ΚΟΙΝΩΝΙΑ και ΠΟΛΙΤΙΚΗ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Η Άννα, η Γιάννα και πολιτικοί μας τενεκέδες - Η ανεκτίμητη αξία του πείσματος και της ικανότητας του "ενός" στο κωλοχανείο των άχρηστων Μαυρογιαλούρων...

Του Γιώργου Λακόπουλου 

Εδώ και 12 χρόνια η 13η Αυγούστου είναι μέρα χαρμολύπης.  Η συλλογική μνήμη ανασύρει τον ελληνικό θρίαμβο των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Η επιστροφή στη μαγική  βραδιά της τελετής των εγκαινίων και το 15νθήμερο που επακολούθησε παραπέμπει σε μια άλλη Ελλάδα.  Πειθαρχημένη αισιόδοξη και ικανή να πετύχει τους στόχους της.  

Αμέσως μετά ο ενθουσιασμός δίνει τη θέση του στην απογοήτευση και την οργή, γιατί  εκείνη η επιτυχία έμεινε ανεκμετάλλευτη. Σαν  να κερδίσαμε τον πρώτο λαχνό και δεν  πήγαμε να εισπράξουμε τα κέρδη.

Η ελληνική επιτυχία του 2004  έχει στην ούγια το όνομα της Γιάννας Αγγελοπούλου. Χωρίς την αποφασιστική συμβολή της το  1997, στη φάση της διεκδίκησης,  η επιδίωξη των κυβερνήσεων  Παπανδρέου - Σημίτη να φέρουν στην Αθήνα τους Αγώνες δεν θα είχε αίσιο τέλος. Και χωρίς  την προσωπική παρουσία της μετά το 2000,  η χώρα δεν θα τα κατάφερνε. 

Η Αγγελοπούλου δεν  πέτυχε απλώς να  διεκπεραιώσει  την πιο πολύπλοκη διοργάνωση του πλανήτη, με  πανθομολογούμενη επιτυχία, αλλά κάτι περισσότερο. Να θέσει σε εφαρμογή το πιο αποτελεσματικό σύστημα μάνατζμεντ  που είχε  ποτέ η  ελληνική διοίκηση και να βγάλει από την ελληνική κοινωνία τα καλύτερα στοιχεία της, με το κίνημα του εθελοντισμού και τη συνειδητοποιημένη συμμέτοχη των πολιτών στη διασφάλιση της οργανωτικής επιτυχίας.

Γιατί  μετά τον θρίαμβο οι κυβερνήσεις εγκατέλειψαν το όφελος της ελληνικής Ολυμπιάδας, είναι μια μεγάλη συζήτηση που αφορά κυρίως την παθογένεια του εγχώριου πολιτικού συστήματος και  των επιχειρηματιών που το διαβρώνουν.  

Στην ίδια παθογένεια οφείλεται και η προπαγάνδα –στην οποία πρωτοστατούσαν και  παράγοντες της σημερινής κυβέρνησης–  για  δήθεν  βλάβη της χώρας από  τη διοργάνωση  των πιο επιτυχημένων Αγώνων, ίσως όλων των εποχών.

Η εμπεριστατωμένη μελέτη του ΙΟΒΕ  το 2014, υπό τον καθηγητή Νίκο Βέττα, διέλυσε αυτούς τους μύθους και κατέδειξε ότι το αποτύπωμα  της ολυμπιακής διαδικασίας στη χώρα ήταν θετικό. Με κάποιες από τις ευεργετικές συνέπειες της να είναι εμφανείς ακόμη, όπως πχ  η αρτιότητα των υποδομών γενικής χρήσης.

Την εικόνα σκιάζει η εγκατάλειψη αυτών των συνεπειών:  

Aπό τις ολυμπιακές εγκαταστάσεις  που ρημάζουν μέχρι την τεχνογνωσία που  αποκτήθηκε και δεν αξιοποιήθηκε πότε στο κράτος.

Χρειάστηκαν 12 χρόνια για να φτάσουμε  από την Γιάννα Αγγελοπούλου στην Άννα Κορακάκη. Δηλαδή σε μια συλλογική ανάταση, αποκλειστικά χάρη στο πείσμα ενός ανθρώπου.

Οι εμετικές  δηλώσεις της πολιτικής ηγεσίας αυτές τις ημέρες...

 σκιάζουν την επιτυχία της 20χρονης από τη Δράμα. Επικεφαλής κομμάτων που δεν έχουν κάνει το παραμικρό για να στηρίξουν τους αθλούμενους νέους συναγωνίζονται ο ένας τον άλλον σε γλοιώδη συγχαρητήρια σε  μια κοπέλα για την όποια ούτε ενδιαφέρθηκαν ούτε πρόκειται να ενδιαφέρουν  στο μέλλον.

Οι Ολυμπιακοί άθλοι της  Ελλάδας, είτε πρόκειται για το έπος της διοργάνωσης Ολυμπιακών Αγώνων όπως συνέβη με τη Γιάννα,  είτε πρόκειται για την  ατομική κατάκτηση μιας ολυμπιακής κορυφής όπως πέτυχε η Άννα,  αξιοποιούνται από την πολιτική  τάξη για  την προβολή της μόνο. 

Μετά,  όπως θα έλεγε ο Αμερικανός συγγραφέας Γκορ Βιντάλ: "Ένας άθλος δεν μένει ποτέ ατιμώρητος".