«Η δική σας και η δική μας δημοκρατία». Οπου ο
άξεστος λόγος του κ. Πολάκη αποκαλύπτει την αλήθεια χωρίς περιστροφές.
Αν μη τι άλλο, είναι ειλικρινής ο άνθρωπος. Δεν γουστάρει τίποτε άλλο
εκτός από το δικό του «εμείς». Τίποτε το περίεργο και ουδόλως πρωτότυπο.
Οι κουκουλοφόροι που καταστρέφουν περιουσίες και τρομοκρατούν τη δική
τους «δημοκρατία» υπηρετούν το δικό τους «εμείς». Ο συνδικαλιστής που
ταυτίζει τον λαό με τα μέλη του συνδικάτου του το ίδιο. Οι πάσης φύσεως
δικαιωματιστές το ίδιο.
Το πέρασμα από το «εγώ» στο «εμείς» το ψαρέψαμε από τον Μακρυγιάννη: «Ξέρετε πότε να λέγει ο καθείς εγώ; Οταν αγωνιστεί μόνος του, και φκιάσει ή χαλάσει, να λέγει “εγώ”. Οταν όμως αγωνίζονται πολλοί και φκιάνουν τότε να λέμε “εμείς”». Μήπως η συγγενής διαμαρτία της νεοελληνικής ύπαρξης; Ποιοι είμαστε «εμείς» που ξεσηκωθήκαμε κατά των Οθωμανών, χύσαμε το αίμα μας και κατακτήσαμε το δικαίωμα να διαχειριζόμαστε τις δικές μας τύχες;
Είμαστε χριστιανοί ορθόδοξοι, Γραικοί ή Ελληνες, καπεταναίοι ή Φαναριώτες, δυτικοί ή ανατολίτες, και αργότερα βενιζελικοί ή βασιλικοί, κομμουνιστές ή δημοκράτες, δεξιοί ή αριστεροί, μνημονιακοί ή αντιμνημονιακοί;
Μια κρίση ταυτότητας εις το διηνεκές της οποίας οι σπασμοί εξακολουθούν να ανεβάζουν τον πυρετό του ταλαιπωρημένου σώματος, παρότι αισίως κοντεύει να κλείσει διακόσια χρόνια ζωής. Το περίφημο γλωσσικό που δίχασε τις ελίτ οδηγήθηκε σε ακρότητες επειδή ήταν η έκφραση αυτής της κρίσης. Οι δημιουργοί, ποιητές ή συγγραφείς, δεν είχαν γλωσσικό πρόβλημα, γιατί αναλάμβαναν την ευθύνη του «εμείς» στο όνομα του δικού τους «εγώ».
Η μόνιμη αναζήτηση του «εμείς» θυμίζει τον Πόρθο στους Τρεις Σωματοφύλακες. Εχει ανάψει το φιτίλι και τρέχει πριν εκραγεί η δυναμίτιδα, όταν μια σκέψη τον σταματάει. «Πώς τρέχω; Βάζω το ένα πόδι μπροστά και αφήνω το άλλο πίσω;». Το αποτέλεσμα είναι ότι κοκαλώνει και η οροφή του υπογείου πέφτει στο κεφάλι του μετά την έκρηξη.
Πώς είναι δυνατόν να τρέξει ή, έστω, να περπατήσει μια κοινωνία που αναρωτιέται διαρκώς για την ταυτότητά της;
Ισως εκεί θα έπρεπε να αναζητήσουμε την αιτία της στασιμότητας. Για να καλύψει το υπαρξιακό κενό της καταφεύγει στην περίφημη παράδοση. Ομως η παράδοση δεν είναι αυταξία. Αποκτά την αξία της επειδή, περιγράφοντας τα όρια του «εμείς», επιτρέπει στην κοινωνία να επεξεργαστεί και να αφομοιώσει τις εμπειρίες του παρόντος, κοινώς να ζήσει.
Την περίοδο από το 1974 ώς σήμερα την ονομάσαμε «Μεταπολίτευση». Μάλλον δεν είναι τυχαία η μεταβατική σημασία του όρου, αυτό το μετά τη δικτατορία που όρισε το «εμείς» της δημοκρατίας. Θεωρήσαμε ότι δημοκρατία είναι μόνον ό,τι δεν είναι δικτατορία, και μάλιστα η συγκεκριμένη δικτατορία της επταετίας. Αυτήν τη δημοκρατία το κάθε «εμείς», κόμμα, συνδικάτο, ακόμη και τρομοκρατική οργάνωση, μπορούσε να το ερμηνεύει κατά βούληση, αρκεί να μην είχε σχέση με τη χούντα. Δημοκρατικά ήσαν και τα απολυταρχικά καθεστώτα του υπαρκτού σοσιαλισμού, δημοκρατικοί ο Κάστρο και ο Μαδούρο.
«Η δημοκρατία μας και η δημοκρατία σας», το δικό μας «εμείς» και το δικό σας «εμείς». Το παιδί του κακοφορμισμένου φολκλόρ, ο Πολάκης, είπε ό,τι δεν τολμάει να πει το αφεντικό του. Δεν ανήκουμε στον ίδιο κόσμο. Αλλη η δική σας δημοκρατία και άλλη η δική μας.
Αραγε ποια είναι η δική τους δημοκρατία;
Μάλλον αυτή που θεωρεί όλους τους πολίτες ίσους, αλλά μερικούς πιο ίσους από τους υπόλοιπους, όπως θα έλεγε και ο Οργουελ.
Η δημοκρατία δεν καταλύεται μόνον όταν τα τανκς βγουν στους δρόμους. Ούτε απειλείται από τον κακοήθη όγκο της Χρυσής Αυγής. Η δημοκρατία απειλείται όταν...
καταρρεύσει η κοινωνική συνοχή και όταν, αντί για πολίτες, ο καθένας με τη δική του ευθύνη πέσει στα χέρια των διαφόρων «εμείς». Είτε αυτά είναι πολιτικά κόμματα που την επικαλούνται είτε ομάδες που την ταυτίζουν με το δικό τους «εμείς».
Το επαναλαμβάνω: και οι μπαχαλάκηδες θεωρούν ότι έχουν τη δική τους δημοκρατία, που είναι άλλη από τη δική μας, και οι διάφοροι μαφιόζοι του υποκόσμου τη δική τους, και η ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ τη δική της.
Με την κατάρρευση της μεσαίας τάξης και ένα εκπαιδευτικό σύστημα που απαγορεύει την αποκατάστασή της, με τη μετανάστευση του πιο δυναμικού τμήματος της νέας γενιάς η ελληνική δημοκρατία κινδυνεύει να μείνει στα χέρια των διαφόρων «εμείς» που εκπροσωπούν οι Πολάκηδες. Κοινώς να διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη.
Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν για τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που εξακολουθούν να υπερασπίζονται το δημοκρατικό «εμείς» που υπερτερεί όλων των άλλων.
Το πέρασμα από το «εγώ» στο «εμείς» το ψαρέψαμε από τον Μακρυγιάννη: «Ξέρετε πότε να λέγει ο καθείς εγώ; Οταν αγωνιστεί μόνος του, και φκιάσει ή χαλάσει, να λέγει “εγώ”. Οταν όμως αγωνίζονται πολλοί και φκιάνουν τότε να λέμε “εμείς”». Μήπως η συγγενής διαμαρτία της νεοελληνικής ύπαρξης; Ποιοι είμαστε «εμείς» που ξεσηκωθήκαμε κατά των Οθωμανών, χύσαμε το αίμα μας και κατακτήσαμε το δικαίωμα να διαχειριζόμαστε τις δικές μας τύχες;
Είμαστε χριστιανοί ορθόδοξοι, Γραικοί ή Ελληνες, καπεταναίοι ή Φαναριώτες, δυτικοί ή ανατολίτες, και αργότερα βενιζελικοί ή βασιλικοί, κομμουνιστές ή δημοκράτες, δεξιοί ή αριστεροί, μνημονιακοί ή αντιμνημονιακοί;
Μια κρίση ταυτότητας εις το διηνεκές της οποίας οι σπασμοί εξακολουθούν να ανεβάζουν τον πυρετό του ταλαιπωρημένου σώματος, παρότι αισίως κοντεύει να κλείσει διακόσια χρόνια ζωής. Το περίφημο γλωσσικό που δίχασε τις ελίτ οδηγήθηκε σε ακρότητες επειδή ήταν η έκφραση αυτής της κρίσης. Οι δημιουργοί, ποιητές ή συγγραφείς, δεν είχαν γλωσσικό πρόβλημα, γιατί αναλάμβαναν την ευθύνη του «εμείς» στο όνομα του δικού τους «εγώ».
Η μόνιμη αναζήτηση του «εμείς» θυμίζει τον Πόρθο στους Τρεις Σωματοφύλακες. Εχει ανάψει το φιτίλι και τρέχει πριν εκραγεί η δυναμίτιδα, όταν μια σκέψη τον σταματάει. «Πώς τρέχω; Βάζω το ένα πόδι μπροστά και αφήνω το άλλο πίσω;». Το αποτέλεσμα είναι ότι κοκαλώνει και η οροφή του υπογείου πέφτει στο κεφάλι του μετά την έκρηξη.
Πώς είναι δυνατόν να τρέξει ή, έστω, να περπατήσει μια κοινωνία που αναρωτιέται διαρκώς για την ταυτότητά της;
Ισως εκεί θα έπρεπε να αναζητήσουμε την αιτία της στασιμότητας. Για να καλύψει το υπαρξιακό κενό της καταφεύγει στην περίφημη παράδοση. Ομως η παράδοση δεν είναι αυταξία. Αποκτά την αξία της επειδή, περιγράφοντας τα όρια του «εμείς», επιτρέπει στην κοινωνία να επεξεργαστεί και να αφομοιώσει τις εμπειρίες του παρόντος, κοινώς να ζήσει.
Την περίοδο από το 1974 ώς σήμερα την ονομάσαμε «Μεταπολίτευση». Μάλλον δεν είναι τυχαία η μεταβατική σημασία του όρου, αυτό το μετά τη δικτατορία που όρισε το «εμείς» της δημοκρατίας. Θεωρήσαμε ότι δημοκρατία είναι μόνον ό,τι δεν είναι δικτατορία, και μάλιστα η συγκεκριμένη δικτατορία της επταετίας. Αυτήν τη δημοκρατία το κάθε «εμείς», κόμμα, συνδικάτο, ακόμη και τρομοκρατική οργάνωση, μπορούσε να το ερμηνεύει κατά βούληση, αρκεί να μην είχε σχέση με τη χούντα. Δημοκρατικά ήσαν και τα απολυταρχικά καθεστώτα του υπαρκτού σοσιαλισμού, δημοκρατικοί ο Κάστρο και ο Μαδούρο.
«Η δημοκρατία μας και η δημοκρατία σας», το δικό μας «εμείς» και το δικό σας «εμείς». Το παιδί του κακοφορμισμένου φολκλόρ, ο Πολάκης, είπε ό,τι δεν τολμάει να πει το αφεντικό του. Δεν ανήκουμε στον ίδιο κόσμο. Αλλη η δική σας δημοκρατία και άλλη η δική μας.
Αραγε ποια είναι η δική τους δημοκρατία;
Μάλλον αυτή που θεωρεί όλους τους πολίτες ίσους, αλλά μερικούς πιο ίσους από τους υπόλοιπους, όπως θα έλεγε και ο Οργουελ.
Η δημοκρατία δεν καταλύεται μόνον όταν τα τανκς βγουν στους δρόμους. Ούτε απειλείται από τον κακοήθη όγκο της Χρυσής Αυγής. Η δημοκρατία απειλείται όταν...
καταρρεύσει η κοινωνική συνοχή και όταν, αντί για πολίτες, ο καθένας με τη δική του ευθύνη πέσει στα χέρια των διαφόρων «εμείς». Είτε αυτά είναι πολιτικά κόμματα που την επικαλούνται είτε ομάδες που την ταυτίζουν με το δικό τους «εμείς».
Το επαναλαμβάνω: και οι μπαχαλάκηδες θεωρούν ότι έχουν τη δική τους δημοκρατία, που είναι άλλη από τη δική μας, και οι διάφοροι μαφιόζοι του υποκόσμου τη δική τους, και η ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ τη δική της.
Με την κατάρρευση της μεσαίας τάξης και ένα εκπαιδευτικό σύστημα που απαγορεύει την αποκατάστασή της, με τη μετανάστευση του πιο δυναμικού τμήματος της νέας γενιάς η ελληνική δημοκρατία κινδυνεύει να μείνει στα χέρια των διαφόρων «εμείς» που εκπροσωπούν οι Πολάκηδες. Κοινώς να διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη.
Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν για τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που εξακολουθούν να υπερασπίζονται το δημοκρατικό «εμείς» που υπερτερεί όλων των άλλων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου