου