ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ: Ένα σπάνιο υποείδος

Γράφει ο ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ

Σε παγκόσμιο επίπεδο, οι επενδυτές κάθε άλλο παρά σπάνιο είδος είναι. Τους συναντάς παντού. Τόσο στις λεγόμενες αναπτυγμένες όσο και στις λεγόμενες αναπτυσσόμενες χώρες. 


Όπως όλα τα "είδη" κατανέμονται σε διάφορα υποείδη. Έτσι, φερ’ ειπείν, διακρίνει κανείς μακροπρόθεσμους και βραχυπρόθεσμους επενδυτές. Επενδυτές που δραστηριοποιούνται σε έναν μόνο ή σε περισσότερους τομείς οικονομικής δραστηριότητας. Επενδυτές που προτιμούν τις ολοκληρωμένες "ιδιόκτητες" επενδύσεις και άλλους που προτιμούν τη διαχείριση χαρτοφυλακίων συμμετοχών. Επενδυτές στον πρωτογενή ή στον δευτερογενή τομέα. Επενδυτές στον τομέα των νέων τεχνολογιών. Επενδυτές στους τομείς των μετάλλων ή του μαύρου χρυσού. Επενδυτές στη βιομηχανία ονείρων.  


Τα "υποείδη" είναι τόσο πολλά, ώστε η απαρίθμησή τους και μόνο θα μπορούσε να ξεστρατίσει τούτες τις σκέψεις στο πεδίο των απλών καταγραφών.

Πολλά από αυτά τα υποείδη, αν όχι όλα, δραστηριοποιήθηκαν κατά καιρούς και στη χώρα μας. Τη χώρα που δίδαξε φιλοσοφία και δημοκρατία. Τη χώρα που γέννησε την τραγωδία και την κωμωδία. Τη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας.  


Για μια σειρά από λόγους, γνωστούς υποθέτω σε όλους μας και χάριν συντομίας παραλειπόμενους, δεν ευδόκησαν. "Δεν φτούρησαν", όπως θα ’λεγε και η επικολυρικότατη κυρία Φωτίου. Όπως άλλωστε δεν "φτούρησε" και η ελληνική οικονομία στο σύνολό της. Χαμένη μεταξύ εξωνημένου μεταπρατισμού και καλλιεργούμενου παρασιτισμού, μεταξύ κάθε είδους στεγανών, ασυνεχειών και κενών, ανίκανη ή/και απρόθυμη να λειτουργήσει εντός σταθερού πλαισίου, λειτουργούσα, εντέλει, εκτός πλαισίου, σαν παραμάγαζο, εκτός λογικής και υπό κρατικομονοπωλιακές συνθήκες, έφτασε εδώ που έφτασε προσελκύοντας ευκαιριακά και αποδιώχνοντας οριστικά όσους θέλησαν να δοκιμάσουν και δοκίμασαν.

Αν και τα πρόσφατα παραδείγματα της Cosco και της Eldorado είναι αρκούντως χαρακτηριστικά και εύγλωττα –καθώς η αποκωδικοποίησή τους αποκαλύπτει μια σειρά από παθογένειες αυτού του σαν κράτους που χτίστηκε πάνω στην κινούμενη άμμο του πελατειακού πολιτικαντισμού και της επιλεκτικής νομιμότητας–, μπορεί κανείς να αναζητήσει ανάλογες περιπτώσεις σε προοπτικό βάθος, μέσω του οποίου αποκαλύπτεται στις αληθινές του διαστάσεις το πολιτικό και κυβερνητικό προπάντων έλλειμμα αυτής της χώρας. Θυμηθείτε, για παράδειγμα, τη φυγή της Nissan μετά την απαίτηση του υπουργού Οικονομικών να μην μπορεί να εξάγει τα κέρδη της. Τυπικό παράδειγμα επιλεκτικής "νομιμότητας" σε μια χώρα, κατά τα λοιπά, μέλος της τότε ΕΟΚ, όπου υποτίθεται, τα κεφάλαια, οι άνθρωποι και τα προϊόντα κυκλοφορούσαν ελεύθερα και η οικονομική ανάπτυξη βασιζόταν ακριβώς στην ευελιξία τους και στη διαρκή αναζήτηση των καλύτερων δυνατών ευκαιριών για την αξιοποίηση και ευδοκίμησή τους.

Ας είναι. Η μακρά αυτή εισαγωγή έγινε για να πλαισιώσει τον τίτλο "Ένα σπάνιο υποείδος", ο οποίος εισάγει τον αναγνώστη στο θέμα του σημερινού άρθρου. Δεν ξέρω αν το αντιληφθήκατε, αγαπητοί φίλοι, αλλά το τελευταίο διάστημα και με αφορμή απανωτές "γενναίες" κι "έξω απ’ τα δόντια" δηλώσεις εμφανιζόμενων ως "θεωρητικών" στελεχών του κυβερνώντος κόμματος, όπως, π.χ., του επιμελώς "επιθετικού" κυρίου Κυρίτση ή του αδιακρίτως πολυβολούντος κ. Μπαλαούρα, αποκαλύφθηκε, ολίγον κατ’ ολίγον, η ύπαρξη ενός νέου υποείδους επενδυτή – αυτού που αναμένει η βυθοκόρος κυβέρνησή μας για να πετύχει την αναπτυξιακή έκρηξη η οποία φέρει τον βυθό στην επιφάνεια και θα αποτρέψει τη μετατροπή της χώρας σε φωσφορίζον τερατόμορφο πλάσμα του βένθους.

Ο εν λόγω επενδυτής έχει πλήρη συνείδηση του ότι είναι ο "ταξικός εχθρός". 


"Ε, και;", θα μου πείτε. Όλες οι "αιματορουφήχτρες" γνωρίζουν ότι ο πλούτος τους παράγεται από το "ξεζούμισμα" του λαού.  


Όταν λέω "πλήρη συνείδηση", δεν εννοώ αυτό. Χρησιμοποιώ τον όρο όχι με το γνωστικό αλλά με το ηθικό/ψυχολογικό του περιεχόμενο.  


Το νεοεμφανιζόμενο αυτό υποείδος, προϊόν προφανώς κάποιας ανεξακρίβωτης ακόμη γενετικής μετάλλαξης, αποδέχεται με ενοχικό πρόσημο το γεγονός ότι είναι ο "ταξικός εχθρός". Έρχεται λοιπόν εδώ για να μαρτυρήσει, όπως οι πρώτοι Χριστιανοί που χωρίς κανείς να τους ζητήσει "ομολογία πίστεως" εμφανίζονταν στο μέσον του σταδίου για να δηλώσουν την πίστη τους και την ταυτότητά του αψηφώντας τις συνέπειες της οργής του εκάστοτε επάρχου ή αυτοκράτορα.

Το υποείδος εμφανίζει μια κατά βάση ανεξήγητη μαζοχιστική συμπεριφορά. Δεν επιζητεί κανένα ειδικό επενδυτικό καθεστώς. Δεν επιζητεί καμία εγγύηση ή προστασία των κερδών του. Δίνει την εντύπωση ότι δεν ενδιαφέρεται καν για το κέρδος. Επίσης ότι δεν ενδιαφέρεται ούτε για την τύχη των κεφαλαίων του μετά την επένδυσή τους. 

Η ιδέα και μόνο του λαβύρινθου της ελληνικής δημόσιας διοίκησης τον εξιτάρει. Η παραπομπή από το ένα γραφείο στο άλλο και από τη μια αδειοδότηση στην άλλη ξυπνά μέσα του συμπεριφορές που προσομοιάζουν με εκείνες του ερωτευμένου που δεν ορρωδεί προ ουδενός προκειμένου να φτάσει στο αντικείμενο του έρωτά του. Ο λαβύρινθος είναι μια μόνιμη κατάσταση της ύπαρξής του, ο δε σισύφειος λίθος το αγαπημένο του άθλημα.

Η ελληνική εργατική και ασφαλιστική νομοθεσία όχι μόνο δεν τον αποθαρρύνουν, αλλά τον ελκύουν ολοένα και περισσότερο ενόσω τον πείθουν ότι τελικά, ναι, θα μπλέξει άσχημα και θα χάσει τα λεφτά του.  


Το ίδιο και η συνδικαλιστική δράση για τη συνδικαλιστική δράση. Το ίδιο και το ρηξικέλευθο διαρκές αίτημα "Ή όλα ή τίποτα" που εμμανώς διακινείται από ψυχοπονιάρηδες αδούλευτους εργατοπατέρες. Το ίδιο και η εκφρασμένη ελπίδα όλων των παραπάνω, υπό τη σοφή καθοδήγηση των θεωρητικών του κόμματος, ότι θα είναι "ο τελευταίος καπιτάλας που θα κρεμαστεί από τα άντερα του τελευταίου γραφειοκράτη". 

Ζει για την πρόκληση. Λατρεύει την πρόκληση. Την πρόκληση για την πρόκληση. Ζει για την απώλεια. Για την ήττα. Για την ήττα της απώλειας. Για να χάσει ό,τι ποτέ δεν εδικαιούτο. Για να απεκδυθεί όλων όσα ο άδικος τούτος ντουνιάς του έδωσε εν αφθονία, ως μη όφειλε, ώστε να χάσει την ψυχή του. Για να συμβάλει, με όλες του τις δυνάμεις, με όλο του το έχει, στη διάσωση άλλων σπάνιων και υπό εξαφάνιση ειδών, όπως είναι οι καρεκλοκένταυροι, οι εγγονοί των ανταρτοδικών, οι Καρανίκες, η πλούσια και ποικιλόμορφη πανίδα του Πρυτανείου. 


Είναι...

οικολόγος, είναι άνθρωπος, είναι το ελατήριο της επαναστατικής δυναμικής, είναι σωτήρας, είναι θύμα, είναι κορόιδο. Ο επενδυτής που πάντοτε λαχταρούσαμε και ελπίζαμε ότι θα φανεί. Η τελευταία μας ελπίδα όταν από πουθενά αλλού δεν θα έχει λεφτά. Ο αποπροσανατολισμένος "καπιτάλας". Ο ιδανικός αυτόχειρ.

Δεδομένου ότι το υποείδος αυτό δεν απαντά πουθενά αλλού στον κόσμο, το ενδιαφέρον για την εμφάνισή του στην προ της απογείωσης Ελλάδα κορυφώνεται. 


Δημιουργεί δε εύλογη αμηχανία, έως και ανησυχία, σε όλα τα άλλα υποείδη επενδυτών. Ποιος είναι επιτέλους αυτός ο τύπος και τι γυρεύει; Ποιες ευκαιρίες βλέπει εκεί όπου όποιος μπορεί να πάρει των ομματιών του και να εξαφανιστεί το κάνει χωρίς δεύτερη σκέψη; Τι μπορεί να κερδίσει χάνοντας; Τι μπορεί να υποκρύπτει η τόσο προφανής απουσία λογικής που καθορίζει τις επιλογές του; Μήπως είναι βαλτός; Μήπως είναι "ταξικός αποστάτης", όπως είπε κάποια ψυχή που τώρα περιπλανιέται ανάμεσα στις μπανανιές του Εκουαδόρ; 


 Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, βέβαια, πλην όμως τίποτε δεν αποκλείει τίποτε σε τούτη τη ζωή. Ακόμη και την κατασκευή επενδυτών από την επαναστατική δυναμική.