Η περίπτυξη του Τσίπρα με τον Θύμιο Λυμπερόπουλο δεν ήταν έκπληξη. Για
ένα κόμμα με τον απεγνωσμένο εκλογικό πανσεξουαλισμό του ΣΥΡΙΖΑ, καμία
περίπτυξη δεν είναι πια έκπληξη. Βετεράνοι του Καμμένου και ορφανά του
ΓΑΠ, Ρηγάδες και ταριφοπατέρες – όλοι χωράνε στη συριζαϊκή αγκαλιά.
Η εγκόλπωση του Θύμιου ερμηνεύτηκε στερεοτυπικά: Σαν προσπάθεια αλίευσης
στη δεξαμενή της λαϊκής Δεξιάς ή σαν άλωση της επιδραστικής συντεχνίας
των οδηγών ταξί. Θα χρειαζόταν, όμως, πολύ μεγάλη δόση αυθαιρεσίας για
να ταυτίσει κανείς τον Λυμπερόπουλο με τον κλάδο του, πόσο μάλλον με
κάποιο πολιτικό χώρο.
Αν υπάρχει ένα μέγεθος που αποτυπώνει ποιους έχει καταλήξει να
εκπροσωπεί ο αειθαλής συνδικαλιστής, αυτό είναι μάλλον το αποτέλεσμα των
τελευταίων εκλογών (Απρίλιος 2019) στο σωματείο του: Πήρε 2.232 ψήφους
σε σύνολο 3.807 ψηφισάντων. Την ίδια ώρα, η Beat –η εταιρεία που αγαπά
να μισεί ο Λυμπερόπουλος– συνεργάζεται με 7.000 οδηγούς.
Ο Λυμπερόπουλος είναι πια κάτι σαν τον εσχάτως ανανήψαντα Μιχάλη
Ρακιντζή: χαριτωμένος, επειδή είναι παρωχημένος. Επειδή λειτουργεί σαν
ζωντανό ενθύμιο. Μασκότ της παρακμής του.
Γι’ αυτό, δεν έχει νόημα να ρωτάμε τι εκπροσωπεί ο Θύμιος στον ΣΥΡΙΖΑ,
αλλά τι εκπροσωπεί για τον ΣΥΡΙΖΑ.
Τι σημαίνει η στρατολόγηση του
αρχαιοσυνδικαλιστή για ένα κόμμα που κατηγορεί τους αντιπάλους του ως το
«παλιό» που θέλει «να μας γυρίσει πίσω»;
Τι σημαίνει η υπεράσπιση των
προνομίων ενός κλειστού επαγγέλματος για ένα κόμμα που αυτοδιαφημίζεται
ως κόμμα των πολλών;
Το παράδειγμα των ταξί είναι διαφωτιστικό. Ο Λυμπερόπουλος –που
καταγγέλλει τις «πολιτικές της Ξαφάς» και εγκωμιάζει τις «νομοθεσίες του
(sic) Σπρίτζη»– υπερασπίζεται ένα επάγγελμα που μπορεί σε
δέκα-δεκαπέντε χρόνια να μην υπάρχει καν· που είναι από τα πρώτα
υποψήφια να αντικατασταθούν από την τεχνητή νοημοσύνη. Οποιος βλέπει
μόνο σε ορίζοντα πενταμήνου –σε ορίζοντα επόμενης κάλπης– ξορκίζει αυτές
τις αναπόφευκτες αλλαγές σαν νεοφιλελεύθερες δυστοπίες.
Εντάξει. Είναι πολύ εξεζητημένο να μιλάει κάποιος για το μέλλον των
υπηρεσιών, όταν το παρόν ορίζεται από τις «νομοθεσίες Σπρίτζη»· όταν
έχει εκδηλωθεί συστηματικά η προσπάθεια να καθηλωθεί ένας κλάδος στα
μέτρα των παραγόντων που επιδιώκουν να τον μονοπωλήσουν, αποκλείοντας
τον ανταγωνισμό.
Πρόκειται, τηρουμένων των αναλογιών, για την ίδια λογική που υπαγορεύει
τη διοχέτευση των δημόσιων πόρων σε αυτούς που ήδη έχουν εισόδημα –που
ήδη λαμβάνουν μία σύνταξη– και όχι στη διευκόλυνση εκείνων που
περιμένουν να μπουν στην αγορά εργασίας.
Ο Θύμιος...
αρμόζει στο «κόμμα των πολλών». Στο κόμμα των παλιών και των κλειστών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου