Ο εξορθολογισμός ως εθνική ταπείνωση

Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ

«Μεταξύ της εθνικής ταπείνωσης και της χρεοκοπίας, θα επιλέξουμε το δεύτερο», δήλωσε προσφάτως βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, με σοβαροφάνεια ασυνήθιστη για την περίπτωσή του, ίσως όμως δικαιολογημένη εκ του λόγου ότι ήταν η πρώτη φορά που δοκίμαζε έναν νέο ρόλο, ξεφεύγοντας από την κωμική παράδοση την οποία επί χρόνια διακονεί, με σεμνότητα και όχι τελείως ασήμαντες επιδόσεις, στην πολιτική σκηνή.

Δεν αμφιβάλλω ότι πολλοί συμπολίτες μας θα συμφωνούσαν με την επιλογή που κάνει ο βουλευτής στο δίλημμα το οποίο θέτει - ενδεχομένως και ο γράφων. Υπό μία απαραίτητη προϋπόθεση όμως: ότι η σημασία των λέξεων που χρησιμοποιεί ανταποκρίνεται την πραγματικότητα την οποία περιγράφουν.  

Εθνική ταπείνωση, όπως την καταλαβαίνω εγώ, θα ήταν, φέρ’ ειπείν, κάτι ανάλογο της περιπέτειας του 1897. (Παρεμπιπτόντως, για την ήττα του 1897, συνήθως προτιμούμε, αν το έχετε προσέξει, τον βολικό όρο «περιπέτεια», διότι υπαινίσσεται το ακαταλόγιστο της νεότητας και, επομένως, κατά κάποιο τρόπο δικαιολογεί το φιάσκο...) Αν, δηλαδή, είχαμε ηττηθεί σε έναν επιθετικό πόλεμο και είχε χρειασθεί η αγαθή παρέμβαση των ξένων δυνάμεων, ώστε να πληρώσουμε την απερισκεψία μας μόνον με πολεμικές αποζημιώσεις και όχι με την απώλεια εδαφών, τότε, ναι! Αυτό θα ήταν μια εθνική ταπείνωση, από την οποία ίσως η χρεοκοπία να ήταν προτιμότερη. (Μολονότι, στο συγκεκριμένο ιστορικό παράδειγμα, εθνική ταπείνωση και οικονομική κατάρρευση είναι άρρηκτα συνυφασμένες, αφού η χρεοκοπία είχε προηγηθεί το 1893 και η επιβολή του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου ήλθε ως αποτέλεσμα της ήττας του 1897...)

Σήμερα όμως για ποια εθνική ταπείνωση μιλάμε; Αν καταλαβαίνω καλά, ο βουλευτικός «στόμας» που αμόλησε την κοτσάνα για την οποία συζητούμε, αλλά και πολλοί άλλοι υπερήφανοι Ελληναράδες που δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους, εννοούν ως εθνική ταπείνωση την αφόρητη πίεση (είτε με απειλές που διατυπώνονται πίσω από κλειστές πόρτες είτε με τις εξευτελιστικές λοιδορίες του διεθνούς Τύπου εις βάρος της χώρας), ώστε να περιορίσουμε τις δαπάνες του κράτους μας στα όρια των δυνατοτήτων μας: περί αυτού πρόκειται και τίποτε περισσότερο. 

Ομως αυτό δεν είναι κάτι το οποίο εμείς οι ίδιοι, ούτως ή άλλως, το οφείλουμε στον εαυτό μας; Υποχρέωση έναντι του εαυτού μας δεν είναι να συμμαζέψουμε ένα Δημόσιο που χρηματοδοτεί τη σπατάλη του με δανεισμό και μάλιστα όταν δεν υπάρχει κανείς παλαβός τριγύρω για να μας δανείσει;

Συγχωρήστε με που θα αναφερθώ στα προσωπικά μου, αλλά έχοντας ήδη υποστεί σοβαρή μείωση των αποδοχών μου, εξαιτίας των αλλεπάλληλων φόρων, αντιλαμβάνομαι πάρα πολύ καλά ότι αυτό το συμμάζεμα είναι δυσάρεστο για τους περισσότερους από εμάς και πρόκειται να γίνει ακόμη οδυνηρότερο για τον καθένα μας - με την εξαίρεση, ασφαλώς, των λίγων πλουσίων. Επώδυνο είναι, αλλά εθνική ταπείνωση δεν είναι. Λοιπόν, ας αντιμετωπίσουμε ευθέως το πρόβλημα ότι ζούμε με περισσότερα από όσα βγάζουμε, ας εξετάσουμε μεταξύ μας πώς θα το διευθετήσουμε καλύτερα και δικαιότερα, αλλά ας μην κρυβόμαστε πίσω από λέξεις και μάλιστα εκείνες που αναφέρονται στον πατριωτισμό μας. Αν κάποιοι θεωρούν εθνική ταπείνωση την διεθνή πίεση για τον εξορθολογισμό της οικονομικής λειτουργίας του κράτους μας, τότε προφανώς θεωρούν εθνικό θρίαμβο τον παραλογισμό της αέναης χρηματοδότησης των ελλειμμάτων με δανεισμό. Εφόσον το εννοούμε αυτό και εκπέμπουμε προς τα έξω την εικόνα ότι αυτή η αντίληψη εκφράζει την πλειονότητα, τότε -επιτρέψτε μου- αλλά αξίζουμε να μας χαρακτηρίζουν οι ξένοι ως έθνος απατεώνων!

Εθνική ταπείνωση δεν είναι ο ισοσκελισμός δαπανών και εσόδων τον οποίον μας πιέζουν να κάνουμε. Είναι το ότι δεν τον κάνουμε εμείς με πρωτοβουλία μας και χρειάζεται να υφιστάμεθα τις σημερινές πιέσεις. Ταπείνωση είναι οι δεσμεύσεις που δίνουμε αφειδώς και μετά δεν τις τηρούμε, είναι οι παιδαριώδεις δικαιολογίες που σκαρφιζόμαστε για να κερδίζουμε χρόνο, είναι σε τελευταία ανάλυση η ανωριμότητά μας και η απροθυμία μας να σώσουμε εμάς τους ίδιους. Ταπείνωση είναι να γράφονται στον διεθνή Τύπο για τη χώρα σου αυτά που σήμερα διαβάζουμε για την Ελλάδα· και, όταν βρίσκεσαι στο εξωτερικό, να ντρέπεσαι να πεις ότι είσαι Ελληνας. Τα άλλα είναι κουτοπονηριά, ιδιοτέλεια και κοινή βλακεία, που μεταμφιέζονται σε πατριωτισμό.