Γράφει ο Γιάννης Νικολής
Ψυχίατρος, Ψυχαναλυτής Ομάδας, Διδάκτωρ Ψυχιατρικής στο
Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο και ιδρυτής της Λέσχης Φιλελεύθερου
Προβληματισμού στη Θεσσαλονίκη. Πρόσφατα (2018) ίδρυσε το "ΚΕΝΤΡΟ
ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑΣ & ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ" και εξέδωσε το νέο του
βιβλίο υπό τον τίτλο "ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ στην ΕΛΛΑΔΑ της ΚΡΙΣΗΣ" από
τις εκδόσεις "Θερμαϊκός".
Οι πάντες μιλούν για τα προβλήματα του Ασφαλιστικού Συστήματος. Για το ότι είναι αναποτελεσματικό, σπάταλο, μη βιώσιμο, άδικο, ανορθολογικό και πολλά άλλα. Εξαιρετικά σπάνια, σχεδόν ποτέ, θα μπορούσε να ειπωθεί, το Ασφαλιστικό Σύστημα της Ελληνικής Σοβιετίας θεωρείται και ονομάζεται ως ένα πρωτίστως ανελεύθερο, καταπιεστικό σύστημα που καταδυναστεύει τους Έλληνες.
Και είναι το σύστημα που κρατιστές και κολεκτιβιστές επέβαλλαν από κοινού, αντάμα και ομού και το υπερασπίζονται με επιχειρήματα βασισμένα στις καταστάσεις που οι ίδιοι δημιούργησαν και προκαλούν.
Αυτό που ισχυρίζονται οι κολεκτιβιστές (light & original) αλλά και οι κρατιστές είναι ότι η κρατική κοινωνική ασφάλιση "οδηγεί" στην εξασφάλιση του εργαζομένου. Δεν θα έχει να φοβάται από την πιθανή αθέτηση των υποσχέσεων και των δεσμεύσεων των "ιδιωτικών" (όπως τις ονομάζουν) ασφαλιστικών εταιρειών ή και την χρεοκοπία τους.
Κατά μια έννοια έχουν δίκιο. Άλλωστε το κράτος ποτέ δεν πεθαίνει και ως εκ τούτου κάποια σύνταξη θα καλύψει.
Στο σημείο αυτό αρχίζει η επιμελημένη απόκρυψη της πραγματικότητας, δια της οποίας (απόκρυψης) κολεκτιβιστές και κρατιστές "κάνουν" το επιχείρημά τους να μοιάζει ισχυρό.
Το πρώτο (1ο) που κρύβουν είναι ότι το κράτος δεν παράγει λεφτά. Δεν παράγει τίποτα. Και όταν επεχείρησε να παράγει τα πήγε τόσο χάλια που οδήγησε σε καθεστώτα φτώχειας και καταπίεσης, ονομάζοντας την εξαθλίωση παράδεισο. Τα σύγχρονα παραδείγματα της Β. Κορέας και της Βενεζουέλας είναι ενδεικτικά και χαρακτηριστικά.
Το κράτος για να χρηματοδοτεί τις συντάξεις και την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη των πολιτών έχει μόνο έναν τρόπο. Να φορολογεί την παραγωγή και την εμπορία των αγαθών. Και αυτό κάνει. Όσο μάλιστα μεγαλύτερες θέλει να είναι οι "παροχές" του τόσο μεγαλύτερη θα είναι και η αφαίμαξη αξιών-πλούτου (χρημάτων) από τους πραγματικά εργαζόμενους.
Το ελληνικό κράτος αφαιρεί (στην ουσία ληστεύει) τεράστια ποσά από τους πραγματικά εργαζόμενους για να συντηρεί το γνωστό μεγάλο κράτος της πολυπληθέστατης νομενκλατούρας. Η πολυπληθής νομενκλατούρα το ονομάζει "κοινωνικό" κράτος, ενώ οι εργαζόμενοι φυσικά και δεν ρωτιούνται αν και κατά πόσο θέλουν να καταβάλλουν τις εισφορές που αυτό (το καταπιεστικό κράτος) ορίζει.
Το δεύτερο (2ο) σημείο που επίσης κρύβεται επιμελώς και που αποτελεί παράγοντα ανελευθερίας, είναι ότι οι εργαζόμενοι δεν έχουν κανένα λόγο επί των ποσών που το κράτος τους αφαιρεί. Άλλωστε στην πορεία του, το νεοελληνικό κράτος πάντα έπαιρνε (στην ουσία λήστευε) πολλά και πρόσφερε ελάχιστα. Το πολλά απ’ αυτή την αρπαγή πήγαιναν και πηγαίνουν στην πολυπληθή νομενκλατούρα που το στηρίζει και το αναπαράγει.
Το τρίτο (3ο) σημείο που αποκρύπτεται και που επίσης αποτελεί παράγοντα ανελευθερίας είναι το τι θα μπορούσαν οι εταιρείες και οι εργαζόμενοι να κάνουν με τα χρήματα που τους αφαιρούνται για ασφαλιστικές-συνταξιοδοτικές εισφορές.
Είναι σχεδόν βέβαιο ότι κάποια απ’ αυτά τα χρήματα οι εταιρείες θα τα χρησιμοποιούσαν για επενδύσεις και οι εργαζόμενοι για κατανάλωση. Χρήματα για επενδύσεις και κατανάλωση όχι από δανεισμό αλλά από την παραγωγή αξιών-πλούτου (προϊόντων δηλαδή που εμπορεύονται και πωλούνται στις αγορές του παγκόσμιου χωριού).
Στο τελευταίο σημείο αξίζει να επιμείνουμε. Τι θα είχαν ως παροχές οι εργαζόμενοι αν πλήρωναν ένα ποσοστό των χρημάτων που πληρώνουν σήμερα στο κράτος για την συνταξιοδοτική και ιατροφαρμακευτική τους ασφάλιση.
Σ’ ένα "καθαρό" μισθό 1000 ευρώ σήμερα το κόστος για τον εργοδότη είναι 1661. Το κράτος δηλαδή εκ προοιμίου εισπράττει 661 Ευρώ (40%) χωρίς να λογαριάζονται οι όποιες φορολογικές επιβαρύνσεις. Δεν έχει σημασία αν οι παρακρατήσεις λέγονται εργοδοτική εισφορά, ένσημα, εισφορά αλληλεγγύης ή ότι άλλο, τα χρήματα παρακρατούνται για το "φιλόστοργο" κράτος. Αν συμπεριληφθεί και η φορολογία τότε βέβαια το ποσοστό που αρπάζει λεηλατεί το "κοινωνικό" κράτος του κοινού καλού υπερβαίνει το 60% δηλαδή παρακρατεί περί τα 1000 ευρώ από ένα κόστος 1661 Ευρώ για την επιχείρηση. Όλα καταλήγουν στον κρατικό κορβανά για να τα διαχειριστούν οι κάθε λογής κρατιστές με την πολυπληθή νομενκλατούρα που τους "συνοδεύει" και τους στηρίζει.
Ας κάνει κάποιος τώρα και τις αναλογιστικές μελέτες του για το τι παροχές θα είχε αν τα χρήματα αυτά τα επένδυε κατά πως ο ίδιος εκτιμούσε πιο συμφέρον για τον εαυτό του. Προφανώς θα εκπλαγεί. Διότι μια παρακράτηση 1000 Ευρώ το μήνα οδηγεί σε 12000 Ευρώ το έτος. Και μια επένδυση αυτού του ποσού για 35 έτη οδηγεί σε 420.000 Ευρώ καθαρών καταβληθέντων ποσών. Και αυτά είναι χρήματα που στην πορεία της καταβολής τους μπορούν να επενδύονται αυξανόμενα αναλόγως με την επιτυχία ή μη της επένδυσης.
Στον βαθμό βέβαια που ο πολίτης-εργαζόμενος είναι ο υπεύθυνος για την ασφάλισή του κατά την εκδοχή ότι επενδύει ένα μέρος των χρημάτων του κατά πως ο ίδιος αποφασίζει θα προκύψουν μεγάλες ανισότητες και διαφορές. Διαφορές όμως και ανισότητες που θα βασίζονται στις επιλογές των πολιτών. Κάποιοι θα δώσουν πολλά προσδοκώντας μεγάλες ανταποδοτικές παροχές και άλλοι μικρότερες.
Επιπρόσθετα ο κάθε εργαζόμενος όταν είναι να φροντίσει το μέλλον του ειδικά σε τόσο σοβαρά θέματα όπως η σύνταξη ή το ασφαλιστικό του δεν μπορεί να είναι "επιπόλαιος". Καλείται να είναι υπεύθυνος καθώς οι επιλογές του θα είναι καθοριστικές. Η ελευθερία και οι επιλογές άλλωστε έχουν το κόστος τους.
Καλείται δηλαδή να επιλέξει το πρόγραμμα που τον "εξυπηρετεί" και με την ασφαλιστική εταιρεία που εκτιμά ως φερέγγυα ή αν προτιμά με το κράτος. Εδώ βέβαια υπάρχει ένα κρίσιμο σημείο, πώς θα διαπιστώσει ότι η Α ή η Β ασφαλιστική εταιρεία είναι φερέγγυα; Όμως τέτοια θέματα η αγορά τα λύνει εύκολα καθώς σε όλους είναι και σήμερα γνωστό ποιες ασφαλιστικές εταιρείες είναι φερέγγυες και ποιες όχι. Άλλωστε κατά τη συλλογιστική του άρθρου ο πολίτης μπορεί να επιλέξει και το κράτος.
Σε μια εκδοχή απελευθέρωσης του ασφαλιστικού δηλαδή θα μπορούσε να υπάρχει και όλη η δυνατότητα στους ασφαλισμένους να επιλέξουν που θα ασφαλίζονται. Στο κράτος ή σε ασφαλιστικές εταιρείες της ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΑΓΟΡΑΣ. Θα εκτιμούσαν τότε με ιδιαίτερη προσοχή της παροχές, θα έβλεπαν τα πλεονεκτήματα και κυρίως τα μειονεκτήματα των "ιδιωτικών" ασφαλιστικών εταιρειών και θα πρόσεχαν τις "εξασφαλισμένες" παροχές του κράτους.
Προφανώς θα προέκυπτε ένας εκτενής ανταγωνισμός ο οποίος θα ήταν προς όφελος του καταναλωτή – ασφαλιζόμενου. Ο καθένας καταλαβαίνει που θα οδηγιόταν τότε το ασφαλιστικό σύστημα του κράτους… εκεί που οδηγήθηκαν τα κρατικά ΚΤΕΟ…
Πρωτίστως όμως...
θα μεταφερόμασταν από μια κοινωνία κρατικής ευθύνης, σπατάλης και αναποτελεσματικότητας σε μια κοινωνία στην οποία οι πολίτες αναλαμβάνουν τις δικές τους υποχρεώσεις σε μια κοινωνία ΕΥΘΥΝΗΣ και ΕΠΙΛΟΓΩΝ. Σε μια ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ και ΕΥΗΜΕΡΙΑΣ δηλαδή…
Είναι αυτή η κοινωνία που κρατιστές και κολεκτιβιστές μισούν….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου