ΤΗΣ ΝΤΙΑΣ ΖΑΒΡΑ
Ετοιμοι να πάρουν το... δισάκι τους στον ώμο και να μεταναστεύσουν σε άλλη χώρα -αρκεί να λάβουν γενναίες μισθολογικές αυξήσεις και να διασφαλιστεί η θέση εργασίας τους άμα τη επιστροφή στην πατρίδα- εμφανίζονται οι μισοί σχεδόν εργαζόμενοι του πλανήτη.
Στην εποχή της τεχνολογικής έκρηξης αλλά και της οικονομικής κρίσης, της παγκοσμιοποίησης αλλά και της καλπάζουσας ανεργίας, των ευκαιριών αλλά και της ανέχειας, το 49% των πολιτών δηλώνουν σχεδόν πρόθυμοι να αναζητήσουν την τύχη τους στο εξωτερικό.
Σύμφωνα με δημοσκόπηση που διεξήγαγε το ινστιτούτο Ipsos σε 24 χώρες, δύο στους δέκα εργαζόμενους απάντησαν ότι θα ήταν «πολύ πιθανό» να μεταναστεύσουν σε άλλη χώρα για 2-3 χρόνια, εάν τους δινόταν αύξηση 10%. Τρεις στους δέκα (30%) δήλωσαν ότι είναι μία πιθανότητα που θα μελετούσαν σοβαρά, το 25% πάντως απάντησαν ότι «δεν είναι ιδιαίτερα πιθανό», ενώ το 26% το βρήκαν «μάλλον απίθανο».
«Βλέπουμε το μισό εργατικό δυναμικό σε 24 χώρες να δηλώνει πρόθυμο να φύγει, για δουλειά, στο εξωτερικό - κι αυτό το ποσοστό είναι τεράστιο» δηλώνει η Κέρεν Γκότφριντ, διευθύντρια του τμήματος ερευνών στο Ipsos.
Οι εργαζόμενοι στο Μεξικό (34%), τη Βραζιλία (32%), τη Ρωσία (31%), την Τουρκία (31%), την Ινδία (28%) και τη Σαουδική Αραβία (27%) φαίνονται περισσότερο πρόθυμοι να αναζητήσουν την? τύχη τους σε μία τρίτη χώρα. Αντιθέτως, Σουηδοί, Αμερικανοί και Βέλγοι μάλλον προτιμούν την ασφάλεια (;) που προσφέρουν τα? πάτρια εδάφη.
Οι λόγοι που θα έσπρωχναν τους εργαζόμενους στην ξενιτιά είναι πρωτίστως μία γερή αύξηση στο εισόδημά τους (38%) και εν συνεχεία οι καλύτερες συνθήκες διαβίωσης (28%), η προώθηση της καριέρας τους και η απόκτηση διεθνούς εμπειρίας (27%), η αναζήτηση μιας περιπέτειας (15%) και μιας νέας αρχής (15%). Κύρια πάντως προϋπόθεση -τουλάχιστον για το 35% των επίδοξων μεταναστών- είναι η διαβεβαίωση ότι θα μπορέσουν να επιστρέψουν στην προηγούμενη δουλειά τους ύστερα από δύο χρόνια στο εξωτερικό.
Στον αντίποδα, οι λόγοι που επικαλέστηκαν όσοι «αρνήθηκαν» να σκεφτούν ακόμα και το ενδεχόμενο να μετακομίσουν στο εξωτερικό εστιάζονται κυρίως στις οικονομικές απολαβές και τις οικογενειακές υποχρεώσεις. Ετσι, το 36% έκριναν ανεπαρκή την αύξηση που θα λάμβαναν, το 30% δήλωσαν ότι δεν μπορούν να αφήσουν φίλους και οικογένεια πίσω, το 18% δήλωσαν ότι η εργασία του ή της συντρόφου τους δεν επιτρέπει μια μετακόμιση στο εξωτερικό, ενώ το 13% υποστήριξαν ότι δεν μπορούν να «ξεριζώσουν» τα παιδιά τους από το σχολείο και τους φίλους τους.
Ισως κι αυτός είναι ο λόγος που οι εργαζόμενοι που είναι περισσότερο πιθανό να δράξουν την επαγγελματική ευκαιρία σε μία τρίτη χώρα είναι οι νέοι, ανύπαντροι, άνδρες με χαμηλό εισόδημα και χαμηλό επίπεδο μόρφωσης. Από τη μία πλευρά Διότι από την άλλη, αυτοί που στη συντριπτική πλειονότητα εμφανίζονται έτοιμοι να μετακομίσουν στο εξωτερικό είναι ανώτερα στελέχη επιχειρήσεων με άριστη επαγγελματική κατάρτιση. Βέβαια, οι λόγοι και οι συνθήκες διαφέρουν Κι αυτό που για άλλους είναι ταξίδι επιβίωσης γι' άλλους αποτελεί απλώς συγκέντρωση εμπειριών, πραγματοποίηση επαγγελματικών φιλοδοξιών Αυτό που για τον ανειδίκευτο εργάτη από το Μεξικό φαίνεται ως πορεία προς τη γη της Επαγγελίας, για το στέλεχος επιχείρησης από τις ΗΠΑ είναι απλώς η μετεγκατάσταση σε ένα πολυτελές γραφείο ενός ουρανοξύστη στο Ντουμπάι
Περισσότερη ευτυχία στον κόσμο...
Κι όμως, παρά την παγκόσμια οικονομική αναταραχή, τις κοινωνικές εκρήξεις και τις εμφύλιες συγκρούσεις, ο κόσμος σήμερα είναι πιο ευτυχισμένος απ' ό,τι ήταν το 2007. Δημοσκόπηση που διεξήγαγε το Ipsos σε 24 χώρες έδειξε ότι 8 στους 10 πολίτες (77%) δηλώνουν «ευτυχισμένοι» από τη ζωή τους, ενώ το 22% δηλώνουν «πολύ ευτυχισμένοι». Κι αν το ποσοστό αυτό δεν φαίνεται ιδιαίτερα μεγάλο, αρκεί να ληφθεί υπόψη ότι τον Απρίλιο του 2007 -πριν ξεσπάσει η οικονομική κρίση- το 20% των πολιτών δήλωναν «πολύ ευτυχισμένοι», ποσοστό δύο μονάδες χαμηλότερο από το σημερινό επίπεδο... ευτυχίας.
Σαφώς οι κοινωνικο-οικονομικοί παράγοντες παίζουν πρωτεύοντα ρόλο στην ανθρώπινη ευτυχία, με τους ανθρώπους με υψηλό επίπεδο μόρφωσης (25%) και υψηλό εισόδημα (24%) να δηλώνουν «πανευτυχείς». Σημαντικό ρόλο στην ευτυχία πάντως φαίνεται να παίζει και η οικογένεια και -καταρρίπτοντας το... μύθο- το 26% των παντρεμένων χαρακτηρίζουν εαυτούς «πολύ ευτυχισμένους» σε σχέση με το 18% των ανύπαντρων.
Γεωγραφικά, το μεγαλύτερο μερίδιο ευτυχίας έχει η Λατινική Αμερική (με το 32% να δηλώνουν «πολύ ευτυχισμένοι»), το αίσθημα ευφορίας ωστόσο δεν αγγίζει την Ευρώπη, όπου μόλις ένας στους έξι αισθάνεται «πολύ ευτυχισμένος». Ευτυχέστεροι όλων είναι οι Ινδονήσιοι (51), οι Ινδοί (43%) και οι Μεξικανοί (43%) και δυστυχέστεροι οι Ούγγροι (6%), οι Νοτιοκορέατες (7%) και οι Ρώσοι (8%).
ΗΜΕΡΗΣΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου