Γράφει ο Α. Παπανδρόπουλος.
Στην Γαλλία, λίγες εβδομάδες πριν το τρομοκρατικό
χτύπημα στη Νίκαια, ένας αξιωματικός της αστυνομίας και η γυναίκα του
δολοφονήθηκαν άγρια από έναν «μαχητή του Ισλάμ» επειδή στην χώρα αυτή
ακόμα και ο επικεφαλής ενός αστυνομικού τμήματος απαγορεύεται να
οπλοφορεί όταν δεν είναι σε υπηρεσία.
Στην ίδια χώρα, τα τρία τελευταία χρόνια περισσότερα από 400 άτομα έχουν δολοφονηθεί
εν ψυχρώ ή τραυματισθεί από τους «μαχητές του Ισλάμ», αλλά οι ασκούντες
κριτική σε αυτή την θρησκευτική ιδεολογία θεωρούνται «ρατσιστές»,
«ξενόφοβοι» και «ακροδεξιοί».
Στο Βέλγιο, στην περιοχή του
Μολενμπέεκ, δίπλα στις Βρυξέλλες, την πρωτεύουσα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως,
απαγορεύεται στα σχολεία η οποιαδήποτε αναφορά στον Όσκαρ Ουάϊλντ, στον
Μαρσέλ Προυστ και σε άλλους ανθρώπους του πνεύματος καθ' όσον είναι ύποπτοι ομοφυλοφιλίας και εβραϊσμού, και άρα προσβάλλουν αρχές του μουσουλμανικού πληθυσμού της περιοχής.
Επίσης,
ο επισκέπτης του Μολενμπέεκ θα πρέπει να γνωρίζει ότι σε καφετέριες και
εστιατόρια της πόλης απαγορεύεται η κατανάλωση αλκοολούχων ποτών και η
είσοδος γυναικών (εκτός και αν είναι πλήρως «μασκοφορεμένες»).
Απαγορεύεται και η πώληση εφημερίδων, βιβλίων και άλλων εντύπων που δεν
θεωρούνται φιλικά προς το Ισλάμ.
Υπενθυμίζουμε επίσης ότι τα
τέσσερα τελευταία χρόνια απαγορεύτηκε και η τοποθέτηση
χριστουγεννιάτικου δένδρου στην Μεγάλη Πλατεία των Βρυξελλών, γιατί η
παρουσία του θα ενοχλούσε το θρησκευτικό αίσθημα των μουσουλμάνων που
ζουν στην βελγική πρωτεύουσα και τα περίχωρά της.
Ωσαύτως, στους
δημόσιους χώρους του Βελγίου, εκφράσεις όπως «καλά Χριστούγεννα»
απαγορεύονται γιατί μπορούν να «προσβάλλουν» την μουσουλμανική ηθική!!!
Ακόμα, αν κρίνουμε από τις υπό διαμόρφωση τάσεις σε ακαδημαϊκό και πνευματικό επίπεδο,
δεν είναι καθόλου μακρυά η ώρα που σε ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της
Ευρώπης θα απαγορευτούν και οι αναφορές στον Αριστοτέλη, τον Μοντεσκιέ,
τον Πόππερ και τον Λοκ, γιατί οι περί δημοκρατίας και ανοιχτής
κοινωνίας απόψεις τους δεν συνάδουν με τις ισλαμικές αντιλήψεις περί του
ανθρώπου και των δικαιωμάτων του.
Είναι προφανές ότι...
σταδιακά,
στο όνομα της «πολιτικής ορθότητος» (τις πραγματικές καταβολές της
οποίας κανείς δεν γνωρίζει), οι κατά Καρλ Πόππερ ανοικτές κοινωνίες
καλούνται να κλείσουν. Εμμέσως πλην σαφώς, στο όνομα της «ισλαμοφοβίας»
για παράδειγμα, οι ανοικτές κοινωνίες οδηγούνται στην κατάργηση της
κριτικής σκέψεως, που είναι και η πεμπτουσία της υπάρξεώς τους.
«Η ανοιχτή κοινωνία», έγραφε ο Κ. Πόππερ,
«χαρακτηρίζεται από την ικανότητα του ανθρώπου να βλέπει κριτικά τα
μαγικά ταμπού και να κινητοποιεί την ευφυΐα του πριν πάρει μία απόφαση
...
Η ανοικτή κοινωνία απελευθερώνει, συνεπώς, την κριτική ικανότητα των
ατόμων και τα οδηγεί στο να πράττουν ορθά και υπεύθυνα ... Κάτι που
ανάγει σε καθήκον το να μαθαίνουμε να βλέπουμε σωστά το παρόν και την
πραγματικότητα, με ορθολογισμό, και όχι μέσα από τα χρωματισμένα γυαλιά
ιδεολογιών... Αυτή όμως η ευθύνη προϋποθέτει ελευθερία. Κάτω από έναν
δεσποτισμό, είμαστε σκλάβοι –και οι σκλάβοι δεν είναι απολύτως υπεύθυνοι
για όσα κάνουν ... Ως εκ τούτου, η ελευθερία είναι η σημαντικότερη από
όλες τις πολιτικές αξίες ... Αντιθέτως, όλοι οι άνθρωποι που βρίσκονται
υπό ολοκληρωτικές συνθήκες, μπαίνουν στον κίνδυνο να χάσουν οι ίδιοι την
ανθρωπιά τους και να αποκτηνωθούν..».
Όπως είναι γνωστό, ο
μεγάλος Αυστριακός στοχαστής, στις υπέρ της ελευθερίας θέσεις του
ασκούσε κριτική στον μαρξισμό κυρίως και περιόριζε την έννοια της
ελευθερίας στον χώρο της δυτικής δημοκρατίας. Παραδεχόταν ότι ο δυτικός
δημοκρατικός κόσμος δεν είναι βέβαια ο άριστος όλων των νοητών ή λογικά
δυνατών κόσμων, αλλά οπωσδήποτε ο άριστος όλων των πολιτικών κόσμων που
ξέρουμε ότι υπήρξαν στην Ιστορία. Απέδιδε δε το γεγονός αυτό στην
δημοκρατία ή ελευθερία.
Ωστόσο, παρατηρούσε –προφητικά, ίσως– ότι πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί με την ελευθερία.
«Είναι λάθος να νομίζουμε ότι υπό συνθήκες ελευθερίας όλα θα πάνε
καλά», έγραφε, για να επισημάνει ότι «η ελευθερία και η δημοκρατία και η
πίστη μας σε αυτές μπορούν να μάς φέρουν σε καταστροφή». Αυτό μπορεί να
συμβεί διότι, κατά τον Πόππερ, λανθασμένα νομίζουμε πως η πίστη στην
ελευθερία οδηγεί πάντοτε στην νίκη. Αντίθετα, υποστήριζε παλαιότερα ο
Θεόφιλος Βέϊκος, «η ελευθερία είναι κάτι που συχνά ηττάται, κάποτε
μάλιστα παθαίνει πανωλεθρία». Διότι, γενικά, η ελευθερία έχει πάντοτε
εχθρούς, οι οποίοι την μεταμορφώνουν σε μύθο και στην βάση αυτή
διαπράττουν εγκλήματα στο όνομά της.
Κάτι τέτοιο επιχειρείται και
σήμερα από τυφλές δυνάμεις βίας, θρησκευτισμού και υπεξαιρέσεως της
δημοκρατίας από τους δυνητικούς νεκροθάφτες της.
Υπό αυτές τις συνθήκες,
αν θέλουμε να διατηρήσουμε τις κοινωνίες μας ανοικτές και γόνιμες, θα
πρέπει ένα πνεύμα αντίστασης να πείσει τους τυφλούς από «πολιτική
ορθότητα» ότι η τύφλωσή τους οδηγεί εκ του ασφαλούς στον καταποντισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου