RADAR: Ο ΑΓΡΥΠΝΟΣ ΦΡΟΥΡΟΣ: Sur Mesure

Κάθε φορά που γράφω ένα άρθρο για την εφημερίδα σκέπτομαι τι αξία μπορεί να έχει για τον αναγνώστη. Θα τον βοηθήσει να «δει» τα πράγματα από κάποια άλλη γωνία ή θα τον κάνει να προχωρήσει στο επόμενο σκεπτόμενος «ακόμα ένας που γράφει τα ίδια και τα ίδια».

Μετά από 48 χρόνια στο επάγγελμα και περισσότερα από 10.000 μπορεί και 15.000 άρθρα σε εφημερίδες, περιοδικά και διαδικτυακά μέσα πιστεύω πως η δουλειά ενός δημοσιογράφου έχει αξία αν διαθέτει δύο χαρακτηριστικά: συνέπεια και συνέχεια. Αν δηλαδή αυτά που λέει, γράφει και κάνει βάζουν ένα λιθαράκι στην «σωστή» ενημέρωση -το «σωστή» σε εισαγωγικά σε αντίθεση με την εξαγορασμένη, κατευθυνόμενη ή σκέτα ξεφτιλισμένη.

Γιατί ο πρόλογος;

Διότι, πέρα απ’ τα PSI και τα FSI, το «κούρεμα», την ενεργοποίηση των CDS και τα μνημόνια υπάρχει μία πραγματικότητα που φαίνεται να διαφεύγει στους περισσότερους από τη ’μας κι’ αυτή είναι η καθημερινότητα της μέσης ελληνικής οικογένειας.

Θα πείτε… Τι λέει το άτομο! Δεν υπάρχει δημοσιογράφος που να μην ασχολείται μ’ αυτήν και θα έχετε άδικο. Όλοι ασχολούμεθα με το είδωλο που προβάλουν τα κανάλια. Κανείς δεν έχει μπει σ’ ένα διαμέρισμα κάποιας συνοικίας για να δει πως ζει μία τετραμελής οικογένεια στην οποία ο πατέρας είναι άνεργος εδώ και τρία χρόνια η μάνα μπήκε σε «εργασιακή εφεδρεία» και τα παιδιά πρέπει να μεγαλώσουν σε μία χώρα που μέλλον της εξαρτάται απ’ τους δανειστές του «ιδιωτικού τομέα» και ένα πολιτικό προσωπικό που, η παρατήρηση των φυσιογνωμικών του χαρακτηριστικών είναι αρκετή για να δείξει τι την περιμένει.

Σκεφτείτε… Τι σχέση έχουν με τη μέση ελληνική οικογένεια άτομα που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και «διακρίθηκαν» στα ελεγχόμενα και προστατευόμενα περιβάλλοντα των κομματικών οικογενειοκρατιών; Ποιον νέο μπορεί να εμπνεύσει ο δυσκοίλιος κύριος, που πέρασε τα ¾ της ζωής στο «πολυτελές» γραφείο μιας τράπεζας ή, η συγκαμένη κυρία που, η τελευταία φορά που έκανε έρωτα ήταν τη νύχτα της «μεταπολίτευσης» ή την 18η Οκτωβρίου του 1981; Κανέναν!

Για κάποιο λόγο που οι ψαγμένοι διαισθάνονται πως είναι σωστός αυτό το πλήθος των sur-mesure ομιλούντων κεφαλών και των άλλων au prix du prêt-à-porte δεν μπορεί να αντιμετωπίσει ή λύσει κανένα από τα «μεγάλα προβλήματα του ελληνικού λαού». Η αιτία πρέπει να αναζητηθεί στη γούνα αλεπούς που φορούσε η Θυγατέρα, στη μοβ γραβάτα του Gollum, στις 12ποντες γόβες της Κας Τσόκαρου και στα μπλε ελεκτρίκ κουστούμια του απόφοιτου του Κολλεγίου Αθηνών –για να μην αναφερθώ στις ενεργειακές βερμούδες και παρεξηγηθώ.

Θα (ξανα)πείτε: καλές οι διαπιστώσεις και η κριτική αλλά ποίες οι προτάσεις;

Περιέχονται στα 3-4 βιβλία, με σημαντικότερο το “Made in Greece”, που κυκλοφόρησαν τα 10 τελευταία χρόνια και στις εκατοντάδες άρθρα κάποιων δημοσιογράφων που προσπαθούσαν να στηρίξουν ότι ήταν made in Greece. Φαρμακοβιομηχανίες, μεγάλα μηχανουργεία που έφτιαχναν από μηχανές θαλάσσης μέχρι ατμομηχανές και από πολεμικά πλοία μέχρι πανάκριβα γιοτ και μικρά σκάφη αναψυχής. Στις σελίδες αυτών των βιβλίων, που αμφιβάλλω αν τα cartoon που συνεντευξιάζονται μέχρι λιποθυμίας στα κανάλια έχει έστω ξεφυλλίσει για να μη πω μελετήσει, παρουσιάζεται ο κόπος, τα όνειρα, οι προσπάθειες και, τελικά, η απόρριψη της «Άλλης Ελλάδας» και της 4μελούς οικογένειας που βοήθησε να γίνει.

Ως παλαιός τυχαίνει να γνωρίζω πολλούς από τους εργάτες και δημιουργούς. Τους ανθρώπους που ξενύχτησαν για να δουν το πρώτο μοντέλο του Reanault “Farma” να κυλάει στους ελληνικούς δρόμους (4.500 αυτοκίνητα φτιάχτηκαν πριν ανεγκέφαλοι «συνδικαλιστές» και υπουργοί που απειλούσουν τους ιδιοκτήτες με …φυλακή αν δεν ικανοποιούσαν ακραία (και ηλίθια) αιτήματα εργαζομένων που δεν καταλάβαιναν πως, εκτός απ’ τους τάφους της «εργοδοσίας» άνοιγαν τους δικούς και της χώρας. Η μία μετά την άλλη οι βιοτεχνίες, οι μικρές και μεγάλες βιομηχανίες, τα εργοστάσια που παρήγαγαν αγροτικά προϊόντα και κατασκεύαζαν μηχανήματα ακόμα και για το κλάδεμα των αμπελιών έκλεισαν, σφραγίστηκαν, πέθαναν. Η χώρα και ο λαός παραδόθηκαν χειροπόδαρα δεμένοι στους αποκλειστικούς εισαγωγείς. Οι μεγάλες πόλεις γέμισαν με αντιπροσωπείες τσίπικης, λαιφσταϊλάδικης ή φαραωνικής αισθητικής (ανάλογα με τη σχέση που είχε ο αντιπρόσωπος με την μαμά του), οι πλατείες των πόλεων και των χωριών της περιφέρειας πρώτα με πεζόδρομους (πολύ και εύκολο κέρδος για τους εκλεγμένους της «τοπικής αυτοδιοίκησης») και μετά με «μπέμπες», «200 κομπρέσορ», Jeep Cherrokie και, να μη ξεχάσω, Porsche Cayenne. Το ένα μετά το άλλο οι ενισχύσεις, επιδοτήσεις, πακέτα στήριξης, Ντελόρ Ι, ΙΙ και ΙV, τα δισεκατομμύρια των Ολυμπιακών έγιναν βίλες στα διακορευμένα απ’ το εύκολο κέρδος και τη τζάμπα χλίδα νησιών των ανέμων, των παρασίτων, των οικιακών βοηθών που έφταναν κατά χιλιάδες στη γη της αλλαγής, του εκσυγχρονισμού, της ισχυρής Ελλάδας, της επανίδρυσης του κράτους, του Μνημονίου και του PSI.

Απ’ την θέση του …αόρατου δημοσιογράφου παρακολουθούσα την μία μετρά την άλλη βιοτεχνία ή βιομηχανία να κλείνει και, πολλούς απ’ εκείνους που τις ξεκίνησαν, να πεθαίνουν απ’ τη στενοχώρια ακόμα και να αυτοκτονούν. «Να κάνουμε ένα διαγωνισμό σχεδίασης ταξί για τις ανάγκες των ελληνικών πόλεων», έλεγα τα χρόνια που ήμουν δημοτικός σύμβουλος στον Δήμο Αθηναίων. «Με τα …αυτοκινητάκια θα ασχολούμεθα:» απαντούσαν χτυπώντας με συμπάθεια στη πλάτη και πώς να μη το κάνουν όταν οι αντιπροσωπείες που πουλούσαν ταξί τους «μπούχτιζαν» στο χρήμα. Δεκάδες οι προτάσεις από συναδέλφους που νοιάζονταν για τη χώρα και είχαν και τη τρέλα να δουν κάτι να γίνεται στην Ελλάδα. Δεκάδες και οι κάλαθοι που σαν μαύρα σκυλιά ορμούσαν και άρπαζαν τα σχέδια για πίστες, σχολές χειριστών πολιτικής αεροπορίας, διάσωσης των αεροδρομίων Μαραθώνα και Ελληνικού. Ακόμα και η, πέρα για πέρα λογική και απόλυτα σύμφωνη με την προστασία του περιβάλλοντος πρόταση των Ιαπώνων χωροτακτών το αεροδρόμιο Ελληνικού να επεκταθεί στη θάλασσα ώστε ο υδροκέφαλος των Αθηνών να μη μεταφερθεί χωρίς καμία απολύτως υποδομή στην ανατολική πλευρά του Υμηττού απορρίφθηκε απ’ τα ενεργούμενα διότι, πάλι, η κατασκευή του Ελ. Βεν και η πλήρως καταστροφή της κοιλάδας των Μεσογείων είχε πολύ «ψωμί» για τους φανερούς και αφανείς ιππότες της Μεταπολίτευσης.

Δεκάδες τα παραδείγματα και οι σελίδες που χρειάζονται να τα απαριθμήσω γι’ αυτό σταματάω (για την ώρα) εδώ. Στο κ΄τω-κάτω δεν πρέπει κανείς να εμποδίσει την τριαξονική κυβέρνηση των 50 υπουργών και 132 (ή 123 δεν είμαι βέβαιος) υπουργών, υφυπουργών, γενικών γραμματέων, προέδρων ΜΚΟ και λοιπών ευλογημένων του IMF να ολοκληρώσει το θεάρεστο έργο της.

Ποίος είμαι εγώ που τολμάω δια να ομιλώ σε μία χώρα που, εκτός απ’ τα sur mesure κυβερνούν και 3-4 ευλογημένοι δημοσιογράφοι;