Τις παραμονές των εκλογών του 2009 ο κ. Γιώργος Παπανδρέου είχε πει το αλήστου μνήμης «Λεφτά υπάρχουν». Λίγους μήνες μετά, τον Ιανουάριο του 2010, ο τότε υπουργός Εργασίας κ. Ανδρέας Λοβέρδος είχε πει το περίφημο «Δεν υπάρχει σάλιο», για να περιγράψει τα άδεια ταμεία του ΟΑΕΔ. Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό και σχετικά πρόσφατο παράδειγμα της αντιφατικότητας και της κοντόφθαλμης λογικής του ελληνικού πολιτικού συστήματος.
Υπάρχει, ωστόσο, ένα άλλο παράδειγμα αντιφατικών πράξεων των δύο κομμάτων που κυβέρνησαν τη χώρα τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Αντιφατικές πράξεις που υπαγορεύθηκαν από μικροκομματικές σκοπιμότητες και που ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για τα ελλείμματα των ΔΕΚΟ.
Αλλά ας πιάσουμε το νήμα της ιστορίας από την αρχή.
Τον Ιανουάριο του 1998 ο τότε υπουργός Εθνικής Οικονομίας Γιάννος Παπαντωνίου φέρνει στη Βουλή προς ψήφιση ρύθμιση η οποία προέβλεπε την αλλαγή των γενικών κανονισμών προσωπικού στις ζημιογόνες δημόσιες επιχειρήσεις είτε ύστερα από διαπραγματεύσεις μεταξύ των διοικήσεων είτε με νόμο, εάν εντός έξι μηνών οι διαπραγματεύσεις δεν καταλήξουν σε αποτέλεσμα. «Οι αλλαγές του προηγούμενου εδαφίου, με τη σύναψη συλλογικών συμβάσεων κατά τη διαγραφόμενη σ’ αυτό διαδικασία, πρέπει, ως προς Δημόσιες Επιχειρήσεις και Οργανισμούς που εμφανίζουν αρνητικά οικονομικά αποτελέσματα ή βρίσκονται στη φάση εξυγίανσης, να ολοκληρωθούν εντός αποκλειστικής προθεσμίας έξι (6) μηνών από τη δημοσίευση του παρόντος νόμου στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως. Η ως άνω διαδικασία ακολουθείται και για τους Κανονισμούς Εργασίας της παρ. 2 του άρθρου 4 του N. 2271/1994 και ολοκληρώνεται εντός αποκλειστικής προθεσμίας δύο (2) μηνών από τη δημοσίευση του παρόντος νόμου στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως. Αν, για οποιονδήποτε λόγο, οι παραπάνω προθεσμίες παρέλθουν άπρακτες, οι ως άνω αλλαγές γίνονται με το νόμο», προέβλεπε η ρύθμιση.
Η Ν.Δ. καταψηφίζει τη ρύθμιση και ο τότε αρχηγός της κ. Κώστας Καραμανλής διαγράφει τρία κορυφαία στελέχη της παράταξης, τους κ. Γ. Σουφλιά, Στ. Μάνο και Β. Κοντογιαννόπουλο. Και οι τρεις είχαν εκφρασθεί υπέρ της ρύθμισης και κατά την ημέρα της ψηφοφορίας απουσίαζαν. Διαρροές για τον αντίθετο λόγο είχε και η κυβερνώσα παράταξη. Δέκα βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, μεταξύ αυτών και ο κ. Χ. Καστανίδης, δεν παρέστησαν στην ψηφοφορία διότι ήταν κατά της ρύθμισης. Η ρύθμιση ψηφίστηκε. Ποτέ, όμως, δεν εφαρμόστηκε, διότι ποτέ κανείς υπουργός δεν θέλησε να τα βάλει με τους εργαζομένους των ΔΕΚΟ και κυρίως με τις συνδικαλιστικές τους ηγεσίες.
Τα χρόνια περνούσαν, οι αμοιβές των εργαζομένων «φούσκωναν», μαζί και τα ελλείμματα.
Τον Δεκέμβριο του 2005, όταν πλέον στην κυβέρνηση βρισκόταν η Ν.Δ. και πρωθυπουργός ήταν ο κ. Κώστας Καραμανλής, ο τότε υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών κ. Γ. Αλογοσκούφης φέρνει προς ψήφιση στη Βουλή ένα νομοσχέδιο για τις ΔΕΚΟ που περιλαμβάνει σχεδόν αυτούσια τη ρύθμιση του 1998: «Ιδιαίτερα για τους γενικούς κανονισμούς προσωπικού των (σ.σ. ζημιογόνων) επιχειρήσεων και για ζητήματα που αφορούν στις εργασιακές σχέσεις, οποιαδήποτε αλλαγή γίνεται ύστερα από διαπραγματεύσεις των δύο μερών (επιχείρησης και εργαζομένων) με τη διαδικασία της υπογραφής συλλογικής σύμβασης με την πιο αντιπροσωπευτική συνδικαλιστική οργάνωση της επιχείρησης. (...) Οι αλλαγές της προηγούμενης παραγράφου με τη σύναψη συλλογικών συμβάσεων κατά τη διαγραφόμενη σε αυτό διαδικασία πρέπει να ολοκληρωθούν εντός αποκλειστικής προθεσμίας τεσσάρων (4) μηνών από την έναρξη ισχύος του παρόντος νόμου (...) Αν για οποιονδήποτε λόγο η παραπάνω προθεσμία παρέλθει άπρακτη, οι ως άνω αλλαγές γίνονται με νόμο», προέβλεπε η διάταξη του 2005. Οχι μόνο είχε παρόμοιο περιεχόμενο, αλλά και παρόμοια τύχη με αυτή του 1998. Η Ν.Δ. -ως κυβέρνηση τότε- την ψήφισε και το ΠΑΣΟΚ -ως αξιωματική αντιπολίτευση- την καταψήφισε. Και όπως και η πρωτότυπη, επίσης δεν εφαρμόστηκε ποτέ.
Το παράδειγμα του ΟΤΕ
Ακόμη και στις περιπτώσεις που διοικητές οργανισμών επιχείρησαν να επιφέρουν αλλαγές στους εσωτερικούς κανονισμούς -μάλλον για να προλάβουν τα χειρότερα- συνάντησαν τοίχο.
Στις αρχές του 2010 ο τότε πρόεδρος του ΟΤΕ κ. Παναγής Βουρλούμης ζήτησε από την Ομοσπονδία Εργαζομένων ΟΤΕ (ΟΜΕ-ΟΤΕ) να συναινέσει στην τροποποίηση του άρθρου 5 του Εσωτερικού Κανονισμού Προσωπικού ΟΤΕ, ώστε να είναι εφικτή η λύση εργασίας με όλο το προσωπικό του οργανισμού, εκεί όπου δικαιολογείται από «τεχνικο-οικονομικούς λόγους». Το σωματείο δεν συναίνεσε και ο εσωτερικός κανονισμός δεν άλλαξε.
Τώρα, δεκατέσσερα χρόνια μετά την πρώτη ρύθμιση, αυτή του Γ. Παπαντωνίου, η σημερινή κυβέρνηση καλείται «με το μαχαίρι στον λαιμό» βάσει του νέου Μνημονίου να καταργήσει με νόμο όλους τους γενικούς κανονισμούς προσωπικού στις ΔΕΚΟ, ανατρέποντας βίαια το εργασιακό καθεστώς των εργαζομένων σε αυτές.
Υπάρχουν ακόμη απορίες για το πώς φτάσαμε εδώ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου