Η διαχείριση του μεταναστευτικού είναι σαν τη διαχείριση των πυρκαγιών.
Τις πυρκαγιές τις θυμόμαστε κάθε καλοκαίρι, είτε στην αρχή της αντιπυρικής περιόδου είτε όταν οι φλόγες καταπιούν μερικές ακόμη χιλιάδες στρέμματα της έρημης χώρας. Το Μάτι εξαιρείται. Ηταν μια ανθρωποθυσία στον βωμό του ασυνάρτητου κράτους, την οποία, όσο κι αν την εξορκίζουμε, θα συνεχίσει να μας στοιχειώνει για χρόνια.
Το μεταναστευτικό το θυμόμαστε όποτε είναι σε έξαρση οι ροές κι όποτε η χώρα διασύρεται επειδή κάποιος ξένος δημοσιογράφος αποκαλύπτει όσα συμβαίνουν στην ανθρώπινη χωματερή της Μόριας, επίτευγμα του προοδευτικού ανθρωπισμού μας.
Η καθημερινότητά του περνάει απαρατήρητη. Δεν αξίζει τον κόπο να ασχοληθεί κανείς με το μαχαίρωμα του οποίου υπήρξα αυτόπτης μάρτυς τις προάλλες επί της οδού Αριστοτέλους στη μία και μισή το μεσημέρι. Τι συνέβη; Τίποτε σπουδαίο. Δυο Αφγανοί τσακώθηκαν, ο ένας έβγαλε μαχαίρι και χτύπησε τον άλλον. Συμβαίνουν αυτά. Ευτυχώς το ασθενοφόρο δεν άργησε. Στο απέναντι πεζοδρόμιο, η πλατεία Βικτωρίας ήταν γεμάτη, όπως κάθε μέρα, από γυναίκες, άνδρες και παιδιά που περνούν τις μέρες τους περιμένοντας. Τι περιμένουν κανείς δεν ξέρει. Πάντως δεν περιμένουν δουλειά. Μάλλον το άνοιγμα των συνόρων, όπως τις προάλλες που κατέκλυσαν τον σταθμό Λαρίσης, επειδή κυκλοφόρησε η φήμη. Περιμένουν και τη νύχτα για να επιστρέψουν στα διαμερίσματα που τους έχουν παραχωρήσει οι ΜΚΟ. Αλήθεια πόσα διαμερίσματα διαχειρίζονται οι ΜΚΟ, κύριε δήμαρχε; Και σε ποιες περιοχές της Αθήνας;
Τις προάλλες, ο κ. Μπακογιάννης παραδέχθηκε ότι το 6ο διαμέρισμα έχει σηκώσει όλο το βάρος του προβλήματος. Σε ερώτηση κατοίκου απάντησε πως όχι δεν θα φύγουν οι υπάρχοντες, απλώς θα δημιουργηθούν τόποι φιλοξενίας και σε άλλες συνοικίες. Οταν δε είπε ότι θα βάλει τον δάκτυλον εις τον τύπον των ήλων, κατέφυγε σε μια λυρική αποστροφή: «Πώς θα φωτίσουμε τις μαύρες τρύπες στις γειτονιές της Αθήνας». Υποθέτω ότι δεν αναφερόταν σε λαμπτήρες, αλλά σε κάτι υψηλότερον.
Ο κ. Γερουλάνος, από την άλλη, μας πληροφόρησε ότι «Αθηναίος είναι κάθε άνθρωπος που έχει επιλέξει να ζει και να μεγαλώνει τα παιδιά του στην Αθήνα». Μόνον έτσι θα επιτευχθεί η «κοινωνική συνοχή» – κατάλληλο θέμα για έκθεση ιδεών. Και τι γίνεται με όσους δεν την επέλεξαν αλλά βρέθηκαν εδώ χωρίς καν να ξέρουν πού βρέθηκαν και το μόνο που θέλουν είναι να φύγουν;
Τους προβιβάσαμε από λαθρομετανάστες σε «παράτυπους», σαν τους πρωτόγονους που πίστευαν στη μαγική δύναμη των λέξεων.
Ομως...
η μοίρα τους δεν άλλαξε, όπως και δεν αλλάζει η μοίρα των κατοίκων του κέντρου.
Κανείς δεν περιμένει θαύματα στο άσυλο της ασυναρτησίας που ακούει στο όνομα Αθήνα.
Τι θα γίνει λοιπόν με τους λαθρομετανάστες, κ. δήμαρχε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου