Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ
Επρόκειτο ουσιαστικά για μια αρκετά τολμηρή παραλλαγή της πασίγνωστης «Χριστουγεννιάτικης Ιστορίας» του Ντίκενς, προσαρμοσμένη στα ελληνικά –ακριβέστερα, στα πελοποννησιακά– δεδομένα: αντί για Χριστούγεννα είχαμε Πάσχα, αντί για κουτσό παιδάκι είχαμε γριούλα που κοντεύει να τα εκατοστήσει και, τέλος, αντί για το πνεύμα των Χριστουγέννων είχαμε τον Προκόπη Παυλόπουλο αυτοπροσώπως στον ρόλο του «ανέσπερου φωτός του Πάσχα», όπως θα έλεγε και ο ίδιος, στην εκκλησιαστική γλώσσα που τη μιλάει με ευχέρεια μητροπολίτη.
Οπωσδήποτε ήταν ευχάριστο ότι είχε αίσιο τέλος το δράμα της «γιαγιάς με τα τερλίκια», με την ακύρωση του προστίμου των 2.700 ευρώ που της είχε επιβληθεί, επειδή δεν είχε ανοίξει βιβλία στην εφορία για να πουλάει τα τερλίκια στη λαϊκή. (Ομολογουμένως, ποτέ δεν κατάλαβα τι είναι τα περί ων ο λόγος τερλίκια, αλλά δεν πειράζει. Λίγο μυστήριο, στη σωστή δόση, ποτέ δεν βλάπτει…). Ευτυχής κατάληξη για όλες τις πλευρές, όχι μόνο για την άτυχη γυναίκα που ταλαιπωρήθηκε και διασύρθηκε. Διότι ήταν βαθιά προκλητικό να βλέπεις το κράτος που αδιαφορεί, λ.χ., για την ανεξέλεγκτη διασπορά της χρήσης των μολότοφ, που πέφτουν πια σαν τις τρακατρούκες, να εξαντλεί τη σχολαστικότητα στην εφαρμογή του νόμου, για την περίπτωση μιας γυναίκας 90 ετών, η οποία πουλάει τερλίκια χωρίς απόδειξη. (Στο κάτω κάτω, μολονότι όπως είπα δεν έχω καταλάβει τι είναι τα τερλίκια, υποθέτω ότι δεν πρέπει να είναι επικίνδυνα για τη δημόσια υγεία. Αλλιώς δεν θα τα έβρισκες στις λαϊκές. Κάτι θα είχε γραφεί στην αντίθετη περίπτωση από εκείνους που ξέρουν τι είναι τα τερλίκια…).
Η ακύρωση του προστίμου της «γιαγιάς με τα τερλίκια» ήταν το θαύμα του Πάσχα, με σκηνοθέτη και ερμηνευτή στον βασικό ρόλο τον Προκόπη Παυλόπουλο. Η υπόθεση του έργου συνοπτικά: Ο Πρόεδρος κάλεσε στο γραφείο τον Γ. Πιτσιλή της ΑΑΔΕ, του τράβηξε ένα ωραίο κήρυγμα από άμβωνος περί αλληλεγγύης και ανθρωπιάς, Ελληνισμού, Χριστού, Ορθοδοξίας και δεν ξέρω τι άλλο. Ακολούθως, ο Γ. Πιτσιλής μεταβαίνει επί τόπου στην αρμόδια για το πρόστιμο εφορία, επαναλαμβάνει στους εκεί ιθύνοντες το κήρυγμα (με δικά του λόγια, για να δείξει ότι το εμπέδωσε) και έτσι το πρόστιμο διαγράφεται. Ολο αυτό, δε, ενώ τα θεία πάθη (τα ίδια κάθε χρόνο, ποτέ καμιά παραλλαγή, κανείς αυτοσχεδιασμός…) εκτυλίσσονται στο βάθος.
Φοβάμαι ότι το ανάλαφρο ύφος μου μπορεί να παρεξηγηθεί, ενώ ο σκοπός μου είναι όχι μόνο να επαινέσω την πρωτοβουλία του Προέδρου της Δημοκρατίας, αλλά να προτείνω και τη θεσμοθέτησή της υπό συγκεκριμένη μορφή. Επιτρέψτε μου, λοιπόν, να πιάσω το θέμα από την αρχή. Παρότι αποδίδεται σε διαφόρους, ήταν μάλλον ο Μπέντζαμιν Φράνκλιν εκείνος που είπε –ακριβέστερα, έγραψε σε επιστολή του– ότι το μόνο βέβαιο σε αυτή τη ζωή είναι ο θάνατος και οι φόροι. Αλλά ο μακάβριος συσχετισμός δεν έχει ανάγκη υπεράσπισης από το κύρος της αυθεντίας του Φρανκλίνου. Η ίδια η «γιαγιά με τα τερλίκια» συνέδεσε τα δύο, όταν είπε ότι τα μόνα λεφτά που έχει για να πληρώσει το πρόστιμο της εφορίας είναι το ποσόν που έχει βάλει στην άκρη για την κηδεία της. Αρα, καλώς συνδέουμε τις δύο βεβαιότητες.
Στην Ελλάδα θανατική ποινή δεν έχουμε – και αν είχαμε δεν θα εφαρμοζόταν, οπότε ένα και το αυτό. Εχουμε όμως φόρους και η εφορία στην Ελλάδα είναι απρόβλεπτη, σατανική, παράλογη, σαδιστική και άπληστη. Γιατί, λοιπόν, να μην ξεκινήσει ο νυν Πρόεδρος της Δημοκρατίας μια ωραία παράδοση, κατά την οποία κάθε Πάσχα ο αρχηγός του κράτους θα επιλέγει, με κριτήρια της αρεσκείας του, μια περίπτωση παράλογου προστίμου της εφορίας και θα το διαγράφει;
Οπως ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, όταν στη γιορτή των Ευχαριστιών του φέρνουν στον κήπο εκατό γαλοπούλες, για να χαρίσει εκείνος τη ζωή σε μία από αυτές.
Στο κάτω κάτω...
ο Φρανκλίνος που πρώτος συνέδεσε τις βεβαιότητες του θανάτου και των φόρων, ήταν Αμερικανός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου