ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ - ΙΣΛΑΜΟΦΑΣΙΣΜΟΣ - ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Η μαντίλα, το ντόπινγκ και τα όρια

Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

Χειραφέτηση ή εξευτελισμός; 

Αν δεν με απατά η μνήμη μου, πρώτη φορά είδα αθλήτριες να αγωνίζονται στους Ολυμπιακούς Αγώνες με μαντίλα. 

Σε τι διαφέρουν αυτές οι αθλήτριες από τις υπόλοιπες μουσουλμάνες που αγωνίζονται με τη λεγομένη «αθλητική περιβολή»; 

Εκπροσωπούν τη χειραφέτηση του Ισλάμ; Ή μήπως κάποιοι αποφάσισαν να μετατρέψουν τους αγώνες σε εργαλείο προπαγάνδας;  

Κι αν τα μεγέθη είναι διαφορετικά δεν μπορεί να μην πάει ο νους σου στον τρόπο με τον οποίον αξιοποίησε ο Γκέμπελς τους Ολυμπιακούς του Βερολίνου για να αναδείξει την ανωτερότητα της Αρίας Φυλής.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. 

Το λεγόμενον «Ολυμπιακό πνεύμα» αποθεώνει τις δυνατότητες του ανθρώπινου σώματος. Υπό την επίβλεψη του Ολυμπίου Διός. Οι αρχαίοι θεοί δεν ήσαν δημιουργοί. Ησαν διαχειριστές της ανθρώπινης κατάστασης, τελειότερο προϊόν της οποίας, πάντα κατά τους αρχαίους ημών, ήταν το γυμνό ανδρικό σώμα. Δεν είναι τυχαίο ότι το γυναικείο γυμνό στην αρχαία γλυπτική είναι πολύ μεταγενέστερο του ανδρικού. Οι δυνατότητες του σώματος δεν σχετίζονταν πάντα με την αισθητική αρτιότητα. Είναι γνωστή η ιστορία του πυγμάχου εκείνου του οποίου το πρόσωπο παραμορφώθηκε με αποτέλεσμα να μην τον αναγνωρίσουν και ο αδελφός του να καταχραστεί το μερίδιο της πατρικής τους περιουσίας.

Ο αθλητής δεν εγκαταλείπει τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις όταν αγωνίζεται. Ούτε τις ιδεολογικές του, ούτε τις πολιτικές του πεποιθήσεις. Ο Πετρούνιας έκανε τον σταυρό του πριν αγωνιστεί. Οταν όμως αγωνίζεται είναι μόνος του, με τη θέλησή του, το ταλέντο του και τις ικανότητες του σώματός του. Αυτά κρίνουν τις επιδόσεις του, και γι’ αυτόν τον λόγο απαγορεύεται και το ντόπινγκ. Αλλιώς θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει πως και η χημεία, ως κατάκτηση του πολιτισμού μας, συμμετέχει κι αυτή στις δυνατότητες του ανθρωπίνου σώματος. Η μαντίλα είναι ένα κάτι σαν θρησκευτικό ντοπάρισμα το οποίο νοθεύει το ολυμπιακό «πνεύμα».

Θα αναρωτηθείτε βέβαια, και δικαίως...

ποιο είναι το «πνεύμα» που επικαλούμαι. 

Τι σχέση έχει η μεγάλη αυτή γιορτή των χορηγών και των διαφημιστών, όχι μόνον με τους αρχαίους αγώνες, αλλά και με αυτούς όπου πρωταγωνιστούσαν ο Ζάτοπεκ, με το ιδιόμορφο στυλ, η ο Αμπέμπε Μπεκίλα, όταν τερμάτιζε πρώτος και ξυπόλυτος στην Αψίδα του Κωνσταντίνου, στη Ρώμη το 1960; 

 Ελάχιστη ή μακρινή. Θα το παραδεχθώ. Ομως και σ’ αυτό το σημείο, όπως και παντού, όλα είναι ζήτημα ορίων.