ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ και ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Δάκρυα χαράς ελέω ντόπινγκ

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Toυ ΚΩΣΤΑ ΛΕΟΝΤΑΡΙΔΗ

Από την αναβίωσή τους  (Αθήνα,1896) οι Ολυμπιακοί Αγώνες ματαιώθηκαν τρεις φορές λόγω κοσμογονικών, ερήμην της Θείας Πρόνοιας, γεγονότων: 

Το 1916, μεσούντος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το 1940 και το 1944 όταν μαινόταν ο Β΄ Παγκόσμιος, ενώ μετά τη λήξη του φιλοξενήθηκαν στο στρατηγείο της νίκης (Λονδίνο,1948). 

Το σκηνικό διοργάνωσής τους στο Βερολίνο το 1936 έπεισε ολίγους υποψιασμένους για τις κεκαλυμμένες, εφ’ όλης της ύλης, προθέσεις των ναζί. Ενα χρόνο νωρίτερα, ο ιθύνων νους της Αναβίωσης, βαρώνος Πιερ ντε Κουμπερτέν, θυμοσοφούσε φωναχτά: «Το να ζητάς από τους λαούς του κόσμου να αγαπούν ο ένας τον άλλο είναι παιδιάστικο». 

 Τα φερτά υλικά με τα οποία αρδεύονται οι Αγώνες είναι η (για γέλια και κλάματα) θεατρική υπακοή στο αρχαίο πνεύμα αθάνατο, ο εξωραϊσμός, το συμφιλιωτικό πνεύμα αμιλλώμενων μέσω του Citius, Altius, Fortius. Βεβαίως και η χρήση θαυματοποιών ουσιών, το μπόλιασμα του αίματος, ο σκοπός που αγιάζει τα μέσα. Καλή και άγια η στέψη από την καλλιστέφανο αγριελιά, αλλά η δόξα και το χρήμα ήταν διαχρονικά οι πιο σταθερές αξίες. 

Η συμβολική κατεδάφιση μέρους των τειχών της πόλης, η θριαμβευτική είσοδος πάνω σε λαμπρό τέθριππο άρμα και η αφειδώλευτη οικονομική ενίσχυση του ολυμπιονίκη συμπεριλαμβάνονταν στο τελετουργικό. Οι νικητές γίνονταν πρότυπα των νεότερων όπως και σήμερα.  

«Η άλλη Ελλάδα» δεν συμφωνούμε παπαγαλιστί χρόνια τώρα μετά τις απανωτές, πολλές αναπάντεχες, κάποιες κατόπιν πεταμένες στον Καιάδα της μνήμης, νίκες αθλητών μας; 

 Μην το ξεχνάμε. Από τους ελληνιστικούς χρόνους, οι δωροδοκίες, ο ανηλεής επαγγελματισμός διέσυραν το αθάνατο πνεύμα έως ότου ο χριστιανισμός σταύρωσε το ρακένδυτο ολυμπιακό ιδεώδες.

(...) Η Βραζιλία, χώρα χειμαζόμενη οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά, λαμπρύνεται και διοργανώνει τους Αγώνες.  

Ως γνωστόν, συναπαρτίζει με τη Ρωσία, την Κίνα, την Ινδία και τη Νότιο Αφρική την ομάδα BRICS (αρκτικόλεξο), αθροιστικά μια πληθυσμιακή υπερδύναμη που φιλοδόξησε να ταράξει τα παγκόσμια θέσφατα.

 Πολιτική και Ολυμπιακοί Αγώνες συμπλέκονται. Θυμίζω δύο κορυφαία μποϊκοτάζ: των Αγώνων της Μόσχας το 1980 από τις ΗΠΑ και δυτικές χώρες, με όχημα διαμαρτυρίας την εισβολή της ΕΣΣΔ στο Αφγανιστάν, και τα αντίποινα στους Αγώνες του Λος Αντζελες, το 1984, από τη Μόσχα και κράτη-δορυφόρους της.  

Η νυν απόφαση αποκλεισμού της ομάδας στίβου της Ρωσίας από τους Αγώνες στο Ρίο προκάλεσε ιαχές Ψυχρού Πολέμου με υπερόπλο το ντόπινγκ. Πολλοί καταχειροκρότησαν το ιστορικό, γενναίο άλμα προς την κάθαρση· άλλοι κάνουν λόγο για διπλωματικά στοχευμένη, πομπώδη καταδίκη δικαίων και αδίκων. 

Κοινός τόπος: 

Ξεσκεπάζονται συνεχώς θριαμβευτές μπαγαπόντηδες, αλλά είναι αμέτρητος ο αριθμός, παραμένουν αζύγιστα τα κάλπικα μετάλλια που κατασυγκίνησαν και έκαναν εθνικά περήφανους λαούς όλου του κόσμου που συνυπογράφουν το ευ αγωνίζεσθαι. 

Κρουνοί δακρύων χαράς έχουν χυθεί λόγω ντόπινγκ.