ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΚΗΦΗΝΟΚΡΑΤΙΣΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΣΝΟΣ: Ο παλιός φωνόγραφος...

Του ΠΑΣΧΟΥ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗ

Εχουμε συνηθίσει σε αυτή τη χώρα να απαντάμε με κλάψα και φανταχτερές λέξεις σε κάθε πρόταση μεταρρύθμισης.  

Αυτό έγινε με τις προτάσεις για το ασφαλιστικό των σοσιαλδημοκρατών κ. Γιάννη Σπράου και Τάσου Γιαννίτση. Τα σχέδια πνίγηκαν στις κραυγές περί (φτου, κακά) ιδιωτικοποίησης, μέχρι που το κράτος χρεοκόπησε και μαζί του τα Ταμεία.  

Ζήσαμε την αποτυχία της κρατικής διαχείρισης, αλλά μυαλό δεν έβαλαν. 

Ετσι γίνεται τώρα και με την πρόταση της Επιτροπής Πισσαρίδη για την ελληνική οικονομία: ακόμη δεν την είδαν, «νεοφιλελεύθερη» την είπαν.

Για μία ακόμη φορά ανέβηκε στο γραμμόφωνο ο παλιός δίσκος. Αρχίσαμε να ακούμε τα ίδια και τα ίδια. Διαβάζουμε περί «Αρμαγεδδώνα» στα Ταμεία, περί τζόγου στις συντάξεις, περί ιδιωτικοποίησης της ασφάλισης. 

Οταν μιλούν περί «ιδιωτικοποίησης» εννοούν ότι οι ασφαλισμένοι (ιδιώτες) θα έχουν λόγο ποιοι και πώς θα επενδύουν τα λεφτά τους, στο επιπλέον, το επικουρικό κομμάτι της ασφάλισης.

Το περίεργο είναι ότι αυτοί που μιλούν για τους «κινδύνους» της ιδιωτικοποίησης είναι οι πρώτοι που γκρινιάζουν για τα αποτελέσματα της υπάρχουσας κρατικοποίησης της ασφάλισης, δηλαδή για τις επιλογές που έκαναν διαχρονικώς οι διορισμένες από τις κυβερνήσεις διοικήσεις στα ασφαλιστικά ταμεία. Είναι αλήθεια ότι αυτές οι διοικήσεις τα επένδυσαν σε πολλά σχήματα. Τα κατέθεσαν στην Τράπεζα της Ελλάδας με μικρό ρίσκο και μηδενικό επιτόκιο· τα επένδυσαν στο Χρηματιστήριο με μεγάλες αποδόσεις (για ένα διάστημα) και υψηλό ρίσκο· τα έβαλαν σε δομημένα ομόλογα το 2006-2007, που κατέληξε σε σκάνδαλο· τα τοποθέτησαν σε κρατικά ομόλογα χωρών που ήταν στο χείλος της χρεοκοπίας, όπως η Ελλάδα. «Πρώτα θα χρεοκοπήσει το κράτος και μετά τα ασφαλιστικά ταμεία», έλεγε ένας πρώην πρόεδρος της ΓΣΕΕ.  

Μέσα έπεσε, διότι στο τέλος της ημέρας το κράτος είναι που χρηματοδοτεί τα ασφαλιστικά ταμεία.
 
Επομένως, όσοι μιλούν περί «τζόγου» με τα χρήματα των ασφαλισμένων έχουν δίκιο, αλλά αυτό δεν είναι καινούργιο. Το έκανε και το κράτος και όχι μόνο το ελληνικό. Ολα τα ασφαλιστικά ταμεία, κρατικά και ιδιωτικά, δεν κρατούν τα λεφτά σε σεντούκια. Κάπου τα τοποθετούν και κάθε επένδυση έχει ένα βαθμό ρίσκου κι έναν βαθμό απόδοσης και αυτά κατά κανόνα είναι ευθέως ανάλογα. Η μόνη διαφορά με την κεφαλαιοποιητικού πυλώνα (της επικουρικής μόνο) ασφάλιση, είναι ότι ο ασφαλισμένος θα έχει το δικαίωμα να αποφασίζει ποιος και με τι βαθμό ρίσκου-απόδοσης θα διαχειρίζεται τα λεφτά του.  

Και το κυριότερο: 

Θα ξέρει πόσα λεφτά έβαλε και πόσα έχει. Αν δεν είναι ικανοποιημένος από το Ταμείο του, θα μπορεί να το αλλάζει.

Χρόνια τώρα γκρινιάζουμε (και δικαίως) για το ασφαλιστικό.  

Με τον πλήρη κρατικό έλεγχο των Ταμείων μας προκοπή δεν είδαμε. Δεν είναι καιρός πλέον να δοκιμάσουμε κάτι καινούργιο;