Του Άγη Βερούτη
agissilaos@gmail.com
Η ψήφιση του δεύτερου μνημονίου την περασμένη Κυριακή από 199 βουλευτές, δείχνει πως οι περισσότεροι εκ των βουλευτών αντιλαμβάνονται πως εκτός Ευρώπης η Ελλάδα έχει σκοτεινό μέλλον. Παρόλα αυτά, το μνημόνιο της Κυριακής επικεντρώνει σε εκείνα τα διορθωτικά μέτρα που οι κυβερνήσεις των τελευταίων δυόμιση ετών απέτυχαν να κάνουν πρόοδο. Κυρίως στη μείωση των δαπανών του δημοσίου, όμως με την δέσμευση αυτή τη φορά ότι θα ισχύσει όντως ο κανόνας 1 πρόσληψη για κάθε 5 αποχωρήσεις.
Ας μπούμε στη θέση του Ευρωπαίου φορολογούμενου, όμως, για μια στιγμή, και ας δούμε την εικόνα που εισπράττει από την Ελλάδα των τελευταίων τριών ετών:
Οι φίλοι και εταίροι Έλληνες, το 2009, ζήτησαν βοήθεια σε μια δύσκολη συγκυρία αδυναμίας αναχρηματοδότησης του κρατικού χρέους τους. Αυτή προέκυψε (νόμιζαν) από την ειλικρίνεια της νεο-εκλεχθείσης κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, αναφορικά στο μέγεθος του κρατικού ελλείμματος.
Αυτή η ξαφνική ειλικρίνεια (υπό διερεύνηση πλέον) προκάλεσε έκπληξη στις αγορές (ασφαλιστικά ταμεία, τράπεζες, ιδιώτες, και hedge funds) και κατά συνέπεια εκείνες έχασαν την εμπιστοσύνη τους στη μελλοντική δυνατότητα της Ελλάδας να βρίσκει κάποιον άλλον ιδιώτη επενδυτή όταν ωριμάζουν τα ομόλογά της για να αναχρηματοδοτεί και να ανακυκλώνει το κρατικό της χρέος. Συνδυαστικά με τις κορώνες περί “Τιτανικού” από τον τότε υπουργό Οικονομικών, και των κατηγοριών από τον ίδιο τον τότε πρωθυπουργό της χώρας, ότι “κυβερνά μια διεφθαρμένη χώρα” που τσουβάλιαζε όλους τους πολίτες στην ίδια κατηγορία, και την παραδοχή του τότε αντιπροέδρου της κυβέρνησης ότι “μαζί τα φάγαμε”, οι αγορές έχασαν κάθε εμπιστοσύνη στην Ελλάδα αναφορικά στη δυνατότητά της να ξαναβρεί δανειστές για να ανακυκλώσει το δανεισμό της, και άρχισαν να φοβούνται ότι θα χαθούν τα κεφάλαιά τους.
Η κυβέρνηση της Ελλάδας, το 2010, μη μπορώντας να δανειστεί πλέον με βιώσιμο επιτόκιο, κυρίως λόγω της ανασφάλειας που προκαλούσε στις αγορές, ζήτησε βοήθεια από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Εκείνη συμφώνησε να δημιουργήσει μια τριμερή ομάδα βοήθειας για την Ελλάδα, μαζί με το ΔΝΤ και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, που ονομάστηκε Τρόικα. Αυτή η ομάδα των τριών οργανισμών χρησιμοποίησε τις εγγυήσεις των Ευρωπαϊκών Λαών, για να δανείσει χρήματα στην Ελλάδα ώστε να καλύπτει όσα έξοδά της ήταν πάνω από τα φορολογικά και άλλα της έσοδα, καθώς και για να ανακυκλώνει το χρέος της προς τους ιδιώτες δανειστές ώσπου να ξανασταθεί στα πόδια της η οικονομία της χώρας μας, και να μπορεί να ανακυκλώσει το χρέος αυτό με δανεισμό πάλι από τις αγορές.
Εν τω μεταξύ, μέσω της Τρόικας, η Ευρώπη ζήτησε από την δοκιμαζόμενη Ελλάδα να κάνει κάποιες βελτιώσεις στον τρόπο που ο κρατικός μηχανισμός ξοδεύει τα χρήματα των φορολογούμενών του, να μειώσει τα κρατικά κόστη της, και να ανοίξει κάποιες κλειστές αγορές και επαγγέλματα. Ζήτησαν επίσης να πουλήσει κάποια από τα ιδιοκτησιακά της στοιχεία, προκειμένου να καλύψει μέρος των ανακυκλούμενων δανείων, και άρα να μειώσει το κόστος των τόκων που πλήρωνε ετησίως ο Έλληνας φορολογούμενος.
Σημαντικότατα όμως, βλέποντας στοιχεία από το υπουργείο οικονομικών σχεδόν προ διετίας, η Τρόικα ζήτησε να βελτιώσει η Ελλάδα την εισπραξιμότητα των φορολογικών της απαιτήσεων από τους πολίτες της. Αυτό προϋπέθετε την καλύτερη οργάνωση των εφοριών μας.
Όμως στο δρόμο ανακαλύφθηκε ότι εκείνοι που χρωστούσαν τα πρόστιμα, σε μεγάλο βαθμό είτε δεν είχαν την πρόθεση, είτε δεν είχαν την ικανότητα να τα πληρώσουν, ενώ βγήκε στη δημοσιότητα περίπτωση βοσκού που είχε κόψει 30.000.000 δραχμές εικονικά τιμολόγια, (περί τις 88.000 ευρώ) και με τα πρόστιμα τώρα χρωστούσε 10.500.000 ευρώ. Φυσικά ο συγκεκριμένος δεν πρόκειται να είναι σε θέση να τα πληρώσει ακόμα και αν ζήσει 500 χρόνια.
Από την άλλη, οι Ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων δύο ετών όχι μόνο δεν μείωσαν τον αριθμό των 750.000 δημοσίων υπαλλήλων, αλλά τον αύξησαν κιόλας, μη τηρώντας την δέσμευση τους για μια πρόσληψη για κάθε 4 αποχωρήσεις. Η ίδια άρνηση να εφαρμόσουν τις δεσμεύσεις τους κυριάρχησε σχεδόν σε κάθε στόχο του αρχικού μνημονίου, πλην της αύξησης των φορολογικών εισπράξεων, που όμως δεν επετεύχθη με την μείωση της φοροδιαφυγής, αλλά με την οριζόντια υπερφορολόγηση όποιου ανέπνεε. Μειώσεις στις δαπάνες των ασφαλιστικών ταμείων δεν επετεύχθησαν με την μείωση των λαθροσυντάξεων, αλλά με την οριζόντια μείωση επί δικαίων και αδίκων. Το ίδιο τροπάριο με τα κλειστά επαγγέλματα, που παρέμειναν κλειστά παρά την περί του αντιθέτου δέσμευση. Σχεδόν σε ό,τι δεσμεύτηκαν οι Ελληνικές κυβερνήσεις είτε το έκαναν με το λάθος τρόπο, είτε δεν το έκαναν καθόλου. Η γραφειοκρατία συνέχισε ανενόχλητη να σκλαβοποιεί τους Έλληνες και την Ελληνική αγορά, και η διαφθορά συνέχισε να οργιάζει σε πλείστους τομείς του διοικητικού μηχανισμού του Ελληνικού κράτους, ενώ αποδεδειγμένα απατεώνες και λαδιάρηδες πολιτικοί χλευάζουν τον Έλληνα πολίτη όντες ακόμα έξω. Η ανακοίνωση του πρώην πρωθυπουργού κ. Παπανδρέου για πιθανό δημοψήφισμα που έθετε σε κίνδυνο την Ευρωπαϊκή ένωση με μια άτακτη χρεοκοπία, ήταν ίσως η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.
Κάποια στιγμή άρχισαν να βγαίνουν και φωνές περί της επιστροφής στη δραχμή, και “τιμωρίας” των εταίρων μας με μια οικονομική αυτοκτονία της χώρας, επειδή δεν ήταν διατεθειμένοι να χρηματοδοτούν ένα βαρέλι χωρίς πάτο, και με την ξεκάθαρη και αποδεδειγμένη πρόθεση των πολιτικών της χώρας μας να προστατεύσουν μέχρι τελευταίας ρανίδος το πελατειακό τους κράτος, που τους κράτησε στην εξουσία 37 συναπτά έτη.
Αυτά εισέπραξε ο Ευρωπαίος φορολογούμενος από την συμπεριφορά της Χώρας μας, μέσω των εκλεγμένων εκπροσώπων μας. Ίσως λίγο μας έσωσε η δημοσκόπηση που δείχνει τα ζόμπι του παλαιοκομματισμού να κατακρημνίζονται στις πρόσφατες μετρήσεις. Αντί να μας πετάξουν από τη θαλπωρή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με μια απλή κίνηση, απλούστατα αρνούμενοι να ανανεώσουν την παρεχόμενη ρευστότητα από την ΕΚΤ προς τις τράπεζές μας, με τις ανυπόστατες πλέον εγγυήσεις από το Ελληνικό κράτος, οι εταίροι μας αποφάσισαν να μας δώσουν μια τελευταία ευκαιρία να τακτοποιήσουμε το σπίτι μας.
Αυτή είναι η νέα δανειακή σύμβαση, που αν δεν πετύχει έχει σημαντικές ρήτρες για το Ελληνικό κράτος. Αυτή την τελευταία ευκαιρία μας, κάποιοι την είδαν ως έναυσμα για να κάψουν την Αθήνα, ενώ άλλοι που είναι και εκλεγμένοι, την χρησιμοποίησαν για να νίψουν τα χείρας των από το επαπειλούμενο ξήλωμα του κομματικού κράτους, που με τόσο κόπο έχτισαν στα προηγούμενα 30 χρόνια.
Φυσικά στο δεύτερο μνημόνιο υπερτερούν τα μέτρα μείωσης του κράτους, και του κόστους εργασίας. Ακόμη μια φορά ο ιδιωτικός τομέας που ήδη μετράει πάνω από ένα εκατομμύριο ανέργους, θα πρέπει να επιβαρυνθεί προκειμένου να ελαχιστοποιηθεί η μείωση του δημοσίου. Ξέρω πως πολλοί θα μου πουν ότι συνέχεια γράφω για το μέγεθος του Ελληνικού δημοσίου, και ότι υπάρχουν άλλες χώρες που έχουν εξίσου μεγάλο δημόσιο τομέα. Οι χώρες εκείνες όμως προσφέρουν μέσω του μεγάλου δημοσίου τομέως τους υψηλότατης ποιότητας υπηρεσίες στους πολίτες τους, σε αντίθεση με τον Ελληνικό δημόσιο τομέα που σε σουρεαλιστική και Σοβιετικού τύπου λειτουργία δυναστεύει και κουράζει τον πολίτη μέχρις τελικής πτώσεως, ενώ οι υπηρεσίες που υποτίθεται πως του προσφέρει ο πολίτης πρέπει να τις ξαναπληρώσει.
Πως είναι δυνατόν μια χώρα ισοδύναμου πληθυσμού όπως η Ελλάδα, η Αυστρία, να έχει σχεδόν το ένα τέταρτο των δημοσίων υπαλλήλων από ότι η Ελλάδα.
Πρέπει να αναλογιστούμε, αν εκείνοι που ωφελούνται από την διατήρηση του δημοσίου “δυνάστη” της Ελλάδας, υπάρχει περίπτωση ποτέ να τον μειώσουν εκούσια. Από την άλλη ο Ελληνικός Λαός εξαθλιώθηκε στα τελευταία δυο χρόνια, με ποσοστό 27,1% κάτω από το όριο της φτώχειας, και άνω του 20% ανεργία, ενόσω η φορολογική επιβάρυνση παραμένει υψηλότατη γιατί φόρους δυστυχώς δεν πληρώνουν όλοι, και το κράτος είναι απρόθυμο να βρει τους πραγματικούς φοροφυγάδες, όπως οι μαφίες κάθε λογής που πραγματεύονται τη διαφθορά, την τοκογλυφία, την φοροκλοπή και το λαθρεμπόριο.
Ναι, το δεύτερο μνημόνιο δεν έχει μέτρα αναπτυξιακά, όμως όταν κάποιος αιμορραγεί ακατάσχετα, πρώτα πρέπει να του πιέσουμε την πληγή να σταματήσει να χάνεται το αίμα, και μετά να φροντίσουμε να τον ταΐσουμε και να τον ποτίσουμε.
Ο Ευρωπαίος εταίρος μας βλέπει πως η βοήθειά του πετιέται στην απαράλλακτη συνέχιση του Ελληνικού παραλογισμού. Αναλογιστείτε εσείς στη δική του θέση τι θα σκεφτόσασταν για τους αδελφούς Έλληνες, και κυρίως για τους πολιτικούς τους.
Α, και κανένα ευχαριστώ πότε-πότε δεν θα έβλαπτε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου