ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ: Η κανονικοποίηση της μιζέριας

Της ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΙΑΣ ΠΕΛΩΝΗ

Οι Ελληνες δεν θέλουν δουλειές. Θέλουν αξιοπρέπεια. Ηταν μία από τις μνημειώδεις σοφίες που είχε εκστομίσει ο Γιάνης Βαρουφάκης στα πρώτα κεφάλαια της σάγκα της «περήφανης» διαπραγμάτευσης: Τόσο περήφανης που στηριζόταν στο αφήγημα της θυματοποίησης, του απελπισμένου λαού που αναζητεί ελπίδα. Υπέροχοι Ελληνες που στοχοποιούνται από τους κακούς δανειστές, πολίτες που θέλουν να προκόψουν, αλλά δεν τους αφήνουν.
 

Η περήφανη διαπραγμάτευση απέτυχε και το κεφάλαιο έκλεισε. Η μιζέρια, όμως, έμεινε. Εγινε συνήθεια. Η πολιτική επένδυση στην κακομοιριά, την κλάψα, τη θυματοποίηση, την ακύρωση κάθε επιτυχίας, ο μηδενισμός, ο αρνητισμός, δεν κατοικούν απλώς στη σφαίρα του φαντασιακού. Είναι επίσημη κυβερνητική προπαγάνδα που εκφράζεται συχνά - πυκνά από υπουργούς της κυβέρνησης, από τον Μπαλτά μέχρι τον Σπίρτζη και την Θεανώ Φωτίου με τα περίφημα γεμιστά της.
 

Είχε, εξάλλου, σφυρηλατηθεί με επιμέλεια επί των ημερών του ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολίτευση. Τότε τα στελέχη του νυν κυβερνητικού κόμματος επιδείκνυαν την ευαισθησία τους με δάκρυα για τους νεκρούς από τα μαγκάλια και την «ανθρωπιστική κρίση» στην οποία βρισκόταν η χώρα. Το εν λόγω αφήγημα τερματίστηκε βίαια όταν από τους χιλιάδες πρόσφυγες που έφθαναν στα ελληνικά νησιά κατέστη προφανές ότι ήταν σκέτη βλασφημία να μιλά κανείς για ανθρωπιστική κρίση των Ελλήνων.
 

Από τη «ρετσινιά» της αριστείας, την ενοχοποίηση της επιτυχίας –της οικονομικής, επαγγελματικής και, εσχάτως, με αφορμή τον Πύρρο Δήμα, της αθλητικής–  μέχρι τα φορολογικά μέτρα, η κυβέρνηση προσαρμόζει την κοινωνία στα δικά της κομματικά μέτρα.  

Η ιδεολογικοποίηση της μιζέριας και μαζί με αυτήν η κανονικοποίηση της μετριότητας είναι η άλλη όψη του λαϊκισμού.  

Κυρίως, μοιάζει να είναι...

μύχιος πόθος της κυβέρνησης, το μόνο στρατηγικό της σχέδιο. Οσο πιο χαμηλά, τόσο πιο καλά. Τόσο πιο πειστικά θα πουλάνε οι κραυγές για τους κακούς δανειστές, τις σκοτεινές δυνάμεις που θέλουν να μας καθυποτάξουν, την κακιά μας μοίρα, σε αντιδιαστολή με το καθήκον της Ευρώπης, του σύμπαντος, του Θεού να μας προστατεύουν.
 

Είναι αλήθεια ότι μεγάλο μέρος της κοινωνίας έπεσε πιο χαμηλά, λόγω της κρίσης. Η μεσαία τάξη  –ή ό,τι, τέλος πάντων, απέμεινε απ’ αυτήν– ή φτωχοποιήθηκε ή οδεύει προς τη φτωχοποίηση. Oμως δεν φταίει μόνο η κρίση. Υπάρχουν ηθικοί αυτουργοί που έχυναν καθημερινά το δηλητήριο της μιζέριας, εθίζοντας την κοινωνία στην κανονικοποίηση της δυστυχίας.  Ακόμη και οι δανειστές φαίνεται να έχουν συνηθίσει τα χειρότερα. Συμβιβάζονται κι αυτοί με τη λογική «κουτσά - στραβά». Ας ψηφίζονται οι μνημονιακές δεσμεύσεις κι ας μην εφαρμόζονται. Ούτως ή άλλως, η Κομισιόν είναι αποφασισμένη να κάνει τα «στραβά μάτια». Στο τέλος της ημέρας, όπως το έθετε η πηγή των θεσμών, «η κυβέρνηση κάνει πίσω στις κόκκινες γραμμές της και οι δανειστές δίνουν κάτι που η κυβέρνηση να μπορεί να παρουσιάσει ως νίκη». Αμφότερες οι πλευρές αποδέχονται σιωπηρά ότι η χώρα θα «σέρνεται».

Οταν η συνήθεια γίνεται από κλωστή σχοινί, μπορεί να σε πνίξει χωρίς να το καταλάβεις. Βέβαια, στην περίπτωση της κυβέρνησης δεν ισχύει ακριβώς η ρήση του Λένιν ότι οι καπιταλιστές θα μας πουλήσουν το σχοινί με το οποίο θα τους κρεμάσουμε. Αλλά μάλλον ότι η κυβέρνηση μας προσφέρει σε αφθονία το σχοινί με το οποίο θα κρεμαστούμε. 

Ούτως ή άλλως, ως αντιπολίτευση έκανε λαμπρή καριέρα στήνοντας κρεμάλες. Η ειρωνεία είναι ότι τώρα που η θηλιά είναι περασμένη στον δικό της λαιμό, αναζητεί εναγωνίως θετικό αφήγημα.