Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΥ
Το βέτο της Ρωσίας και της Κίνας στο σχέδιο απόφασης της Δύσης και του Αραβικού Συνδέσμου για τη Συρία έχει βαρύνουσα σημασία, πέραν της διεθνούς παρέμβασης σε μία κρίση που απειλεί να αποσταθεροποιήσει τη Μέση Ανατολή συνολικά.
Πέραν των επιφυλάξεων για τη σκοπιμότητα της επιτάχυνσης της ανατροπής του καθεστώτος Ασαντ στη Δαμασκό, που θα μπορούσε να περιπλέξει ακόμη περισσότερο την κρίση ανάμεσα στη Δύση και το Ιράν, Πεκίνο και Μόσχα θέλησαν να στείλουν ένα σαφές και αυστηρό μήνυμα προς τις ΗΠΑ και την Ε.Ε.
Η Δύση σε πολιτικό επίπεδο εξακολουθεί να αντιμετωπίζει τη Ρωσία και την Κίνα όχι ως ισότιμες μεγάλες δυνάμεις με τις οποίες συνδιαμορφώνεται η διαχείριση διεθνών και περιφερειακών κρίσεων και πολύ περισσότερο μεθοδεύεται η όποιας μορφής επέμβαση, αλλά ως δυνάμεις δεύτερης κατηγορίας σε μία κραυγαλέα αντίθεση με την πραγματικότητα.
ΗΠΑ και μεγάλες δυνάμεις της Ε.Ε. κινούνται σαν να μην είχε μεσολαβήσει η χρηματοπιστωτική κρίση που εξερράγη το Σεπτέμβριο του 2008, σαν να μην είχε βυθισθεί η Ευρωζώνη σε ένα πρωτοφανές βραχυκύκλωμα, σαν να μην είχε τραυματισθεί βαριά η διατλαντική σχέση μέσα από τη σκληρή αντιπαράθεση Ουάσιγκτον - Βερολίνου για τη διαχείριση της δημοσιονομικής κρίσης στη Γηραιά Ηπειρο. Ετσι, βρισκόμαστε μπροστά σε μία κραυγαλέα αντίφαση:
Από τη μια μεριά Κίνα και Ρωσία καλούνται όχι μόνον να βοηθήσουν στην έξοδο της Δύσης από την κρίση, αλλά να συνεισφέρουν είτε μέσω ΔΝΤ, είτε μέσω του Προσωρινού Μηχανισμού EFSF κεφάλαια και εγγυήσεις για την αποτροπή ενός ανεξέλεγκτου ντόμινο αποσταθεροποίησης στην Ευρωζώνη.
Από την άλλη, σε γεωπολιτικό επίπεδο, η Δύση κινείται ακόμη με τον αέρα του νικητή του Ψυχρού Πολέμου, που μπορεί είτε να παρακάμπτει πλήρως τον ΟΗΕ, όπως συνέβη στη Γιουγκοσλαβία το 1999 και στο Ιράκ το 2003, είτε όπως συνέβη στη Λιβύη την Άνοιξη του 2011, όταν εξασφάλισαν πρώτα την αποχή της Κίνας και της Ρωσίας για να νομιμοποιήσουν μια καθαρά δυτική επέμβαση, στο πλαίσιο ενός «συνασπισμού προθύμων».
Επιπλέον, η εξωπραγματική συμπεριφορά της Δύσης καταγράφεται ενώ είναι ζητούμενο αν θα επιβιώσει η εύθραυστη σταθερότητα αλλά και η κρατική ενότητα στο μετακατοχικό Ιράκ, και την ίδια στιγμή διαπιστώνεται το πλήρες αδιέξοδο στο Αφγανιστάν, όπου είναι ζήτημα χρόνου η απεμπλοκή των ΗΠΑ και η επιστροφή των Ταλιμπάν στην εξουσία.
Στην αντιφατική στάση της Δύσης, που αποτυπώνεται κατά κύριο λόγο στη σπουδή των ΗΠΑ και της Γαλλίας για παρέμβαση στη Συρία, δεν καταγράφεται μόνον αντίφαση, αλλά και μία προφανής αλλά μη ομολογούμενη λογική:
Η Ουάσιγκτον σε επίπεδο παγκόσμιων συσχετισμών αλλά και η Γαλλία στην Ευρώπη προφανώς θέλουν να διαμηνύσουν ότι η πολιτικοστρατιωτική τους ισχύς και κυρίως η παρεμβατική τους δυνατότητα και τεχνογνωσία αναπληρώνουν -αν δεν ισοφαρίζουν- την αποδυνάμωσή τους λόγω της οικονομικής κρίσης.
Πρόκειται για μία προσέγγιση που δεν θα γίνει αποδεκτή ούτε στο Πεκίνο, ούτε στη Μόσχα, ενώ σιωπηλά και προσεκτικά σήμερα προκαλεί έντονη δυσαρέσκεια και στο Βερολίνο, το οποίο πριν από ένα χρόνο στη ψηφοφορία του Συμβουλίου Ασφαλείας για τη Λιβύη προτίμησε την αποχή στο πλευρό της Ρωσίας και της Κίνας παρά τη σύμπλευση με τους συμμάχους του στο ΝΑΤΟ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου