EΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Του Μιχάλη Τσιντσίνη
Δυο χρόνια τώρα, αυτό μόνο έχουμε προσπαθήσει: να αποφύγουμε ό,τι αποφεύγεται. Κυνηγημένοι από την ανάγκη, τρέχουμε να περισώσουμε τα κομμάτια μας. Tον παλιό μισθό μας. Tον παλιό εαυτό μας.
Ομως, κάποτε η αποψίλωση φτάνει σε ένα τέλος. Η ασυνάρτητη ελληνική οικονομία θα αποσυντεθεί. Το κοντέρ θα μηδενιστεί. Και μετά τι;
Αυτό το μετά ελάχιστα έχει συζητηθεί. Ξέρουμε πια τι χώρα ήμασταν. Μας ξεσκέπασε η κρίση. Μας εξέθεσε το επίμονο βλέμμα των άλλων - οι μετρήσεις και τα επιτίμια των δανειστών. Ξέρουμε καλά τι αφήνουμε. Δεν ξέρουμε τι θέλουμε να γίνουμε.
Θα υποκύψουμε στον νεορομαντισμό, επιστρέφοντας στα χωριά και τα χωράφια μας;
Θα αφεθούμε στην παλιά ευκολία, σερβίροντας χωριάτικες σαλάτες σε παραθαλάσσιες ταβέρνες;
Θα στήσουμε ξανά μια χώρα - σκηνικό, ένα ταμπλό βιβάντ για την αναψυχή των Βορείων;
Θα πιστέψουμε στην επιχειρηματική μόδα, ξηλώνοντας αμπέλια και φυτεύοντας ηλιοσυλλέκτες;
Θα γίνουμε μήπως Ινδία με την καλή έννοια, ανακαλύπτoντας τη χρυσή φλέβα του λογισμικού;
Για την κοινωνία σήμερα δεν υπάρχει άλλο ερώτημα: τι θα απογίνει η χώρα που θα έχει απομείνει.
Οι πολιτικοί δεν φαίνεται να το σκέφτονται. Αντιθέτως. Προσποιούνται ότι η υποτίμηση μπορεί να αποτραπεί. Δεν μπορεί. Αγρίως ή συντεταγμένα, θα γίνουμε φτηνοί. Πρέπει μόνο να σκεφτούμε πού και πώς θα πουλάμε αύριο τη φτήνια μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου