1) Ισχύει ακόμα η αντίθεση μεταξύ πολιτικών και στρατιωτικών:Οι πολιτικοί της Αθήνας έχουν για αντίπαλο τις Κοινότητες των Ελλήνων.
Χαρακτηριστικό των Αθηναίων πολιτικών είναι η εμμονή στο κόμμα-φατρία αντί του απρόσωπου, όπου οι κοινοβουλευτικοί εκπροσωπούν τον λαό.
Oι βουλευτές δουλεύουν επαγγελματικά για ίδια συμφέροντα και πάνω από όλα είναι υπηρέτες στο κόμμα-συμπεθεριό.
Ο μόνος πολιτικός που αγαπούσε ολόκληρη την Ελλάδα, ο Ιωάννης Καποδίστριας, συμβούλευε τους εξεγερμένους Ρωμιούς να παρουσιάζονται ενώπιον των Δυτικών ΣΑΝ ΝΑ στοχεύουν σε «έθνος-κράτος» προκειμένου να αποκτήσουν την εύνοιά τους, όχι και να το πραγματώσουν. Ήταν πολύ σαφής: μόνο και μόνο για την ικανοποίησή των Μεγάλων Δυνάμεων να εμφανίζεται πως υπάρχει μια «ισχυρή κεντρική κυβέρνηση». Η κυβέρνηση των Ελλήνων δεν μπορεί παρά να στηρίζεται στις τοπικές διοικήσεις!
2) Το γεγονός ότι μας κυβερνούν «ολίγιστοι και μοιραίοι» οφείλεται στη διεθνή περιγραφή των καθηκόντων τους: δεν προβλέπεται θέση Κυβερνήτη. Τον Καποδίστρια μπορεί να τον δολοφόνησαν ελληνικά χέρια αλλά η θανατική καταδίκη του είχε αποφασιστεί από τις Δυνάμεις.
Εδώ και 200 χρόνια, οι σχέσεις μεταξύ κρατών ως δυναμική Power επέβαλαν, μαζί με τον περιορισμό των εθνών σε γεωγραφική επικράτεια, τον περιορισμό της εξουσίας των «πρώτων υπουργών». Απροκάλυπτα, ένας Μπάιντεν δεν είναι παρά ο επικεφαλής μιας Administration.
Την εποχή της Επανάστασης, σε αντίθεση με τους στρατιωτικούς που είχαν όραμα, οι πολιτικοί, όπως ο Μαυροκορδάτος, δεν είχαν. Είχαν μόνο τακτικούς στόχους. Το ίδιο και σήμερα, δεν μπορεί κανείς να περιμένει ούτε καν τους «οραματικούς στόχους» μιας αποτελεσματικής «επιχειρηματική κουλτούρας».
3) Η λεγόμενη Μεταπολίτευση αποτελεί την εκδήλωση ενός περαιτέρω περιορισμού της εξουσίας των κομματαρχών. Έτσι, στα καθ’ ημάς οι κομματάρχες θυμήθηκαν την παλιά τέχνη του κοτζαμπάση. Οι «αντιπρέσβεις» του καιρού της Επανάστασης έγιναν πρέσβεις με τον ισχυρό ρόλο της τουρκικής πρεσβείας στην Θράκη
Σε διεθνές ανταγωνιστικό-αγγλοσαξονικό περιβάλλον Power (= «πόλεμος απάντων έναντι των πάντων») η μικρή Ελλάς δεν μπορεί παρά να τελεί υπό κηδεμονία. Η «ανεξαρτησία» (χωρίς «κυριαρχία») μας χορηγήθηκε με τον όρο να υπάρχουμε σαν θνησιγενές προτεκτοράτο (ούτε καν όπως υπήρξαν τα Ιόνια νησιά). Οι προστάτες, από το επίπεδο των ιερόδουλων μέχρι το επίπεδο του έθνους, κάνουν την ίδια δουλειά.
Η «ανεξαρτησία» μας...
έχει ακόμα το νόημα της απελευθέρωσης από τον έλεγχο ΜΙΑΣ Δύναμης (της Τουρκίας), όχι και από τον έλεγχο των μεγάλων Δυνάμεων ΜΑΖΙ. Και ενώ η Τουρκία δεν έπαψε ποτέ να θεωρείται Δύναμη, στη χώρα μας δεν επετράπη ποτέ να αποκτήσει Δύναμη, οικονομική-γεωγραφική-στρατιωτική.
Στην πρώτη και τελευταία περίπτωση που αποκτήσαμε Κυβερνήτη, οι Δυνάμεις κατέγραψαν ΜΕ ΚΑΘΕ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ τον Μηχανισμό Επικυριαρχίας για να ισχύει ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ με τον κρατικό μηχανισμό
Μετά τον Καποδίστδρια, το ελληνικό κράτος έγινε πάλι……Nτεβλέτι:
Οι πρωθυπουργοί μας διαθέτουν απλώς μια «σημαντική ανεξαρτησία» από την Δύναμη όπως ο Μεγάλος Βεζίρης από τον σουλτάνο…
Οι υπουργοί μας δεν είναι παρά πασάδες και βοεβόδες.
Οι βουλευτές είναι προεστοί-προύχοντες.
Αλλά και η εκκλησιαστική εξουσία επιμένει να διατηρεί την αρχηγία του ελληνικού έθνους-μιλέτ.
(Για λεπτομέρειες της «πολιτικής» ως τρόπου βιοπορισμού με συνεννοήσεις κάτω από το τραπέζι και ανατολίτικο μπαχτσίσι, βλ. τη μελέτη του Τζων Πετρόπουλου για την εξέλιξη των ελληνικών κομμάτων: Πολιτική και Συγκρότηση Κράτους στο Ελληνικό Βασίλειο).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου